Laat ‘The Dropout’ een wijze les zijn voor alle overambitieuze jonkies die nu al hun TEDx-keynote aan het oefenen zijn

Welke achttienjarige eerstejaarsstudent ambieert nu écht om zo snel mogelijk te stoppen met studeren en miljardair te worden, een Steve Jobs, Bill Gates of Mark Zuckerberg achterna? Elizabeth Holmes (Amanda Seyfried), kennelijk. Niet lang nadat ze die vocatie had uitgekraamd in de eerste aflevering van de op ware feiten gebaseerde Disney+-minireeks The Dropout voegde ze de daad bij het woord, en startte ze Theranos op: een health tech-bedrijf dat uiteindelijk tien jaar lang overeind bleef voordat iemand ontdekte dat hun ‘baanbrekende’ technologie voor supersnelle bloedtesten nooit heeft gewerkt. En op die tijd liefst 700 miljoen dollar aan venture capital had verpist.

The Dropout is een verhaal over hoe een beetje slecht karakter al voldoende blijkt om de binnenweggetjes in corporate governance te vinden en te exploiteren. Over hoe Silicon Valley-bedrijven achter hun dartele façade alle tekenen kunnen vertonen van een sektarisch genootschap, een plaats waar de miniemste tegenspraak kan leiden tot je vroegtijdige uittocht, met je kantoorspullen in een kartonnen doos en links en rechts geflankeerd door een bewaker. Over toxische liefdesrelaties (die door Naveen Andrews vertolkte Ramesh ‘Sunny’ Balwani, Holmes’ geliefde, ontpopt zich al snel tot een slinkse narcist). Maar vooral: over waartoe blinde, onzinnige ambities kunnen leiden.

Zeker in de twee laatste van de acht afleveringen ziet u Holmes als een schim van haar vroegere zelf, een monster van gecrispeerde nepheid waarachter ze tien jaar lang dure leugens heeft verborgen. Het is een griezelige, bijna totale fysieke transformatie van de nog frisse, ongestoord naïeve, hoogintelligente jonge vrouw die ze in de eerste episodes was.

Sommige jongelui en hun kosmische ambities: ik heb het nooit begrepen, ook niet toen ikzelf nog meerdere decennia verder van mijn jaren van verstand verwijderd zat dan vandaag. Wanneer ik medestudenten destijds al hoorde emmeren over hun aspiraties om snel door te stoten tot een leidinggevende functie, nog voor ze ook maar ergens vaagjes goed in waren geworden, braakte ik telkens een beetje in mijn mond.

The Dropout maakt zo’n hyperbool van diezelfde ongesubstantieerde ambities bij het hoofdpersonage dat het lastig om te geloven is dat de reeks is gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Maar jazeker: het is allemaal écht, en de zopas veroordeelde Holmes kijkt nu mogelijk tegen twintig jaar brommen aan (haar strafmaat wordt in september bepaald door een federale rechtbank in California). Laat The Dropout dus een wijze les zijn voor alle overambitieuze jonkies die nu al hun TEDx-keynote aan het oefenen zijn: léér misschien eerst wat. De rest komt vanzelf. Of niet, maar je durft tenminste wel nog onbeschroomd in de spiegel te kijken.