Lomepal in Vorst Nationaal: Franse succesrapper brengt muzikale hoogdag

Om het te maken in de Franstalige rapscene, moet je tegenwoordig geen macho meer zijn. Het is veel cooler om oprecht en geëngageerd te zijn, en vooral: zelfspot te hebben. Lomepal – l’homme pâle, de bleke man – was vroeger dan wel een imposante skater die in de straten rapte, maar op de cover van debuutplaat Flip prijkte hij verkleed als vrouw, en zijn tweede album Jeannine werd op bijzonder persoonlijke wijze opgedragen aan zijn grootmoeder. We zien het pakweg Eminem – nochtans ook een bleke man – niet meteen doen. Dat Antoine Valentinelli, die naam staat op zijn identiteitskaart, erg zelfzeker is over die laatste plaat, bewees hij gisteren door ‘oudere’ hitjes als ‘Ray Liotta’, ‘70’ en ‘Palpal’ zomaar achterwege te laten. Drie stérke nummers, nochtans. Maar of we ze gemist hebben? Niet echt.

Brussel is als een tweede thuis voor Lomepal, en dat benadrukte hij gisteren maar al te graag. Net daarom waren we een beetje teleurgesteld toen hij zijn set opende met ‘1000°’ – op plaat met Brusselaar Roméo Elvis – en het broertje van Angèle niet kwam opdagen. Maar kijk: het nummer werd al teasend vroegtijdig afgebroken, om anderhalf uur later hernomen te worden. Drie keer raden wie er toen wél het podium kwam opgedraafd. Ook rappers hebben het soms druk.

Het moet van Bazart geleden geweest zijn dat we zo’n uitzinnig publiek zagen. Al voor aanvang van het concert werd Lomepals naam gescandeerd door om en bij de 8.000 hippe jongeren, en oh, wat zijn we blij dat we onze oordopjes inhadden toen Valentinelli voor het eerst zijn hoofd liet zien in de zaal. Eens afgetrapt, werd er in Vorst van voor tot achter en van boven tot onder élk nummer woord per woord meegerapt door het publiek. Ja, daar waren we jaloers op, want verdomme, wat bekt dat Frans lekker.

Heerlijk hoe Lompal hiphop moeiteloos met pop verbindt, maar ook van een beetje indie is hij niet vies – die baslijn van het geweldige ‘Club’! In een sobere setting – we wisten toen nog niet welke toeren de podiumopstelling allemaal kon uithalen – leek de show aanvankelijk snel een beetje gezapig te worden met mindere nummers als ‘X-men’ en ‘Plus de Larmes’. Toen hij tijdens ‘Bécane’ echter een shot melancholie injecteerde, leken de beats plots dubbel zo hard aan te komen. Ondertussen vormde er zich een reuzenaureool boven het hoofd van Lomepal. En dan was er ‘Beau la Folie’, de slagzin van zijn laatste plaat. De song gaat over hoe zijn grootmoeder mentaal ten onder ging aan het wangedrag van haar man. Toen heel de zaal ‘Elle marchait nue en criant des mots magiques. Ils disent qu’elle était folle, sans blague’, meezong was kippenvel onvermijdelijk. Het was even slikken toen Valentinelli’s stem oversloeg toen hij een laatste keer ‘Ma grand-mère était folle’ in de micro hijgde.

Er passeerden verschillende guests tijdens de show, maar de meest opvallende was het hologram van Orelsan – die andere bekende Franse rapper. De lichtconstructie zong zijn deel van ‘La Vérité’, om vervolgens een monoloog af te steken waarin hij uit de doeken deed over wie de song gaat – we kregen nooit een sluitend antwoord.

Lomepal maakte gebruik van het tijdrekken om stiekem naar de andere kant van de zaal de spurten, waar hij in de tribunes opdook en zittend op een leuning ‘Oyasumi’ en een ingetogen versie van het mooie ‘Danse’ bracht. Ondertussen waren er een gitaar en een synthesizer op het podium verschenen. Lomepal vervoegde hen voor de ballad ‘Le Vrai Moi’, het publiek haalde de aanstekers – smartphones, excuseer – boven. De slackergitaren van het Mac Demarco-achtige ‘Tout Lâcher’ werden bijgestaan door een livedrummer, die nog bleef plakken tot het einde van de reguliere speeltijd. Het was op zulke momenten dat je besefte dat dit niet zomaar een hiphopshow was. Lomepal is een popster, en wat voor een.

Het ging er ook soms heftig aan toe, hoor. Tijdens opzwepende rapsongs als ‘Malaise’ en ‘Janice’, ging de mensenzee op het middenplein van links naar rechts en ontstonden er moshpits in de zaal. Afsluiten gebeurde met het rustigere ‘Yeux Disent’, tijdens welke Valentinelli’s stem meermaals uitschoof. Maar dat kon hij zich permitteren, want wat zijn we hem dankbaar dat hij zo’n wereldnummer schreef. De bis begon met de indrukwekkende croonerballad ‘Trop Beau’ – de strijkers deden zowaar denken aan grootheden als Charles Aznavour –, om vervolgens een vijftiental gasten uit te nodigen op het podium tijdens de tweede keer ‘1000°’. De ultieme apotheose van een quasi perfect concert. Een muzikale hoogdag voor de hippe Franstalige gemeenschap. Lomepal is de grootste in zijn genre, en – sorry, Roméo – ook de béste. Meer van dit, graag.