Filmrecensie
‘Mandy’: wanneer horror pure camp wordt
Cultheld Nicholas Cage speelt een eenzame houthakker die zich wil wraken voor de brutale ontvoering van zijn vriendin. Het is echter niet altijd duidelijk of de acteur in Mandy nóg meer over-the-top speelt dan anders: zelden waren horror en camp zo weloverwogen innig met elkaar verwezen.
Volgens Urban Dictionary - onze voornaamste bron der Eeuwige Jeugd - bereikt de blik van Nicholas Cage het ultieme niveau van boosheid. Zo verklaart de online woordenboek de uitdrukking ‘Cage rage’ als volgt: “Een niveau van woede dat zo buiten proportie is dat het enkel te vergelijken is met de uitbarstingen van Nicolas Cage in films.”
Allicht was dat de korte pitch van Mandy, een Amerikaans/Canadese horrorfilm die om belastingtechnische redenen in ons land werd gedraaid. Daarin speelt de bebaarde cultheld de houthakker Red, die samen met zijn vriendin-in-Mötley-Crüe-T-shirt Mandy (Andrea Riseborough) in de afgelegen bossen van Shadow Mountains woont.
In hun liefkozen kunnen ze uren discussiëren over verre planeten, tegen een heerlijk mistig en ultraviolet firmament. Maar die prachtige zweem van romantiek slaat al snel om naar pure angst - onderstreept door de onheilspellende elektronische score van de betreurde Jóhann Jóhannsson.
Een sekte onder leiderschap van Jeremiah Sand (Linus Roache) wil Mandy koste wat kost annexeren, en dat gaat er - zacht uitgedrukt - hondsbrutaal aan toe. Red wordt vastgebonden met prikkeldraad en zo gedwongen toe te kijken hoe Mandy wordt gefolterd. En we hoeven er uiteraard geen tekening bij te maken dat hij op wraak zint.
Het is niet altijd duidelijk of de vertolking van Cage er boenk op is of - dat doet hij al ’ns - zodanig over-the-top dat het weer grappig wordt. Wel is zeker dat regisseur Panos Cosmatos de plot niet al te serieus neemt. In een briljante scène laat sekteleider Jeremiah bijvoorbeeld een zelf opgenomen folkpopplaat horen - muziek die volgens hem de voorkeur verdient boven The Carpenters. Zelden waren horror en camp zo weloverwogen innig met elkaar verwezen.
Maar voor de Vlaamse kijker betekent Mandy ook de geslaagde rehabilitatie van Line Pillet - jawel, de hoofdrolspeler uit de nulsterrenfilm Alleen Eline - die als sektezuster Lucy een krachtige bijrol speelt op haar niveau (zoals we haar graag herinneren uit Little Black Spiders). Laten ons hopen dat haar casting in Mandy geen pure taxshelterkwestie was, en dat we haar snel weer zien in een waardige topproductie. Van eigen of andere bodem.
Beperkt in Cinema Palace (Brussel), Cinema Aventure (Brussel), Cinema ZED (Leuven) en vanaf 11/11 in Sphinx Cinema (Gent).
