Concertreview
Kokoroko in De Roma: komt dat horen, wat een feest voor de oren ★★★★☆
De helft van de Londense sensatie Kokoroko komt eigenlijk uit Nigeria, en daar zijn sommigen zeker niet vies van wat hocus pocus. Daar weten bandleidster Sheila Maurice-Grey en de anderen ook wel raad mee, maar zij gebruiken blijkbaar alleen witte magie, want na één van hun sessies blijf je maar gelukzalig lachen en doorswingen.
Het is me een raadsel hoeveel Afrikanen er precies wonen, maar dat de Turnhoutsebaan in ’t Stad de hele wereld in één straat is, dat weet ook ik sinds ‘A Street Concert’ van Pieter Embrechts in De Roma. De zanger-acteur krijgt vanavond opnieuw gelijk, want Emy Kabore is geboren in Parijs en het thuisland van haar vader heet Burkina Faso. Als ze optreedt noemt ze zichzelf gewoon EMY, en zo pakte ze verleden jaar brons op Humo’s Rock Rally. Dat deed ze alleen, maar in die oude bioscoopzaal zijn er vier andere muzikanten bij die haar Tracy Chapman-achtige popnummers dansbaar maken.
De vijf funken en grooven dus, maar doen het vaak zo voorzichtig en beleefd dat neo soul-sterren als Lianne La Havas en The Internet bijna als militante hiphoppers klinken. Let op, ik zeg wel bijna! Trouwens: EMY’s ebbenhouten stem blijft indrukwekkend, en de gladde r&b- tunes spinnen aangenaam. Maar volgende keer mogen ze wat meer klauwen. Dit is niet slecht bedoeld, en ik weet niet zeker of dat propere geluid daar iets mee te maken heeft, maar zei ik al dat miss Kabore na een kort verblijf in de Lichtstad opgroeide in het dorpje Astene?
In Londen, daar kun je tegenwoordig weer swingen zoals in de jaren 60, want nieuwe jazzhelden als Moses Boyd en Shabaka Hutchings maken er fantastische muziek. De invloedrijke dj en platenbaas Gilles Peterson vindt dat ook, en daarom vroeg hij in 2018 aan Hutchings om iedereen te laten horen dat aan de Theems wel meer muzikanten opwindende dingen doen. Het resultaat: de verzamelaar ‘We Out Here’. Daarop mogen jongelingen als Ezra Collective en Maisha pronken met spiksplinternieuwe jazz, maar Kokoroko steelt de show met het trage en weemoedige ‘Abusey Junction’. Veel fijnproevers bombardeerden die song tot ‘Track of the Year, 2018’, en ik haastte me dus om hun eerste ep op te leggen. Toegegeven: de drie andere wijsjes op dat titelloze debuut maakten van mij geen believer. Maar Kokoroko live, dat is andere koek!
Op het podium staan zeven mooie Afrikanen, en één witte zeepsmoel die Oscar Jerome heet. Het achttal herinnert me aan wat John Coltrane op pakweg ‘Infinity’ zo goed kon: even laten ze ‘Uman’ groots en elegant wezen, maar al snel doen ze de boel ontploffen. De feeksen die dat fiksen: clanhoofd Sheila Maurice-Grey, plus de heksenmeisjes Cassie Kinoshi en Richie Seivwright. De toverstafjes: een trompet, een saxofoon, en een trombone. In de handen van de drie frontvrouwen blijven die maar kwetteren en schateren, waardoor het openingsnummer dubbel zo lang wordt. De ritmesectie blijft bij de zaak, want klopt en bast de hele tijd iets heerlijk repetitief, waardoor ik dan al in trance lijk te raken.
Ook de andere songs worden uitgesponnen, en zijn broeierig en spannend. Maurice-Grey en zo vinden het belangrijk om de erfenis van Fela Kuti door te geven, maar ik durf hun muziek niet als pure afrobeat bestempelen. En ook niet als zuivere jazz: moderne, frisse en enthousiaste fusion lijkt me een beter label.
Dat klinkt vaag, maar de muziek is dat niet: wat volgt swingt! Saxofoniste Kinoshi blijft maar gaan, en als ook de anderen freewheelen zorgt toetsenist Yohan Kebede er met zijn modderfokker van een melodie ervoor dat alles weer in de plooi valt. ‘Abusey Junction’ wordt daarna als een wereldhit onthaald. Dat is terecht, want de smachtende blazers schallen mooi! Gitarist Jerome vermeldde ik al eerder, en dat was niet zomaar: in het Spotify-lijstje ‘Oscar Jerome Is Into This’ zette die bleekscheet ‘Black Times’. Ook nu voelt hij zich op zijn gemak, want de scheve Toeareg-blueslicks die hij uit de klankkast haalt zijn geweldig.
‘You cannot sing African music in proper English’, zei Fela Kuti eens: het jonge achttal kijkt heel erg op naar die godfather van de afrobeat, en misschien is het daarom dat hun muziek grotendeels instrumentaal is. Als Maurice-Grey en haar twee luitenanten niet in de weer zijn met hun gereedschap, klinken uit hun kelen alleen wat ooooohooohs en waaaayoooo’s, maar ze zijn wel goed bij stem. Soms wagen ze zich ook aan een dansje, en ook op het gelijkvloers deint alles en iedereen lekker heen en weer.
‘Adwa’ is heel funky, de percussie klinkt zenuwachtig, zelfs woest, en als Kinoshi begint te toeteren wordt dat deuntje een onnavolgbaar klankenfestijn. Op het laatst kalmeert stamhoofd Grey de bende met haar trompet, en geeft het hoogtepunt van vanavond zo een einde waar de jazzrock van Miles Davis vaagjes in doorschemert. Er is dan een dipje, maar koperen en houten bekers worden al snel weer trots voor de borst geheven, en tijdens het zomerse en bezwerende ‘Gyae Su’ van de Ghanese highlife-man Pat Thomas is iedereen weer mee. Afsluiten doet het octet met ‘Ti-de’: het is zwoel, het klinkt geheimzinnig, en ’t is prachtig hoe die sleper door de zaal resoneert.
Kokoroko: ik snap verder natuurlijk niks van Urhobo, maar weet wel dat die bandnaam ‘sterk zijn’ betekent. Voeg daar nu ook maar ‘feest voor de oren’ aan toe.
