Lendengespuis en karikaturale gangsters, dit zijn de platen van de week

Inhaler - It Won’t Always Be Like This ***

Zou het een zegen zijn, dan wel een vloek? Elijah ‘Eli’ Hewson (21) is de frontman van het Ierse Inhaler, maar eigenlijk is hij bekender als het lendengespuis van Bono. Dat de stembanden ook niet ver van de stamboom vielen, maakt dat Inhaler de schaduw van U2 zelden van zich weet af te schudden op hun debuut. De Dublinse rockgroep drijft er bovendien een groothandel in lichtjes hees aangezette pathos en epiek, wat de gelijkenis met de groep van zijn ouweheer onmiskenbaar maakt. Toch werkt Inhaler niet bewust pro-Bono. De blend van gitaar en synths klinkt zoals je verwacht hoe Generatie Z de jaren tachtig naar zijn hand zet. Verder speelt de groep ook al eens leentjebuur bij de latere Kings of Leon. Wat natuurlijk maar eerlijk is: die hillbilly’s stalen immers zélf als de raven bij U2. Wie zich door de banale kermisdeun aan het begin van de plaat kan wurmen, zal zich alvast geen buil vallen aan dit debuut van Inhaler. De meeste songs klinken groots, de melodieën aanstekelijk en de ritmes dwingend. Aan deze vuurdoop zullen Hewson en co zich niet branden.

Vince Staples - Vince Staples ****

“Fuck a mansion!”, snauwt Vince Staples op deze vierde studioplaat: zoals de voorganger FM! een compact staaltje blufpoker dat lak heeft aan de regels van de mainstreamhiphop. De Californische indierapper maakt het zijn fans niet gemakkelijk. Jazeker, de bonzende ritmiek van topproducer Kenny Beats stut Staples’ ietwat nasaal-neurotische straatpoëzie en een aan James Blake schatplichtig juweeltje ‘Law of Averages’ hoort bij de beste hiphop van 2021. Maar de catchy refreinen blijven (opzettelijk) schaars en Staples stoeit gretig met karikaturale gangsterverhalen waarbij je vooral diep moet fronsen. Wordt die hang naar mysterie de molensteen om zijn nek? Of is het zijn ultieme troef?

Laura Mvula - Pink Noise ****

De coolste eightiespopupdate komt voor één keer niet van Dua Lipa of van The Weeknd maar van Laura Mvula, een zangeres die voorheen meerwaardezoekers verleidde met arty avantgarde-r&b. Haar renaissance, ingegeven door de breuk met haar vorige label, vonkt en sprankelt. Kletterende elektropop en wild opspattende synthesizers liggen ingebed in een verrukkelijke productie. Haar bitterzoete songs zijn sexy én razend intelligent. Denk aan Michael Jackson ten tijde van Bad of aan de Peter Gabriel van So. Verrassing van de maand.