Klaas Delrue stelt Franstalige cd voor in uitverkochte AB-Club
Met een naam als Delrue was het haast onvermijdelijk dat de zanger van Yevgueni ooit een plaat zou opnemen in de taal van Molière. Die is er nu, en 'Risquons Tout' werd gisterenavond voorgesteld in een meer dan uitverkochte AB-Club(***1/2).
Om maar meteen een mogelijk misverstand van de baan te ruimen: Yevgueni is niet gesplit. De groep rondt momenteel een sabbatjaar af, maar in oktober verschijnt de opvolger van 'Welkenraedt', en de andere bandleden gaven in Brussel present om hun frontman een hart onder de riem te steken. Gitarist Patrick Steenaerts stond zelfs mee op het podium, samen met ander beslagen volk als accordeonist Ad Cominotto (Charles & Les Lulus, Alain Bashung) en drummer Karel De Backer (Flip Kowlier, Gabriel Rios). Opvallend hoe recentelijk almaar meer Vlaamse artiesten hun kans wagen in het Frans. Zita Swoon nam een Franstalige plaat op, dEUS probeerde het met 'Quatre Mains', en ook 'Le Franc Belge' van Daan bestaat voor de helft uit Franstalig materiaal.
Maar het verhaal van Delrue loopt anders. Hij groeide op in Rekkem met zicht op de Franse grens, en kreeg de liefde voor George Brassens en Renaud van zijn vader mee. Als dank werd die laatste gisteren voor een volle zaal op het podium uitgenodigd, en samen met zoonlief waagde een zichtbaar zenuwachtige Delrue senior zich aan 'La Femme D'Hector', een stukje toempie-toempiemuziek van Brassens dat uitgroeide tot één van de meest ontroerende passages in de set.
De première -want dat was het- begon nochtans niet echt spectaculair. Nog voor Klaas Delrue zijn eerste zin had uitgezongen, zat hij er al naast. Het bleek gelukkig de enige echte uitschuiver van de avond, want het moet gezegd: geen idee of het Franstalige avontuur van Delrue zich in klinkende verkoopcijfers zal vertalen, maar 'Risquons Tout' is wel een overtuigend artistiek succes geworden. Je had kunnen verwachten dat Delrue voor de weg van de minste weerstand zou kiezen door de populairste Yevgueni-classics te hertalen, maar op een enkele uitzondering na -een nieuwe versie van 'Propere Ruiten'- opteerde hij uitsluitend voor nieuw materiaal. Zijn typische vertelstijl bleef prima overeind in het Frans, en nummers als 'Echolalie' of 'Crème Solaire' lagen meteen goed in het oor. Nog mooier was 'Avion', een ballad die zich aandiende als soort spiegelbeeld van 'Als Ze Lacht', en al bij de eerste kennismaking naar de keel greep. Dat was iets minder het geval met 'Cons Petants', een protestsong over de hoge piefen bij de bank die veel geld verdienen om hun verantwoordelijkheden te ontvluchten. Goeie, snijdende tekst, dat wel. Maar muzikaal botste de song haast tegen de dub aan, en dat is niet echt een richting die Delrue past. Gelukkig werd dat meteen rechtgezet met de titelsong van zijn debuut, een eerbetoon aan zijn grootouders dat met behulp van een glitterbal uitgroeide tot een moment waarbij de hele zaal aan het slowen ging. Delrue dook het publiek in, greep zijn vrouw vast en liet zich zélf ook niet onbetuigd. Opnieuw: een mooi moment.
Tussendoor eerde de zanger zijn helden. Renaud werd in de bloemetjes gezet met een spartaanse pianoversie van 'Son Bleu', Serge Gainsbourg dook op met 'Poinconneur Des Lilas', en Jacques Dutronc werd afgestoft tijdens 'Les Cactus'. Mooie namen, allemaal. Of Delrue ooit zelf zo'n grote chansonier zal worden, daar zetten we voorlopig nog geen geld op in. Maar hij heeft in het Frans wél meteen zijn eigen stem gevonden. En dat is -zeker voor iemand die mee aan de basis ligt voor de heropleving van de Vlaamse kleinkunst- alvast geen geringe verdienste.
Delrue is nog live te zien in Mechelen (8/3, CC Auditorium), Leuven (20/3, Depot) Eeklo (28/3, CC Herbakker), Beveren (29/3, CC Ter Vesten), Deinze (11/4, Lazy Friday), Dranouter (12/4, Muziekcentrum), Menen (2/5, CC De Steiger) en Gent (14/5, Minard.
