Filmrecensie
‘Just Mercy’: een aanklacht tegen racisme, blijft aan de bedeesde kant ★★★☆☆
De film moet het hebben van zijn hoofdrolspelers. Vooral de onwrikbare zelfbeheersing van Michael B. Jordan is groots.
Genade lijkt niet meer te bestaan voor Walter McMillian, een zwarte houthakker in Montgomery, Alabama. McMillian, die veroordeeld werd voor de moord op een witte stadsgenote, wacht al jaren op de elektrische stoel. Volkomen onterecht, daar laat regisseur Destin Daniel Cretton in Just Mercy geen twijfel over bestaan. En dat snapt ook Bryan Stevenson, de jonge, onervaren maar doortastende advocaat die zijn tanden zet in McMillians zaak.
Terwijl McMillian (Jamie Foxx) ten tijde van de moord de hele dag thuis was, omringd door familie, is geen van zijn naasten door de politie als getuige gehoord. Fysieke bewijzen ontbreken; de hele veroordeling stut op de krakkemikkige verklaring van een crimineel (Tim Blake Nelson). McMillians proces, beseft Stevenson (Michael B. Jordan) al snel, was een schijnvertoning. Een gecamoufleerde lynchpartij, zoals iemand in het op feiten gebaseerde Just Mercy zegt.
McMillian alsnog vrij krijgen, lijkt een onmogelijke opgave voor Stevenson en collega Eva Ansley – een verdienstelijke maar ook gedienstige rol van Brie Larson. Bij de politie en de pas aangetreden officier van justitie (Rafe Spall) botst Stevenson op onwil en vijandigheid. Dat ook hij zwart is, maakt hem een gemakkelijk prooi voor hetzelfde, diep in de samenleving doorgesijpelde racisme dat McMillian achter de tralies bracht.
Tegenslagen zijn er volop in het schematische scenario, gebaseerd op Stevensons gelijknamige boek. Stevenson beleeft zijn eerste openbare executie, van een medegevangene van McMillian die hij eveneens vrij probeerde te krijgen. Een scène die er absoluut inhakt en effectief duidelijk maakt wat er voor Stevenson en zijn cliënten op het spel staat, maar die ook wat vlak is geregisseerd – net als de hele film, eigenlijk. Alsof regisseur Cretton (Short Term 12) bang was om vóór het onderwerp te gaan staan, en zodoende een weliswaar oprechte, maar ook iets te bedeesde film afleverde.
Just Mercy moet het vooral van de hoofdrolspelers hebben. Foxx is ontzettend goed, van het cynisme waarmee McMillian zijn advocaat voor het eerst ontvangt tot de tergende momenten waarop hij alle hoop verliest. Maar Jordan blijft de ster van de film. De onwrikbare zelfbeheersing die hij met zijn ingetogen spel aan Stevenson verleent, maakt het personage krachtiger dan de soms karikaturale racisten om hem heen. Indrukwekkend, hoe Jordan slechts met een lichte verandering in zijn blik acteert. Of hoe hij in de rechtszaal, zwijgend en roerloos, alle stilte naar zich toetrekt.
22/1 in de zalen.
