Maak een rockdown van uw lockdown
Drie grote namen, drie sterren elk. Het is niet de moedigste hattrick van recensiescores dit jaar. Toch moet u Macca, Tay-Tay en Sigur zeker checken: in de laatste rechte lijn naar Kerstmis leveren de drie royalty’s goud, melodrama en rijke verhalen.
Paul McCartney - McCartney III ***
Al in ’69 maakt Paul McCartney een rockdown van zijn lockdown. Toen The Beatles verkruimelden, verschanste Macca zich een winter lang in Londen. De opnames die hij solo maakte, klonken zo ruw en spartaans dat ze voor demo’s konden doorgaan. Die eerste McCartney-plaat, en zijn door synths gedreven solo-opvolger in 1980, schopten het later tot belangrijke lo-fi popmijlpalen, wat de verwachtingen hooggespannen maakte voor #III. De songs klinken andermaal onbezonnen, speels experimenteel en sentimenteel charmant. Er zijn echo’s van The Beatles, en over een gouden melodie meer of minder wordt evenmin krenterig gedaan. III is geen bovenaards meesterwerk, maar propageert dat ook niet te zijn. “Now you’re overwhelmed by your anxieties”, zingt Macca ergens, “let me help you out, let me be your guide.” Vertrouw deze gids.
Sigur Rós - Odin’s Raven Magic ***
Nee, de IJslandse groep is niet plots ontwaakt uit haar winterslaap. Deze orkestrale suite werd al in 2002 gemaakt, in opdracht van het Reykjavik Music Festival. Daarmee bevinden deze liveopnames zich dus op het snijpunt van het magistrale Ágætis byrjun met het al net zo onvergetelijke ( ) aan het begin van deze eeuw. Jammer genoeg blijft de magie van beide classics goeddeels uit, ondanks de dromerige schemerschoonheid en het hoogdravende melodrama dat dit ensemble niet schuwt. Jònsi laat zijn angelieke stem opvallend vaak rusten: het mysterieuze aura wordt dit keer ontleend aan een mythisch gedicht uit de zeventiende eeuw. Odin’s Raven Magic vindt zijn origine in de poëzie van Hrafnagaldr Óðins, over het nakende eind van de wereld. Als het ondermaanse straks onderuitschuift, weet u alvast wie ons uitgeleide mag doen.
Taylor Swift - evermore ***
Net als op Folklore kiest Taylor Swift opnieuw Aaron Dessner van The National als sparringpartner. Zijn prachtige fingerpicking meandert door haar rijk geschakeerde verhalen, waarin ze even pakkend vertelt over haar grootmoeder als over een in ongenade gevallen ex. Gastmuzikanten als Bon Iver zorgen alweer voor een diepkervend contrast: hoor hoe zijn zang in het titelnummer omlaag dwarrelt naast het fluwelen gecroon van Swift. Etherische pianosongs als ‘Champagne Problems’ of de countrypop van ‘No Body, No Crime’, met de meisjes van HAIM, herbergen oneindig meer dimensies dan Taylors vroegste countrydeuntjes. Akkoord, haar zang ligt opnieuw iets te gepolijst en te dik boven op deze fraaie songs. Maar hey, that’s showbizz. (GVA/SVS)
