Kaat, de zus van Pommelien Thijs: ‘Veel langer dan een kwartiertje duurde haar coming-out thuis niet’

De jongste is 21, actrice en zangeres, en treedt volgende week op tijdens De Warmste Week. De oudste is 25, zag een muzikale carrière ooit ook wel zitten, maar verruilde de muziekwereld voor haar online plantenwinkel Dau Plants. Pommelien en Kaat Thijs, zussen.

POMMELIEN

“Zelfs als ik het heel druk heb, zoals nu, vinden mijn zus en ik altijd wel momenten om elkaar te zien. Wij hebben een hele hechte band, maar eigenlijk is dat een vrij recente ontwikkeling. Tijdens onze kindertijd leefden Kaat en ik vooral naast elkaar. Ik denk dat het leeftijdsverschil tussen ons toen nog te groot was. Enkele jaren geleden is dat plots veranderd. In twee avonden tijd hebben we elkaar ons héle levensverhaal verteld. (lacht) Tijdens die gesprekken ontdekten we dat we heel gelijkaardige situaties met vrienden en lieven hebben meegemaakt, en dat we vroeger dus veel aan elkaar zouden hebben gehad. Nu is Kaat de eerste persoon naar wie ik toe trek als ik me slecht voel.

“Wij groeiden op in een erg muzikaal gezin. Onze ouders hebben allebei mooie zangstemmen en zitten in een koor, en onze papa is nu zelfs zijn master dirigent aan het halen. Ook Kaat heeft een groot muzikaal talent. Toen zij als tiener in het Studio 100-koor stapte, volgde ik al snel. Ik heb vroeger echt veel aan haar aanmoedigingen gehad, want ik dacht lang dat ik niet zo goed kon zingen. Ik had nog een hoog piepstemmetje, terwijl Kaat altijd al een échte zangstem had. Als er iemand credits verdient om me aan het zingen te krijgen, is het mijn zus. Kaat heeft trouwens ooit nog in de Amerikaanse hitlijsten gestaan met het nummer ‘Unbeautiful’. Maar een muziekcarrière vond ze achteraf toch niks voor haar.

“Kaat kan weleens kwaad worden als ik weer te veel aan het werken ben. Ik begrijp dat wel, want er zijn in het verleden momenten geweest waarop ik thuiskwam en letterlijk uitriep: ‘Ik ben zó moe!’ Ik mocht aan geweldige projecten meewerken, maar na enkele maanden moest ik vaststellen dat ik veel ervan niet bewust had meegemaakt. Zo voelt het nu gelukkig niet meer: ik heb veel meer controle over wat ik wel en niet doe. Het enige wat me nog niet lukt, is de grote structuur van mijn leven overeind houden, zoals boodschappen doen en mijn huishouden runnen. Ik heb zoveel geluk dat ik daarvoor op mijn familie kan leunen. Mijn ouders zorgen ervoor dat ik praktisch met alles in orde ben, terwijl mijn zus dan weer mentaal mijn grootste klankbord is. Bij haar ga ik uitrazen wanneer ik het even niet zie zitten. Die emotionele uitlaatklep heb je even hard nodig als een goed management dat je artistieke rechten verdedigt.

“Kaat en ik lijken qua karakter niet echt op elkaar, maar zijn wel heel complementair. Ik ben de hevige en de chaotische van de twee. Mijn zus is daarentegen een ongelooflijke observator. Ze is de enige persoon van wie ik het pik als ze me zegt dat ik moet ­kalmeren. (lacht) Wat wij wel gemeenschappelijk hebben, is de neiging om erg zelfkritisch te zijn en daardoor in een soort tunnelvisie te belanden. Dan helpt het als de andere je weer wat rationaliteit in je hoofd kan praten, en je kan doen inzien dat je wél goed bezig bent.

