Met de kids naar de nieuwe en kindvriendelijke MAS-expo. Thuis is waar een onderbroek op je hoofd zomaar kan

Iemand thuis?, de nieuwe vaste tentoonstelling in het MAS, wil een ‘familietentoonstelling’ zijn en zet sterk in op kindvriendelijkheid. Omdat ik zelf een saaie volwassene ben, heb ik twee deskundigen in kindvriendelijkheid meegenomen om te zien of de expo dat weet waar te maken: mijn zonen Lou (11) en Linus (7).

Wat is een thuis? Is het een hoop bakstenen of een gevoel? Is het een unieke mengeling geuren of zijn het vooral de mensen die je dierbaar zijn? Welke voorwerpen maken van een huis een thuis? En wat als je geen thuis hebt, of je nergens thuis voelt? Op de zevende verdieping van het Antwerpse Museum aan de Stroom, vanwaar je een fantastisch zicht hebt op de duizenden daken van de stad, wil de nieuwe vaste tentoonstelling Iemand thuis? de bezoeker bij deze vragen laten stilstaan.

Iemand thuis? mikt daarbij nadrukkelijk op het hele gezin, van jong tot oud. Het Gentse theatergezelschap Studio ORKA kreeg de opdracht om de op zich nogal droogstoppelige museumstukken - geluksbrengers, oude gezelschapsspelen en rijkelijk versierd servies - tot leven te brengen met hun unieke toets.

Zij zorgden voor luisterverhalen en video’s waarin prettig gestoorde professoren het hebben over minder geliefde huisgasten zoals bedwantsen en kakkerlakken, of waarbij een servies verhalen vertelt over wat er zonet aan de feesttafel gebeurd is. Het zorgt ervoor dat ietwat duffe voorwerpen plots tot de verbeelding sprekende personages worden in een meeslepend verhaal.

Daarnaast hebben ze doe-stationnetjes voorzien waar je kan knutselen en tekenen en genoeg hoeken en kanten waar hyperactieve stuiterballen van kinderen zich even kunnen verstoppen of de aap uithangen, zoals aan het namaakkampvuur of de vitrine waar je je hoofd naar binnen kan steken om ook eens te ervaren hoe dat voelt: museumstuk zijn. Een speurboekje en een knappe scenografie maken het plaatje compleet.

Onderbroek

Uit het enthousiasme waarmee mijn twee minirecensenten achtereenvolgens een geluksbrenger boetseren of zich languit op het uitgestrekte bed vlijen om naar slaapliedjes van over de hele wereld te luisteren, leid ik af dat het met de kindvriendelijkheid van deze tentoonstelling wel snor zit. Overal vinden ze aanleiding tot interactie of spel, en valt er wel iets te beluisteren of te bekijken.

Ondertussen leren ze wat bij over thuisrituelen vroeger en vandaag. Dat huizen ooit geen nummers hadden maar een naam bijvoorbeeld (Lou: “Ik zou ons huis ‘het zottekot’ noemen. Dat wil ik op een groot plakkaat op de gevel.”) Of dat voorwerpen in Japan na 99 jaar ‘op pensioen’ moeten omdat ze anders kwaadaardig worden (met als gevolg boze scharen die ’s nachts je haren komen knippen of een strijkijzer dat je kleren in brand steekt).

Maar vooral word je aan het denken gezet over wat dat is, ‘thuis’, en hoe dat voelt. Voor wie in gezelschap komt, is het dan leuk om te horen hoe anderen dat ‘thuisgevoel’ invullen.

Lou: “Thuis? Daar kan ik doen wat ik wil en moet ik er niet verzorgd uitzien. Daar kan je gewoon jezelf zijn. Ergens anders ook, maar op school of straat ga je niet met een ontplofte kop haar of in je pyjamabroek rondlopen.”

Linus: “Thuis voelt gewoon fijn.”

Lou: “Je kan je ontspannen, en rare gewoontes aannemen, zoals je onderbroek op je hoofd dragen. Je hoeft je voor niets te schamen.”

Linus: “Je kan ook hier met je onderbroek op je hoofd lopen, hoor.”

Het mooist aan deze tentoonstelling zijn dan ook de menselijke verhalen, die je bijvoorbeeld krijgt aangereikt in de video waarin mensen van alle pluimage het hebben over welk voorwerp ze uit een brandend huis zouden redden. Of de verhalen die bij je kinderen opborrelen, als antwoord op de vragen die overal in de tentoonstelling gesteld worden.

Zoals of je huis een bepaalde geur heeft (Linus: “Ik vind dat Lou nogal speciaal ruikt”). Of je weleens bang bent in huis (Linus: “Wanneer ik ga slapen, hoor ik weleens geluiden en dan kruip ik wat meer onder mijn deken. Als er dan een inbreker is, kan die mij zo niet zien.”) Of op welk plekje je het meest tot rust komt.

Lou: “De zetel! Da’s mijn dikke vriend. Mijn slaapkamer ook. Want daar heb ik allemaal snoe-... euh, daar heb ik allemaal groentjes verstopt.”

Linus: “Ik ben heel blij met mijn bed, want als ik geen bed had, zou ik op de grond moeten slapen en da’s niet zo leuk.”

Doorgeefluik

Het MAS wil een plek zijn waar stad en wereld elkaar ontmoeten. De stad als doorgeefluik dus, waar voorwerpen en mensen van over de hele wereld binnen- en buitengaan en een tijdelijke thuis vinden. Een tentoonstelling over wat ‘thuis zijn’ betekent voor mensen van over de hele wereld past hier dan ook perfect. En ook al zijn de getoonde stukken an sich niet zo buitengewoon, de invulling van Studio ORKA is reden genoeg om eens een kijkje te nemen, terwijl je op weg naar het dak bent om te genieten van het bijzondere uitzicht.

In het beste geval ga je na deze tentoonstelling met een andere blik weer naar huis, en mét een nieuw antwoord op de vraag “Wat maakt van een huis een thuis?’

Linus: “De zetel. Of, nee de i-Pad!”

Lou: “Onze twee poesjes. Zonder de poesjes zou thuis thuis niet meer zijn.”

Linus: “En zonder jullie ook niet.”

Papa: (ontroerd)

www.mas.be/iemand-thuis