Lewis Capaldi in het Sportpaleis: elke vocale uithaal is hetzelfde, het bombast is identiek. Al een geluk dat de titels van elkaar verschillen ★★★☆☆

“There are 18.000 fucking people in this fucking room. Ik heb nog nooit een indoorshow voor zoveel volk gespeeld. Ik wist niet eens dat ik iets voorstelde in België. Thank you for the money! Ik zal er een nieuwe auto mee kopen.” Met die woorden verwelkomde Lewis Capaldi de massa, nadat hij ‘Forget Me’ en ‘Forever’ recht de zaal had in geknikkerd waarop de respons oorverdovend was.

Even terug naar de bindteksten van Capaldi, trotse eigenaar van een doctoraat in het lullen. “De laatste keer dat ik hier zou spelen, ben ik er niet geraakt. Ik ga er niet om liegen: ik had diarree.” Niet veel later noemde hij zijn eigen muziek shit, haalde hij zijn “behoorlijk kleine” tepels tevoorschijn, maar het beste intermezzo was toen hij een fan op de eerste rij feliciteerde met haar zeventiende verjaardag: “Happy birthday! This next song is about death.”

Een concert van Lewis Capaldi is als een rouwmars die elke vijf meter onderbroken wordt door een misplaatste mop van een nonkel bij wie de Westmalle niet uit het bloed geraakt. Waar wij altijd dachten dat de Schot zich uit een zekere schaamte voor zijn matige, inwisselbare popballades achter humor verstopte, blijkt de combinatie van comedy en treursongs simpelweg zijn unique selling proposition, zoals een overbetaalde marketeer hem op het hart heeft gedrukt.

Een show opdelen in evenveel percent gelal als geloei is een doordachte tactiek. James Blunt hanteert dezelfde strategie, met het verschil dat het pathoskanon van Lewis Capaldi nog minutieuzer is afgesteld. Hij heeft de formule gevonden en varieert dan ook niet met munitie, omdat hij wéét dat hij telkens raak zal schieten. ‘Before You Go’, ‘Bruises’, ‘Grace’, ‘Pointless’ – de soundtrack bij uitgelopen mascara – waren zoek-de-verschillen-raadsels op het niveau van academici: elke vocale uithaal is hetzelfde, ook het bombast is identiek. Al een geluk dat de titels van elkaar verschillen.

Maar hoewel het oeuvre van de singer-songwriter ontzettend eentonig is, bewezen de 18.000 aanwezigen in het Sportpaleis dat formulemuziek als deze bestaansrecht heeft. Capaldi beweerde zelfs dat hij donderdagavond zijn beste show had gespeeld van deze Europese tournee – we gelóófden hem – en daar had het publiek een groot aandeel in. Als je tussen opener ‘Forget Me’ en ‘Someone You Loved’ beroep kan doen op een spionkop die erop uit was om de limieten van de decibelmeter af te tasten, stijg je voor minder boven jezelf uit.

Een minpunt: voor een tournee die vernoemd was naar zijn nog uit te brengen tweede plaat Broken by Desire to be Heavenly Sent was de set met drie onuitgebrachte nummers bezwaarlijk avontuurlijk te noemen. Ook bij dat nieuwer werk was overigens geen variatie te bespeuren: Lewis Capaldi zal de hitlijsten blijven bestormen met muziek die te rock is voor James Blunt en te soft voor Sam Fender. Wat dan weer niet, of alleszins moeilijk, te vergelijken viel: hoeveel andere popsterren kunnen zo duizelingwekkend goed zingen als Capaldi, en dat terwijl hij constant bestookt werd met tics als gevolg van het syndroom van Tourette?

Al was het toch een uur lang hinken op twee gedachten: Lewis Capaldi weet dondersgoed dat er munt te slaan valt uit zijn hartzeer, waardoor je hem van een zekere berekendheid kan betichten, maar tegelijk komt hij wel authentiek over doordat hij zijn sullige zelve blijft. Lewis Capaldi trakteerde het Sportpaleis dan wel op eenheidsworst. Het smaakte.