Filmrecensie'Living'
‘Living’: hoe een grijze pennenlikker je zin geeft om te leven ★★★☆☆
Op zoek naar een film die de kerstsfeer bevordert? Living! In deze fabel vol ingehouden ontroering ontdekt een ten dode opgeschreven bureaucraat alsnog de schoonheid van het leven.
Mr. Williams (Bill Nighy) is het soort pennenlikker die ambtenaren een slechte naam bezorgt. Iedere dag gaat hij met de trein naar kantoor, waar hij als hoofd van de dienst Openbare Werken van de stad Londen net zo weinig mogelijk openbare werken verricht. Het enige dat Williams en zijn collega’s (onder wie u ook Sex Education-ster Aimee Lou Wood herkent) effectief bouwen, zijn papieren torens vol verticaal geklasseerde aanvragen.
Ook zijn privéleven is een stilgevallen werf. Dat Mr. Williams’ voornaam in de film nooit wordt uitgesproken, verraadt dat niemand dicht genoeg bij hem staat om ook maar iets persoonlijks over hem te weten. Sinds zijn vrouw overleed, leeft Williams alsof hij zelf ook al onder de zoden ligt.
Maar wanneer de dood plots echt in zicht komt – een dokter geeft hem nog zes maanden – schiet hij wakker, en klampt hij zich vast aan het leven dat hij al die jaren door zijn vingers liet glippen. Tot verbijstering van zijn collega’s bijt Williams zich vast in een schijnbaar futiel, maar symbolisch dossier: de aanleg van een speeltuintje in een achtergestelde wijk. Een allerlaatste kans om zijn leven enige betekenis te geven.
Deksel op de emoties
Living is een remake van Ikiru, een kleine film van de grote Akira Kurosawa (Rashomon). Scenarist Kazuo Ishiguro (The Remains of the Day), die in 2017 de Nobelprijs Literatuur kreeg, verplaatst het verhaal naar het Londen van 1953, en dat voelt als een verrassend natuurlijke keuze: zijn de Britten immers niet een beetje de Japanners van West-Europa, met die stiff upper lip als deksel op hun emoties?
De Zuid-Afrikaanse regisseur Oliver Hermanus bewees met Skoonheid en Moffie al dat hij onderdrukte gevoelens krachtig in beeld weet te brengen. In Living schakelt hij nog een versnelling terug: dit is een uiterst behoedzame, stille film die lang met de handrem op rijdt, maar uiteindelijk wel een diepe emotionele impact heeft. Living doet je stilstaan bij het leven en de tijd, en hoe die nuttig in te vullen. Toch geen kleine prestatie voor een filmpje over een grijze bureaucraat met een bolhoed.
De ingehouden tristesse van Mr. Williams is niet alleen een cadeau voor de kijker, maar ook voor hoofdrolspeler Bill Nighy. Hij krijgt hier eindelijk de kans om zich van zijn meest melancholische kant te tonen. De charismatische Brit toomt zijn natuurlijke groove in tot het strikte minimum, en smoort zijn stem tot een hese fluister. De spijt druipt van zijn vertolking af: een aanmaning voor de kijker om nooit een Mr. Williams te worden.
Living speelt vanaf 28/12 in de bioscoop.
