'Locke': Spannende, ontroerende roadmovie die zijn gelijke niet kent

'Locke': een filmtitel die gemakkelijk associaties oproept. Een slot, opgesloten zitten - zulke zaken. Het titelpersonage van dit Britse drama blijkt dan niet voor niets zo te heten. Vrijwel de hele film zit voorman Ivan Locke in zijn auto, aan het einde van de avond rijdend van het bouwterrein naar een Londens ziekenhuis. Daar staat een vrouw die hij maar één keer heeft ontmoet op het punt te bevallen van hun kind.

Het is een situatie die Locke volledig klemzet in zijn gerieflijke BMW. De volgende ochtend moet de grootste, meest gecompliceerde betonstort uit zijn carrière plaatsvinden. Maar Locke vindt dat hij per se bij de bevalling moet zijn, zoals hij onderweg tegen zijn woeste directeur zegt. Op eigen risico zal hij proberen een onzekere, snel naar de fles grijpende collega al bellend door het karwei te loodsen.

En dan is er natuurlijk nog zijn vrouw Katrina, van wie Locke zielsveel houdt maar aan wie hij nu moet uitleggen wat er is gebeurd. "Ik kom niet naar huis", zegt hij vanachter het stuur. "Loop naar boven. Loop naar de slaapkamer en dan vertel ik het je." Aangrijpende gesprekken zijn het, vol prachtig geschreven zinnen en minstens zo effectieve stiltes. Met elke kilometer die Locke aflegt, leren we hem beter kennen. Intussen stort zijn leven verder in elkaar en moet hij het tegelijkertijd weer zien op te bouwen, met zijn handsfree bediende mobieltje als enige instrument.

Een bijna onmogelijke opgave. En je zou verwachten dat hetzelfde geldt voor regisseur-scenarist Steven Knight en Tom Hardy, die als enige van de acteurs te zien is. De anderen zijn enkel te horen via de handsfree-set. Hoe maak je een boeiende film van een zo minimaal gegeven? Tientallen telefoontjes tijdens een autorit van anderhalf uur, veel meer is de plot van Locke feitelijk niet.

Maar het blijkt geen bezwaar. Hardy speelt zo magnetiserend dat je als toeschouwer volledig verslingerd raakt aan zijn gezicht en stem. Vooral die stem: de evenwichtige toon waarop Locke zijn mensen toespreekt, de chaos bedwingend met elke precies uitgesproken lettergreep - uren na afloop van de film hoor je hem nog steeds. En ondertussen voel je het razen en stormen, onder dat beheerste oppervlak.

Met spiegelingen in de autoruiten, over elkaar schuivende beelden van asfalt en regendruppels, en een dromerige soundtrack creëert regisseur Knight een licht doezelende onderwegsfeer, die Ivan Locke ondanks alles toch ook een beetje buiten de tijd en ruimte zet. Dan hoeft er verder niets meer te gebeuren om van Locke een spannende, ontroerende roadmovie te maken die zijn gelijke niet kent.