Luhrmanns totale gebrek aan focus speelt de film ‘Elvis’ parten

Halverwege de jaren 50 wordt in het broeierige zuiden van de VS een ster geboren: hitsig heupstotend en schunnig schuifelend brengt een jonge zanger zalen vol gillende vrouwen in trance. In geen tijd explodeert Elvis Presley van arme drommel met een gitaar tot het grootste fenomeen dat Amerika in decennia zal kennen. De King of Rock and Roll is gearriveerd.

Een kleine zeventig jaar later is het de beurt aan Austin Butler. Een acteur die tot voor kort vooral weinig opzienbarende rollen in tienerseries op zijn actief had, maar nu, op zijn dertigste, de wereld zal veroveren met zijn zwoele hoofdrol in Elvis, een desoriënterende biopic van Baz Luhrmann (The Great Gatsby). Wanneer hij de microfoon vastpakt – en soms letterlijk opeet – schiet de film in een adembenemende versnelling. Het scherm wordt op dat moment een magneet.

Jammer dat de rest van de film niet opgewassen is tegen Butlers zweterige acteergeweld. Elvis probeert heel hard om geen klassieke biopic te zijn: Luhrmann laat zich bezielen door de frenetieke energie van zijn protagonist, en gaat in overdrive met zijn kenmerkende elementen. Vanaf de eerste seconde lanceert hij de kijker als een knikker in een flipperkast van beeld en geluid, met tollende camerabewegingen, ongeduldige cuts en willekeurige sprongen in de tijd, caleidoscopische splitscreens en niet altijd even smaakvol geremixte Elvis-songs. Luhrmanss stijl overweldigt, maar verwart ook, en leidt af van de essentie.

Gedroomde melkkoe

Die kern is de relatie tussen Elvis en zijn manipulatieve manager, Colonel Tom Parker: een schimmige figuur die in de jonge Presley de gedroomde melkkoe ziet, en hem tot de laatste druppel zal blijven leegtrekken. Er schuilt in Elvis een tragisch verhaal over een bedrieger die, om zijn eigen hachje te redden, een van de grootste talenten uit de muziekgeschiedenis gevangen houdt in een gouden kooi. Hoeveel groter had Elvis nog kunnen zijn als hij beter omringd was? Dat is de vraag waarmee je naar huis gaat. Maar het helpt niet dat Tom Hanks Colonel Parker speelt als een slechterik uit een kinderfilm. Oké, Parker was in werkelijkheid een Nederlander, maar moesten ze die valse neus daarom echt gaan lenen uit de verkleedlade van de Efteling?

Ook Luhrmanns totale gebrek aan focus speelt de film parten. De keuze om Parker als verteller in te schakelen, had interessant kunnen zijn, maar wordt niet consequent gevolgd, en draagt uiteindelijk niets bij. Luhrmann propt de film voller dan Elvis zichzelf met hamburgers: de uitzinnige speelduur van 2 uur en 39 minuten gebruikt hij niet om dieper te duiken, wel om meer in het rond te springen. Elvis is een entertainend ritje op een kermismolen, maar geen inzichtelijk portret van een muzieklegende.

Elvis speelt vanaf 22/06 in de bioscoop.