Koen Vander Elst: ‘Er zijn zo veel figuren op wie je je verzen had kunnen richten’

In Hemelpost zeggen we vaarwel aan hen die in 2022 zijn komen te gaan. Koen Vander Elst, vriend van, schrijft een brief aan Stijn De Paepe, de huisdichter van De Morgen die overleed op 22 februari. Hij werd 42 jaar.

Dag polemische poëet,
Hoe stelt ge het, gij die in de hemelen zijt? Of nee, laten we die crap ineens maar cutten. De hemel is natuurlijk maar een uitvindsel voor arme achterblijvers die hen moet doen geloven dat hun teerbeminde aflijvigen na hun aards bestaan verkassen naar een euh… hemel op aarde waar alles rozengeur, maneschijn en rijstpap met gouden lepeltjes is. Niet met mij.

Alhoewel, toegegeven, soms stel ik mij voor dat ge daarboven in een knusse relaxzetel met een streepje klassieke muziek en een wijntje van een goed jaar zit te keuvelen, of wie weet misschien wel een kaartje legt, met gelijkgestemde zielen als Toon Hermans, Frank Sinatra en Jeroen Brouwers.

Of dat ge in alle rust op uw dagvers aan het sjieken zijt en dat net op dat moment Kurt Cobain, Willy Willy en Arno aan het jammen slaan. En dat ge dan uit uw krammen schiet en hen verjaagt met een vlammende GODVERMILJAARDEDJU BOL HET AF MET DIE DUIVELSE KETELMUZIEK! En dan lach ik in mijn vuistje.

Maar te lachen valt er weinig, helaas. De bittere realiteit is dat ge er niet meer zijt, dat uw leven – ge waart begot nog maar goed en wel op dreef aan het komen – verdomd veel te vroeg genadeloos voor anker is gegaan. En dat dat nog geen klein beetje onrechtvaardig is.

Zeker als ge ziet wat voor sakkers schorremorrie er wél nog op deze aardkloot mogen blijven rondlopen, vergaat het lachen u helemaal. Die Russische dwerg met het reuzegrote ego die dood en verderf zaait, is natuurlijk hors catégorie, maar er zijn nog genoeg andere figuren en toestanden op wie ge uw pijlen op had kunnen richten met enkele welgemikte verzen. Zoals daar zijn: die kale corrupte knakker van een Gianni Infantino, die het achterwerk kust van mensenrechtenschendende motherfuckers op het WK in Qatar. Of heel dat hypocriete, immorele voetbalcircus tout court.

Of de ten hemel schreiende strapatsen van onze vaderlandse politici: het bange blanke mateke dat het in zijn broek doet in Molenbeek, ‘christendemocraten’ en zelfs ‘herder van de kudde’ bisschop Bonny die basically ‘vol is vol’ zeggen, liberale lynchpartijen, groene jongens en meisjes die missen voor open Doel, the usual racist suspects met hun eindeloze stroom drek…

Ge had uw handen vol gehad, ge had ze stuk voor stuk vakkundig en in perfect metrum de mantel uitgeveegd en wij hadden ervan gesmuld.

Stijnski, makker, ik mis niet alleen uw poëtische parels, uw ereizen en entwats, maar ook en vooral ons dagelijkse gepingpong (dát was uw sport) op Twitter – Bornemse Beotiër! Zeelse zemelzeiker! – en andere liefdevolle plagerijen, onze triumviraat-bijeenkomsten met onze andere wapenbroeder Saïd, uw hilarische toneeloptredens, uw onweerstaan­bare grumpy-grappige persoonlijkheid, uw in bescheidenheid en zelf­relativering gedrenkte genialiteit.

Wat zou ik er veel voor geven, ja zelfs een nakende landstitel van mijn geliefde Royal Antwerp Football Club, om dat allemaal nog eens te kunnen herbeleven.

Af en toe vang ik een bericht op van uw Drie Meisjes. En dan word ik warm van binnen. Ge zijt er niet, maar ge zijt er wel, elke dag. Zij doen het zo goed. En dat doet mij zo goed.

Alsof er nog niet genoeg katten in en rond jullie huis rondzwierven, ze vangen nu kittens op! En uw jongste volgde een voetbalinitiatie! En vond het niks. Ge zou zo fier geweest zijn.

Bescheiden bro hug.

(‘Hemelpost’, naar een idee van ‘HP/De Tijd’)