FilmrecensieLes Olympiades
‘Les Olympiades’ is een zwierige, bitterzoete en meesterlijke stadssymfonie ★★★★☆
Rare jongens, die filmjury’s. Voor zijn zwakste film in jaren, Dheepan, won Jacques Audiard in 2015 de Gouden Palm. Maar rond Les Olympiades, zijn beste film sinds het twaalf jaar oude Un prophète, hangt heel wat minder buzz. Het is nochtans een prachtige stadssymfonie over vier eenzame zielen.
Parijs is meer dan de Eiffeltoren, de Arc de Triomphe en de Tuilerieën. Dat beseft ook Jacques Audiard: de 69-jarige regisseur van Un prophète stelt in Les Olympiades zijn camera op in het 13de district van de Franse hoofdstad, waar hoge, anonieme appartementsblokken het straatbeeld bepalen.
In die blokken wonen eenzame, verloren zielen die hun weg zoeken in de amoureuze en existentiële doolhof die een grootstad kan zijn. Zo is er de eigengereide Émilie (Lucie Zhang), die in een callcenter samenwerkt. Ze deelt haar appartement en ook even haar bed met Camille (Makita Samba), een charmante leraar die meer verwachtte van het leven. Verderop herneemt de onzekere Nora (een schitterende Noémie Merlant, uit Portrait de la jeune fille en feu) haar studie rechten, tot haar medestudenten haar verwarren met het webcammodel Amber Sweet (Jehnny Beth, voorheen vooral bekend als zangeres van Savages.)
Het stijlvolle zwart-wit van Les Olympiades brengt al snel nouvelle vague en rive gauche-films als À bout de souffle en Paris nous appartient in herinnering, en occasionele stilistische ingrepen als splitscreens knipogen naar de graphic novels van Adrian Tomine waarop Audiard zijn film baseerde. Maar de Franse cineast, die voor het scenario samenwerkte met Petite maman-regisseur Céline Sciamma, trapt niet in de val van nostalgie en visuele spielerei.
Integendeel: Les Olympiades is een prachtig portret van het hedendaagse Parijs en van de jonge mensen die erin leven: enerzijds profiterend van de opwinding en onvoorspelbaarheid die de stad biedt, en anderzijds hunkerend naar een zinnig, betekenisvol contact met één van de anonieme mensen die hun wijk bevolken. Seks en liefde – of het gebrek eraan – zijn de rode draad die de levens van de vier personages samenbinden, en Audiard voelt zijn vier protagonisten perfect aan: het zijn innemende, maar gebrekkige mensen, geheel zichzelf en tegelijk voor iedereen herkenbaar.
Ze zijn ook de vier uitvoerders van een zwierige, swingende, bitterzoete stadssymfonie. Les Olympiades is lichtvoetig, maar nooit oppervlakkig: een ongedwongen meesterwerkje dat al uw aandacht verdient.
Nu in de bioscoop.
