Laat ons hopen dat ‘Restaurant Misverstand’ ervoor zorgt dat mensen massaal de zijlijn inruilen voor het veld

Er is weinig zo comfortabel als een leven langs de zijlijn, op veilige afstand van confrontatie. Mijn bewondering is groot voor mensen zoals Dieter Coppens – de posterboy van de minderheid die de handen niet in de mouwen verstopt. Een lans breken doe je immers niet achter een beeldscherm, maar in het veld.

Ik ben bang om mijn naasten te zien aftakelen, bang dat ze ongrijpbaar worden, bang dat ze op een dag de blinde vlek van de maatschappij zullen bewonen. Restaurant Misverstand was vorig jaar het programma dat mij het hardst trof, omdat het de bespreekbaarheid vergrootte van een thema waar tot dan te weinig rond werd gedaan.

Restaurant Misverstand toont aan dat een diagnose niet het begin van het einde hoeft te zijn, dat je ook met jongdementie een rol kan spelen in het leven. Net als vorig jaar runnen Dieter Coppens en chef-kok Seppe Nobels een restaurant met acht personen waarbij op jonge leeftijd dementie werd vastgesteld. “Mijn grootste angst is als last te zijn voor een ander”, zei deelnemer Maurice terneergeslagen, aan de mouwen frunnikend, de ogen afdwalend.

Ook Noëlla verborg haar verslagenheid niet. “Het is wat het is. Je kan er niet tegen boksen. Je kan er niet tegen roepen.” Je kan er maar het beste van maken, zei ze nog, maar ik geloofde haar niet. Wat je in het begin van het nieuwe seizoen van Restaurant Misverstand te zien kreeg, waren mensen die de hoop hadden opgegeven. Hoe kan je positief blijven als je dagelijks geconfronteerd wordt met (nieuwe) hindernissen?

Tijdens de eerste aflevering al zag je bij sommigen licht door de gordijnen priemen. Dat is wat van Restaurant Misverstand belangrijke televisie maakt. Het brengt verandering teweeg: de deelnemers voelen zich gezien en gesteund, de kijker leert bij. Bij (jong)dementie leeft het beeld dat de diagnose betekent dat de zandloper een allerlaatste keer omgedraaid mag worden, terwijl dit programma leert dat er veel meer kan dan wat onwetenden denken.

“We zijn hier samen”, zei Dieter Coppens, de vleesgeworden tederheid, nadat Noëlla in tranen had verteld dat ze nu pas voelt dat ze achteruitgaat. Maurice nam haar bij de schouders, sprak sussende taal en ontlokte haar een glimlach. Samen is het sleutelwoord van Restaurant Misverstand. “Alles komt goed”, zei Noëlla uiteindelijk. Ik begon haar zowaar te geloven, doordat de deelnemers elkaar voortdurend porties hoop toedienen.

Restaurant Misverstand is een confronterend programma, maar vooral broodnodig en kan om die reden niet genoeg kijkers bereiken. Laat ons vooral hopen dat het ervoor zorgt dat mensen massaal de zijlijn inruilen voor het veld.

Restaurant Misverstand, elke maandag om 20.40 uur op Eén.