‘Komaan zeg, wie houden ze voor de gek?’: Amerikaanse expats hebben het helemaal gehad met Netflix-reeks ‘Emily in Paris’

De echte Emily’s in Parijs klagen dat het hoofdpersonage van de reeks hen een slechte naam bezorgt, want ze kleedt zich uitzinnig en spreekt amper Frans. ‘Ik ben in al mijn jaren in Parijs nooit iemand als haar tegengekomen.’

In het derde seizoen van Emily in Paris verwart Emily Cooper, die bijklust als dienster – al draagt ze designerballerina’s –, de woorden ‘champagne’ en ‘champignons’, waardoor de klant een vreselijke allergische toeval krijgt in Chez Lavaux, een restaurant waar haar vroeger lief Gabriel chef is.

Nicole Pritchard, een vastgoedmakelaar, jachtverkoopster en parttime yogaleraar uit Virginia die in Parijs woont, greep verbouwereerd naar haar Hermès-sjaal toen ze de scène zag. Hoe was dit mogelijk, kreunde ze. Emily (gespeeld door Lily Collins) woonde al een jaar in de Franse hoofdstad, ze had een champagnemerk als klant bij Savoir, het fictieve bedrijf voor luxeproducten waar ze werkte. Het kan toch niet dat Emily het verschil niet kent tussen Dom Pérignon en paddenstoelen?

“Ik schaam me een beetje voor Emily”, zegt Pritchard (41), die al twintig jaar in Parijs woont. “Ze doet amper moeite om zich aan te passen aan het Franse leven.” Pritchard praat met gedempte stem in de lobby van het majestueuze Hotel Costes en doorspekt haar zinnen met zorgvuldig gearticuleerd Frans. “Na al die taallessen mag ze wel het verschil kennen tussen champagne en champignons”, zegt ze. “Het zijn twee à drie lettergrepen; zo moeilijk kan dat toch niet zijn?”

Sinds de populaire reeks, over een Amerikaanse twintiger die voor een onverwachte carrièrekans naar Parijs verhuist, in 2020 begon te lopen op Netflix, is de kritiek alleen maar toegenomen bij de Fransen. Ze klagen dat Emily in Paris hen wegzet als gemeen, hooghartig en lui. Parijs is dan weer een stedelijk fantasieland waarin felgekleurde baretten, serieel overspel en arrogante garçons de dienst uitmaken.

Disneyland-Parijs

Toen eind december het derde seizoen gelanceerd werd, schimpte de invloedrijke Franse krant Le Monde: “Tijd om minstens één seizoen van Emily Away from Paris te programmeren.” Vorige week ging David Belliard, adjunct-burgemeester van Parijs, in de linkse krant Libération tekeer over het “Disneyland-Parijs” in de serie, “dat zich beperkt tot de wijken in het strikte centrum, waar alleen de allerrijksten wonen”. Bovendien gaat de reeks totaal voorbij aan de klimaatverandering en de schaarste aan natuurlijke bronnen, vond hij.

Maar misschien nog meer geïrriteerd door de serie dan de Fransen zijn de echte Emily’s in Parijs, Amerikanen die naar de Franse hoofdstad verhuisd zijn. Zij stellen tot hun afgrijzen vast hoe ze na jaren oefenen op hun discrete elegantie en hun huig-r gepasseerd worden door een brutaal wicht uit Chicago in een jacquardblazer met zebraprint van Dolce & Gabbana, die hun imago helemaal om zeep helpt.

Emily Hamilton, die eerder voor de cultuurpoot van de Franse ambassade in New York werkte, zegt dat ze niet meer naar de reeks kijkt. Niemand, zegt ze, ook Emily niet of haar gemene fictieve baas Sylvie (spitant argeloos gespeeld door Philippine Leroy-Beaulieu) lijkt op ook maar iemand die ze in Frankrijk is tegengekomen. “Iedereen in de serie is een overdrijving”, zegt ze. “Het voelt allemaal totaal absurd aan.”

