Filmrecensie‘Luther: The Fallen Sun’
‘Luther: The Fallen Sun’: wanneer Luthers wanhoop overslaat op de filmmakers ★★☆☆☆
In de vijf Luther-seizoenen ging het hoofdpersonage zo verbeten over de schreef om de moordenaar te pakken dat hij talloze wetten en morele grenzen doorbrak. Een soortgelijke nietsontziende wanhoop lijkt nu ook de makers zelf te hebben gedreven voor Luther: The Fallen Sun, waarin het grimmige universum van de tv-serie naar een bioscoopfilm wordt vertaald.
Wat voor een flik, hoe lijp ook, zou uitbreken uit de gevangenis om alsnog een cold case op te lossen? Dat is nochtans het nogal bespottelijke startsein van Luther: The Fallen Sun. Detective chief inspector John Luther (Idris Elba) roept er zelfs handlangers voor in het getouw om hem à la Ocean’s Eleven te helpen bevrijden tijdens een gevangenentransport. Een reeks nieuwe misdaden en aanwijzingen later zit hij met een wel heel complex plannetje een seriemoordenaar (een in zijn nopjes acterende Andy Serkis) op de huid.
Er bestaan vreselijke lui op deze wereld. Schepsels met een afgesleten gevoel voor menselijkheid die andere stervelingen de meest gruwelijke dingen kunnen aandoen. Het universum van de Luther-serie (2010-2019) vergrootte dat soort ellendelingen uit omdat het titelpersonage, met een schrijdende tred en een vurige verbetenheid, specifiek achter hun soort aangaat. De meestal vier afleveringen durende seizoenen worden daarbij vaak een race tegen de klok, waarbij Luther met zo’n furie en wanhoop op de slechterik jaagt dat zijn eigen morele kompas ervan in de rondte gaat tollen. Dat bracht hem, aan het einde van de vijfde jaargang, ook in de gevangenis terecht.
Die morele ambiguïteit van het hoofdpersonage, die de serie uniek maakte in het landschap van de Britse tv-krimi’s, wordt opnieuw rijkelijk geserveerd in het eerste anderhalve uur van Luther: The Fallen Sun. Het is natuurlijk een bioscoopfilm (die in een select aantal zalen ter wereld liep en sinds vrijdag op Netflix te zien is), dus alles is wat grootser en breder opgezet, maar het blijft thematisch mooi binnen de contouren van wat de reeks sterk maakte.
Maar daarna gaat het faliekant mis. In de laatste akte capituleren de makers (nochtans dezelfde als die van de serie: scenarist Neil Cross bedacht de vijf seizoenen, Jamie Payne regisseerde het laatste) voor de makkelijke uitweg. Denk aan Hollywood-meuk met actietaferelen die we eerder in een – euh – James Bond-film hadden verwacht. Jarenlang werd acteur Idris Elba getipt als de volgende 007, die het glas vodka-martini shaken, not stirred zou overnemen van Daniel Craig. Daarbij schreef Elba zichzelf bij voorbaat af in interviews, maar met Luther: The Fallen Sun lijkt het alsof de makers van de reeks die hem groot maakten, toch nog aan die verwachtingen willen voldoen.
