‘Match van de waarheid’: eindelijk mag voetbal weer leuk zijn

Het was alweer te lang geleden dat ik iemand zag worden onthoofd, maar dankzij de makers van Match van de waarheid is mijn bloeddorst kortstondig gelest. Zelden immers zweefde een keeper sierlijker door het zwerk en dwars doorheen iemands cervicale wervelkolom dan Filip De Wilde in de wedstrijd tegen Turkije op Euro 2000. Een nostalgische terugblik op een betere tijd, toen je de nekbreuk vreesde, niet de aerosol. De kaart, niet de quarantaine.

Ook Bob Peeters was, met of zonder Roemenen, inmiddels uit mijn schedel gegleden. Altijd een leuke vent gevonden – behalve als hij over voetbal praatte. Nergens wordt sport zo van alle leut ontdaan als in die paar centimeter tussen trainersmond en microfoon. Er wordt geen woord meer gezegd zonder dat een VN-waarnemer in de perszaal aanwezig is.

Trainers: vanaf het vijfde nulletje zijn ze contractueel uitgeschaterd. Bezijden hun noppen hangt ook de glimlach aan de wilgen.

Terwijl sport, overal behalve op het hoogste niveau en gesteld dat de mentor zijn heerszucht binnenshoofds kan houden, een feest is! Het begrip ‘voetbalhumor’ staat zelfs in Van Dale, als enige woord zonder definitie. Het betekent zoveel als een bal door een paardenvijg rollen en vervolgens een corner trappen. Het soort plezier dat voetbal verliest zodra iemand een lens afstoft.

En dus voelde Woestijnvis zich geroepen daar verandering in te brengen. Voetbal mag weer leuk zijn, en het mag dat vooral zijn in de aanloop naar een groot toernooi, wanneer hoop en budget ruim voorradig zijn. Alles mag, als er maar een zwart-geel-rood biesje aan zit. Ik kan het weten: zelfs mij is ooit, in de aanloop naar een WK, gevraagd een voetbalbiografie te schrijven. Ze is vast nog ergens te vinden, onder een te korte tafelpoot.

Match van de waarheid is een frisse veest in een muffe kleedkamer. Het televisioneel equivalent van een kliekje balgekke nonkels op een geëscaleerde barbecue. Elkaar de loef afsteken terwijl een postzegel paprika van een spiesje wordt gescheurd, een gouden cilinder immer binnen handbereik. Plat noch pretentieus, hoogstens wat belegen.

De enige bal die Woestijnvis in dezen voorlangs schoot – en dat is niets tegen Gilles De Coster want de Zilvervos doet dat prima – is de afwezigheid van Wesley Sonck. Ik weet niet of hij het nog doet, maar vroeger presenteerde die de jaarlijkse quiz van zijn carnavalgroep. Kwam iemand halverwege een vraag binnen, dan volgde klaterend proza genre ‘In februari 1945 tekenden Winston Churchill ah zi de Skellekes es dor euk’. En niemand, waarlijk niemand, leest een klassement voor als Wesley Sonck. ‘Tonijn met pruimen: twintjeg poentj’n. Jef Cornis & de roofingbranders: twieëntwintjeg poentj’n…’

Meer feest kan een quiz niet zijn.

Match van de waarheid, elke dinsdag en donderdag op Play Sports Open, om 20.15 uur