Wie zich ook doodergert is Rebecca Leffler (40), door de Franse media bestempeld als de echte Emily in Parijs. De uit New Jersey afkomstige culinaire journalist werkte als consulent mee aan het eerste seizoen. Zij kon putten uit twintig jaar ervaring als expat in Parijs om het fictieve leven van Emily in de Franse hoofdstad mee vorm te geven.

Chronisch gestuntel

Leffler verhuisde zoals Emily Cooper als twintiger naar Parijs en werkte voor de luxeafdeling van het Franse reclamebedrijf Publicis Groupe. Ze begrijpt dat het chronische gestuntel van Emily een noodzakelijk narratief vehikel is. Maar ook zij stoort zich mateloos aan het derde seizoen, omdat Emily schijnbaar altijd krijgt wat ze wil – haute couture, knappe mannen, succes op het werk – en nooit geconfronteerd wordt met de mindere kanten van het leven in Parijs waartegen zij wel aanstootte, zoals de Franse bureaucratie, de stijgende huurprijzen en de knagende heimwee.

“Haar grootste probleem is dat ze spijt heeft van de froufrou die ze liet knippen, terwijl ondertussen elke knappe bink die ze ontmoet voor haar valt”, zegt Leffler. “Ze post croissants op Instagram en heeft op slag megaveel volgers. Ze heeft een heel bescheiden marketingfunctie maar kan zich probleemloos designerkleren veroorloven. Komaan zeg, wie houden ze voor de gek?”

Mensen van het creatieve team achter Emily in Paris bij Netflix weigerden in te gaan op meerdere verzoeken om een interview; ze hebben het duidelijk gehad met wat ze beschouwen als Emily-bashing. Ook Darren Star, de bedenker van de reeks, gaf liever geen commentaar, maar stelde eerder dat Emily in Paris niet meer is dan een glamoureuze liefdesbrief aan Parijs van een jonge Amerikaanse vrouw die daar nooit gewoond heeft. Het is volgens hem een droombeeld, geen sociale antropologie.

Pritchard, die geboren werd in Virginia maar op ongeveer dezelfde leeftijd als Emily Cooper naar Parijs verhuisde, zegt dat ze zich aanvankelijk best kon vermaken met een personage dat worstelt met Parijse hondenpoep en liefdesverdriet. De serie vormde een vrolijke noot tijdens de moeilijke pandemietijden in Parijs. Maar in seizoen 3 doofde haar enthousiasme als een nachtkaars uit toen Emily ‘bien sûr’ verkeerd uitsprak, met blote buik naar kantoor ging en dacht dat George Sand, een Franse romantische schrijfster, een man was.

Emily-effect

“Een van mijn drijfveren om naar Frankrijk te verhuizen was Sabrina, een film van Billy Wilder uit 1954, met Audrey Hepburn als een wat onhandige Amerikaanse twintiger die zich ontpopt als elegante verschijning en zelfbewuste vrouw, gedeeltelijk dankzij haar Franse leermeesters”, zegt Pritchard. “Maar een Sabrina is Emily Cooper in de verste verte niet.”

Pritchard zegt dat haar wekelijkse bedevaart naar Café de Flore, waar ooit Simone de Beauvoir en Pablo Picasso kind aan huis waren, nu verpest wordt door hordes luidruchtige Emily in Paris-pelgrims die het café overspoelen en Instagram-waardige selfies nemen tijdens een twee uur durende rondleiding langs de favoriete plekjes van Emily, zoals haar appartement in het vijfde arrondissement. Sommigen hebben net zoals Emily een vuurrode baret op.

De reeks is zo alomtegenwoordig in het wereldwijde culturele bestel dat de toeristische sector er volgens Parijse hotels, restaurants en cafés ruim garen bij spint. Ze hebben het over het Emily-effect: door de reeks geobsedeerde Amerikaanse toeristen die en masse naar Parijs afzakken. Eind december kwam McDonald’s in Parijs met een Emily in Paris-menu, bestaande uit onder meer de McBaguette en een duo van chocolade- en aardbeimacarons. (In het derde seizoen noemt Gabriel, een ambitieuze Franse chef die uit is op een Michelin-ster, een bezoek aan McDonald’s enigszins onwaarschijnlijk “een verwennerijtje”.)

