Lily James: "Ik was al verliefd op de personages toen ik het boek las"

Eerst wou ze de rol niet aanvaarden. "Het voelde alsof ik al iets te veel kostuumdrama's had gedaan", vertelt Lily James op de première van The Guernsey Literary Society in Londen.

De actrice werd bekend als Lady Rose MacClare in Downton Abbey, en kwam even later in opspraak met haar titelrol in Disney's remake van Cinderella in 2015. De kritiek ging niet over haar acteerprestatie, wel over haar taille en of die al dan niet digitaal was versmald. Daarna speelde James nog een huishoudster in het oorlogsdrama The Exception en de secretaresse van Churchill in Darkest Hour. "Ik wou op zijn minst proberen om eerst wat andere paden te bewandelen. Maar het boek intrigeerde me, dus ik heb het toch maar eens gelezen. En serieus, hoe kon ik dit laten liggen? Zeker wanneer het werd verfilmd door iemand als Mike Newell (bekend van Four Weddings and a Funeral, RB)."

'New York Times'-bestseller

Dat boek heet voluit – het is een hele mond vol – The Guernsey Literary and Potato Peel Pie Society en gaat over de jonge schrijfster Juliet in het naoorlogse Groot-Brittannië. Wanneer zij een brief ontvangt van een mysterieuze boekenclub op het vandaag nog steeds relatief onbekende eiland Guernsey, besluit ze een bijeenkomst bij te wonen. En zo ontmoet ze de eigenlijke brievenschrijver, de boer Dawsey.

Het boek kent een vreemd co-auteurschap. Eigenlijk had het Mary Ann Shaffers debuutroman moeten worden, maar ze stierf aan kanker nog voor het manuscript klaar was. Haar nicht, Annie Barrows, werkte het af. In 2009 stond 'hun' boek in de New York Times-bestsellerlijst.

Voor James is het in de eerste plaats een liefdesverhaal, waarin haar personage een welgestelde Amerikaanse uitgever laat staan voor de laagste in rang, de boer van het eiland. "Ik hou van dit verhaal", vertelt ze. "Het gaat om een vrouw die – technisch gesproken – zelfredzaam is, omwille van de columns die ze schrijft. Ze wil niet uit financiële overwegingen met deze man trouwen, maar puur omdat ze denkt dat het zal bijdragen aan haar geluk. Toch is ze uiteindelijk dapper genoeg om tegenover zichzelf toe te geven dat dat niet genoeg is. Dat ze méér wil, dat ze beter verdient. Hij is geen slechterik, gewoon niet de juiste man voor haar."

Bezet Frankrijk

Tegelijk geraakte ze gefascineerd door de invloed van de Tweede Wereldoorlog op Guernsey. "Het blijft interessant om een oorlogsverhaal te vertellen vanuit een vrouwelijk standpunt", zegt ze. "Mijn oma was vluchteling en woonde in destijds bezet Frankrijk. Hoe de mensen van Guernsey zich hebben gevoeld, kon ik dus beter begrijpen omdat ik de verhalen van mijn grootmoeder kende. Wat zij op zo'n jonge leeftijd heeft moeten doorstaan – ze was omgeven door de dood en leefde in constante angst voor bombardementen – daar kan ik alleen maar naar opkijken."

"Maar ook het idee van zo'n verboden boekenclub, van een ongewone groep mensen die vrienden worden. (zucht) Ik was al verliefd op de personages toen ik het boek las, en dat gevoel is alleen maar groter geworden toen we begonnen te draaien."

Zelf is James ook zo'n gepassioneerde lezer. "Het is zo ontzettend intiem en privé. Zeker nu, in moderne tijden waarin alles zo snel moet gaan, meningen meteen op Twitter moeten verschijnen, de zaken moeten blijven draaien. Daarvan kan lezen je even wegsleuren, het is een anker in mijn leven. Toeval of niet, het boek waarmee het voor mij is begonnen staat vermeld in Guernsey: Wuthering Heights van Emily Brontë. Ik kreeg het exemplaar van mijn moeder, met ezelsoren aan de pagina's en potloodaantekeningen in de kant. Een ongelooflijke ervaring."

"Opzienbarend is het allemaal niet", klonk het in onze recensie. "Maar het kabbelende The Guernsey Literary Society is een film als een warm schuimbad – weldadig om je langzaam in weg te laten zakken." En dat heeft veel te maken met de charmante prestatie van James, die zich de geknipte Juliet toont.

"Ze speelt niet op de emotie, maar laat die subtiel aanwezig zijn", vindt regisseur Mike Newell. "Haar emoties zijn heel accuraat, ze speelt ze als een papiersneetje. Je voelt het niet tot je beseft dat het er is. Dat is hoe zij acteert. Ik zag haar in Romeo & Juliet in het Garrick Theatre in Londen en ze is de beste actrice die ik ooit live bezig zag."

Wantrouwig voor 'Mamma Mia!'

Intussen staan er voor die 'beste actrice' al zeker twee nieuwe projecten op stapel: Mamma Mia! Here We Go Again en een nieuwe film van Danny Boyle en Richard Curtis over The Beatles. Toeval of niet, beide draaien om muziek. Waar de actrice vorige zomer al even haar zangtalent mocht etaleren als serveerster Debora in Baby Driver, zullen we binnenkort dus nog meer van haar horen.

"Als ik eerlijk ben: eerst was ik toch wat wantrouwig. Als kind heb ik Mamma Mia! verschillende keren gezien in de Londense West End. Ik dacht, mijn God, een tweede Mamma Mia!? Hoe gaan ze dat doen? Maar het script overtuigde me. Trouwens, ik mag ervoor zingen in een girlband, hoe cool is dat? En inderdaad, van ABBA naar The Beatles, ik ben de laatste tijd nogal bezig geweest met de muziek uit de jeugd van mijn ouders. Maar wees gerust, in de Beatles-film ga ik niet zingen. Dit is geen carrièreswitch."

The Guernsey Literary Society is nu te zien in de bioscoop.