Muziek
Marilyn Manson, Doves en Tricky: dit zijn de platen van de week
Het staartje van de nineties kwispelt deze week vrolijker dan ooit. Nostalgie is evenwel zelden een goede raadgever. Marilyn Manson speelt op halve kracht, Doves fladderen net onder de lat door en Tricky verwerkt een drama op generische wijze.
Marilyn Manson - WE ARE CHAOS **
Best wel sneu als het artwork je muziek moeiteloos naar de kroon steekt. Een sinister zelfportret van de Antichrist Superstar op de hoes is nog het meest bloedstollende aan WE ARE CHAOS: een plaat die zich in sombere slowmotion lijkt te ontvouwen. In een iets hogere versnelling hadden een handvol songs aan spankracht kunnen winnen, al valt er evengoed veel te zeggen over het gebrek aan inspiratie dat deze plaat structureel teistert. In ‘Half-Way & One Step Forward’ jat een luie Manson tekstregels van Leonard Cohen, op een pianoriedeltje dat Enya uitademt. Yuk. Ook de productie van southern country-rockster Shooter Jennings levert zelden een avontuurlijke renaissance voor dit nineties-artefact op. We are chaos? Kan wel wezen. Maar vooral dit album lijkt een zeurderig soepzootje.
Doves - The Universal Want ***
Doves zal altijd Doves blijven, ook na een afwezigheid van elf jaar. Op hun vijfde plaat sleutelen deze weemoedige Mancunians geenszins aan hun formule. In wezen brouwen zij hetzelfde type muziek als die van spitsbroeder en stadsgenoot Elbow. Maar waar de bende van Guy Garvey steevast bij glorieuze pop uitkomt, laat Doves zijn liedjes uitmonden in gelaagd klankexperiment dat niet altijd even radiovriendelijk aandoet. ‘Cycle Of Hurt’ stoelt zijn galmende gitaaroverdubs behoedzaam op afrobeat, het titelnummer lonkt naar de elektronische ravemuziek waarmee Doves opgroeide, ‘I Will Not Hide’ herbergt dartele gitaarcapriolen die aan The Verve doen denken. Jimi Goodwins stem laat in elke song stenen huilen, jazeker, alleen wordt het nergens zo doorwrocht als in cultklassiekers zoals ‘There Goes The Fear’ of ‘Kingdom Of Rust’.
Tricky - Fall To Pieces ***
Fall To Pieces weerspiegelt een afgrijselijk drama uit het leven van Tricky. Vorig jaar stapte zijn dochter Mina uit het leven na een jarenlange worsteling met depressie. ‘I miss my baby while I fly/Lay my head hope I die/What a fucking game/I hate this fucking pain’, klinkt het. Die tragiek verleent dit album een haast ondraaglijke gekweldheid. Alleen kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de compacte elektropop waarin de Poolse zangeres Marta Złakowska en de Deense Oh Land het voortouw nemen geen ideale vorm is voor zo’n loodzwaar thema. Van de Britse triphoppionier die in de jaren 90 aardedonkere songs zoals ‘Overcome’ en ‘Ventolin’ schreef, verwacht je minder generisch spul. Toegegeven, ‘Chills Me To The Bone’, ‘Take Me Shopping’ en het kale ‘Vietnam’ vangen het zielenleed op onnavolgbare wijze.
