‘La Révolution’: een groteske overdrijving van het idee van blauw bloed

Als je echt iets over een van de meest chaotische revoluties in de geschiedenis wilt weten, die bovendien grote gevolgen had voor de manier waarop we onze democratieën inrichten, kun je de achtdelige Franse Netflix-serie La Révolution beter links laten liggen. Maar als je op een regenachtige zondag wilt bingen met bovennatuurlijke gothic horror met een geschiedenissausje, dan is deze gelikte voodoomix van adellijke zombies en vampieren best geschikt.

Het jaar is 1787 in het graafschap Montargis, op ruim honderd kilometer van Parijs. Dat er iets vreemds aan de hand is in deze werkelijkheid weten we al door een raadselachtige vroege scène op een strand. Een groep mensensmokkelaars wordt daar genadeloos afgestraft door een man met schijnbaar bovennatuurlijke krachten.

Ondertussen blijkt in het graafschap Montargis dat niet iedereen van adel geniet van de aristocratische terreur. Het duurt even voor je tussen de uitgebreide cast van personages ontwaart om wie de serie draait, maar een van de hoofdpersonen is de jonge gravin Élise de Montargis. Samen met de jonge arts Joseph-Ignace Guillotin doet ze wat ze kan voor de armen. Zij doet dat aanvankelijk vooral met woorden, hij door ze van een wisse dood te redden, want ziekte en vervuiling zijn overal.

De truc van La Révolution is een groteske en letterlijke overdrijving van het idee van blauw bloed. Na wat gefröbel van de dokter met bloedsporen en een rat wordt duidelijk dat blauw bloed hier niet zomaar gebruikt wordt om aristocratisch lichaamsvocht te onderscheiden van het ordinaire spul dat het volk door haar aderen heeft stromen. Blauw bloed geeft scherpere zintuigen, bovenmenselijke kracht en als extra bonus onsterfelijkheid. Plus: een gruwelijke honger naar mensenvlees.

De Franse koning heeft een kwaadaardig plan bedacht om zijn aristocratie voor altijd aan de macht te houden. De enige manier waarop de adel dan nog gedood kan worden, is door onthoofding. En dat sluit dan weer keurig aan bij de opkomst van de guillotine.

Zo roert de serie vrolijk feit en fictie door elkaar. Het ziet er allemaal fantastisch uit – van de ochtendnevels tot de paleiszalen – en het is heerlijk om te zien hoe het Franse platteland toentertijd bevolkt werd door gebeeldhouwde mannen en schitterende rondborstige vrouwen.

Maar neem vooral niets serieus. De aristocratie bestond niet alleen maar uit haters van het volk – geen woord hier over de Marquis de La Fayette bijvoorbeeld, die een groot voorstander was van de Amerikaanse revolutie – en het volk bestond zeer zeker niet alleen maar uit een soort nobele wilden met het hart op de juiste plek. De serie doet absoluut geen recht aan de modder die de geschiedenis is. In die zin heeft ze de blinde eenvoud van een complottheorie.

Het is een beetje de vraag of de serie meer wil zijn. De fijne elektropop-soundtrack zegt nee. Het gegoochel met historische feiten en figuren zegt ja.

La Révolution is te zien op Netflix