Kathedralen en spiegelpaleizen: dit zijn de platen van de week

Mauro Pawlowski - Eternal Sunday Drive ****

Artiesten met enige arbeidsethiek worden nogal gauw de reputatie van duvelstoejager toegedicht. In het geval van Mauro klopt die titel natuurlijk wél. Onder een dozijn alter ego’s en groepsnamen brengt hij voortdurend muziek uit, als hij Evil Superstars niet op een blauwe maandag nieuw leven inblaast, smartlappen oplapt of hand-en-snaardiensten verricht voor dEUS. Verwonderlijk dus dat Eternal Sunday Drive geldt als zijn officiële solodebuut, onder de naam Mauro Pawlowski. Nu ja, wat héét solo? Op plaat laat hij zich omringen door gitarist Jasper Maekelberg (Faces on TV) die ook aan de knoppen zat. Verder ontwaar je toetsenist Pomrad en veteraandrummer Marc Bonne in de rangen. Zouden zij Mauro in de pas gedwongen hebben? Deze popsongs vertonen nauwelijks sporen van sabotage, en koppelen vernuft aan verrukking. ‘Always Someone’ is een dot van een song over mentaal overspel, ‘The Silent Sky’ is een filmisch pareltje en elders loert melodieuze softrock uit de seventies. De ritmesectie in ‘Godmade Trouble’ lonkt zelfs opzichtig naar Duran Duran en Roxy Music. Perfect om zondagavond te cruisen over de Pacific Highway in uw bovenkamer.

Mooneye - Big Enough ****

Twee jaar geleden was Mooneye laureaat van De Nieuwe Lichting. Ironisch genoeg lauweren ze zelf liever de oude garde. Hun sprankelende pop geeft doorlopend hoofse knikjes aan Traveling Wilburys, Travis, Jeff Buckley, Wilco en zowat alle invloeden die ook Novastar een schatkist aan onsterfelijke songs opleverde. Mooneye doet een net zo’n ambitieuze gooi naar eeuwig leven met kathedralen als ‘If We Hadn’t Met’ en fragiele spiegelpaleizen als ‘When the Lights Turn Orange’. De androgyne stem Michiel Libberecht toont zich daarbij misschien nog het mooist in het bijzijn van Meskerem Mees tijdens ‘Bright Lights’. Geen verrassend album, wél een fraai plaatje.

Drake - Certified Lover Boy ***

Papi is een volboed papa geworden, zo blijkt uit de zesde plaat van Drake. Ook al omarmt de Canadese hiphopkoning zijn vaderschap in deze collectie fonkelnieuwe songs en koketteert hij als vanouds met een karikaturale onzekerheid, toch verleert de vos zijn streken niet. Hij rapt over blowjobs op privévluchten, gedraagt zich nog steeds als een asshole boyfriend of hangt de onnozelaar uit in het idiote ‘Way 2 Sexy’, dat Right Said Fred samplet en bulkt van het hitpotentieel. De producties zijn repetitief maar versmelten soms wonderwel met Drakes geweeklaag. Schrijf hem nog niet af.