Klara zonder Bart Stouten? Onvoorstelbaar

Je kent dat wel: dingen waar je halfgek op bent. Het proza van Brusselmans bijvoorbeeld: verslingerd aan die ene briljante column op de tweeënvijftig onbenullige, tuk op dat handvol ráke beledigingen tussen de tientallen gratuite. Of de Belgische kust: smoor op het strand, blind voor de dijk. Zie ook asperges (succulent topje, saaie stengels), late films van Woody Allen, het personage Rik Torfs.

Zo is het ongeveer gesteld met mijn gevoelens voor Klara: overvol heerlijks op gezette tijdstippen, maar met momenten zenuwslopend irritant. De zender slingert dagelijks heen en weer tussen het pas-afgestudeerde-schoolmeesterstoontje à la Sander De Keere en het bronsgroen eikenhouten timbre van een Mark Janssens. Tussen de voorspelbare kipkap uit de klassieke canon, de kleffe klankdrab van Einaudi en zinderende opnames van nieuw en oud werk. Tussen niet te harden, artyfarty interviews met obscure installatiekunstenaars in Pompidou en ware gesprekken over muziek en meer in De liefhebber.

En laat nu net een mythische Klara-stem, op wie ik al járen halfgek ben, met pensioen vertrekken! Niet mokkend als een in de hoek gezette peuter, zoals Linda De Win en Michel Wuyts eerder dit jaar, nee: elegant, dankbaar, met sympathieke souplesse… Vanaf 1 september moeten we het zonder Bart Stouten stellen. Onvoorstelbaar, nu het hier zo staat, maar het ís zo.

Bart Stouten! Dichter, romancier, proustiaan en sinds 2013 host van het dagelijkse Klassiek leeft.

Zoetgevooisd is in dezen een understatement: Stouten zalft de luisteraar het toestel in, zijn dictie is zo smetteloos als het blazoen van een boreling en hij straalt een rust uit die enkel wordt geëvenaard door die van een bejaarde kater op een zonovergoten vensterbank. Licht hese heerlijkheid.

Bovendien bestaat Stouten het om de luisteraar verwoed om de oren te slaan met… poëzie! Niet van het wuftere genre, zoals je dat al eens in deze – voor de rest serieuze – prachtkrant aantreft, nee: heuse poo-wee-zie. Van dichters! Bij voorkeur van Bart Stouten zelf! En voorts van enig ander poëet: van Dante Alighieri tot Willy Roggeman, van genieën, over (terecht) volslagen onbekenden tot Alom Over ’t Paard Getilden. Op de koop toe zijn Stoutens bindteksten nauwelijks te onderscheiden van de gedebiteerde verzen. In afwachting van een flard Mozart heeft hij het over ‘roerloze havens’, naar aanleiding van een moot Bach gaat het over ‘de geest van diepgeworteld geloofsvertrouwen dat zo mooi openbloeit’ en Schubert breekt door het ‘ijs van ons geheugen’.

Kijk: trop is te veel. Halfgek werd ik ervan!

En toch: poëzie in primetime, de hele week door. Wie doet het ’m na?

Stouten wordt opgevolgd door een duo in het nagelnieuwe Ampersand.

We weten allemaal wat er sinds de introductie van de ‘&’ met de CVP gebeurd is…