“Ik bracht onlangs in een van mijn videoclips naar buiten dat ik op meisjes val. Lang was ik helemaal niet bezig met mijn geaardheid. Pas toen mijn laatste relatie met een jongen stukliep, besefte ik dat er misschien wel meer aan de hand was. Het gekke is dat ik het veel minder akelig vond om in een videoclip uit de kast komen, dan om een gesprek aan te knopen met mijn dichte familie. Ik vond het bijvoorbeeld veel heftiger om naar mijn zus te gaan en te zeggen: dit is het meisje op wie ik verliefd ben. Zowel mijn ouders, mijn zus als mijn grootouders hebben heel positief gereageerd op mijn coming-out. Daaraan heb ik ook nooit echt getwijfeld, want er is in ons gezin veel onvoorwaardelijke liefde.”

KAAT

“Pommelien en ik hebben, naar mijn aanvoelen, een behoorlijk verschillende opvoeding gekregen. Ik werd vier jaar voor haar geboren en moest de weg nog plaveien. Als puber zat ik met mijn ouders in een voortdurende machtsstrijd verwikkeld. Wat de regels waren over feesten of weggaan met vrienden moest allemaal nog worden uitgezocht. Bij Pommelien ging het er in vergelijking heel wat losser aan toe. (lacht) Pas op: er was altijd veel warmte in ons gezin, maar vroeger werd er aan de eettafel weleens ruziegemaakt.

“De grote toenadering tussen Pommelien en mij is er pas gekomen toen we af en toe samen een glas wijn begonnen te drinken. Toen hebben wij elkaar pas echt leren kennen. Daarvoor waren onze werelden nogal gescheiden. Zelfs toen we samen in het Studio 100-koor zaten, was dat in aparte groepen. Onze ouders hebben ons nooit bewust aangemoedigd om iets met muziek te doen, maar ze hebben wel altijd met ons rondgereden, wat bijna een voltijdse job was. Tegelijkertijd waren ze ook heel beschermend. Als ze zagen dat een project te veel van ons vroeg, trokken ze de stekker eruit. Op het moment zelf was dat niet altijd leuk, maar nu ben ik dankbaar dat onze ouders toen zo over ons hebben gewaakt.

“Die beschermingsdrang voel ik vandaag ook over Pommelien. Met #LikeMe (jongerenreeks op Ketnet, red.) en haar solocarrière gaat het goed, maar omdat ik weet hoe deze industrie in elkaar zit, ben ik toch op mijn hoede. Gelukkig denkt Pommelien goed na over de stappen die ze zet, en zal ze niet snel onbezonnen in een nieuw project springen. Maar ik kan me soms wel verbazen over het volwassen leven dat mijn jonge zus op haar leeftijd al leidt. Toen ik 21 was, stond ik op de Grote Markt in Leuven te feesten, terwijl zij al een huishouden te runnen heeft.

“Toen Pommelien haar studie biologie aan de universiteit stopzette om zich volop op haar muziek- en acteercarrière te richten, schrok ik wel even. Wij zijn een studerende familie en gingen allemaal naar de universiteit. Pommelien werd door haar beslissing dus een beetje een buitenbeentje, maar ik vond het wél cool dat ze het aandurfde om zo resoluut voor haar droom te kiezen. #LikeMe heb ik gevolgd vanaf een zekere afstand. Het is vooral van de muziek die ze als soloartiest uitbrengt dat ik fan ben. Je voelt dat haar teksten en videoclips recht uit het hart komen. Daar heb ik veel bewondering voor.

“Dat mijn zus in een videoclip uit de kast kwam, vond ik trouwens een hele mooie en integere manier om dat nieuws met de buitenwereld te delen. Zonder er verder te veel woorden aan vuil te maken. Ik denk dat ze het een maand eerder aan mij en onze ouders had verteld. Veel langer dan een kwartiertje hebben we het er toen ook niet over gehad. Ik herinner me vooral dat ik opgelucht was dat mijn zus een stap dichter was bij het uitzoeken wat ze wil in het leven. Natúúrlijk was ik daar blij om.”