Tekenfilm

Pamela Druckerman (52), een Amerikaanse schrijfster uit Miami die in Parijs woont en boeken schreef over het Franse moederschap en de Franse seksuele mores, betreurt het dat de reeks Parijs behandelt als “een tweedimensionale tekenfilm”, waarin Emily in een nanoseconde van Montmartre naar Rive Gauche kan reizen “zonder ooit de metro te nemen of dakloze mensen tegen te komen”. Emily – brutaal, naïef en getooid in metaalblauwe knielaarzen – houdt haar een ongemakkelijke spiegel voor van alles wat ze vooral niet wilde zijn.

“We doen zo hard ons best om niet de nare Amerikaan te zijn, en dan komt die Emily met haar verschrikkelijke accent en haar schreeuwerige kleren, die in het Engels naar Franse mensen roept en verwacht dat ze het nog begrijpen ook”, zegt Druckerman. “Als je als Amerikaan in Parijs woont, dan komt het erop aan enigszins Frans te lijken of onzichtbaar Amerikaans te zijn, en Emily is het tegenovergestelde.”

Parijs romantiseren heeft een lange traditie bij Amerikaanse culturele observatoren, gaande van Ernest Hemingway tot Woody Allen, die vaak doen alsof de straten van de Franse hoofdstad gedrenkt zijn in Chanel No. 5. Maar zowel Amerikaanse expats als Franse stemmen wijzen erop dat de reeks veraf staat van het 21ste-eeuwse Frankrijk, een land dat geteisterd wordt door sociale ongelijkheid, onrust in de voorsteden en raciale spanningen.

Gérard Araud, de Franse ambassadeur in Washington – die erom bekendstaat gedenkwaardige feestjes te organiseren, waarvan Emily gegarandeerd in zwijm zou vallen – zegt dat hij niet naar de reeks kijkt, en zijn entourage lijkt dat ook angstvallig te mijden. “In Frankrijk heeft de reeks de reputatie een typisch Amerikaanse mengeling te zijn van clichés en meligheid”, liet hij weten in een e-mail. “Clichés over ons interesseren ons niet, en de Fransen zijn niet bijster sentimenteel.”

Onbevlekt

Bernard-Henri Lévy, de bekendste Franse publieke intellectueel, lijkt ook vastbesloten niet te veel denkwerk aan de reeks te verspillen. “Ik heb zelfs nooit overwogen te kijken”, meldt hij via een woordvoerder.

‘Kijk voor je het huis verlaat in de spiegel en doe één accessoire af’, luidde het beroemde credo van Coco Chanel. Hoewel sommige fashionista’s Emily in Paris alleen al verguizen omdat het dat principe zo feestelijk negeert, heeft de reeks toch wat aanhang onder vooraanstaande modeontwerpers. “Ik ken niemand in Parijs die zich als Emily in Paris kleedt, en ik ken ook geen vrouwen van in de 20 die Schiaparelli aantrekken om ’s ochtends croissants te gaan kopen”, zegt Christian Juul Nielsen, creatief directeur van Hervé Léger, die bijna tien jaar in Parijs werkte als ontwerper voor Christian Dior. “Jammer genoeg!”

De echte Emily’s in Parijs vinden dan weer dat de onbevlekte, smetteloze portrettering van de stad hun appreciatie voor het echte Parijs alleen maar doet toenemen. Het personage Emily biedt hen ook iemand op wie ze kunnen neerkijken, want ze zijn het zo gewoon dat Franse vrouwen hen voortdurend in de schaduw stellen, en beter koken, beter charmeren, beter gekleed gaan.

In alvast één opzicht geeft Leffner, die ooit advies gaf voor de reeks, toe dat ze tegenwoordig beter haar best doet om haar innerlijke Emily te omarmen. “Vroeger wilde ik dat iedereen me aardig vond. Maar de Fransen hebben er lak aan of je hen aardig vindt”, zegt ze. “Ik kom uit New Jersey, en dat is dan maar zo.”

Emily in Paris, alle drie seizoenen te zien op Netflix.

© The New York Times