DVD-review
'Jurassic World': U vroeg om meer tanden, u krijgt ze
Hou het simpel, dacht Colin Trevorrow, regisseur met welgeteld één aardige romantische komedie op zijn naam. Zijn fenomenaal lucratieve reboot van de dinofranchise is veel beter dan wat Steven Spielberg twee decennia terug toonde.
Films met dino's moeten slechts één ding doen: angst aanjagen, vreselijk zijn. Dat is wat het woord 'deinos' betekent: vreselijk, ontzagwekkend. Al is 'Jurassic World' geen volkomen sidder-en-beefmachine, de prent komt zonder poespas op gang en rolt zelfzeker naar een spectaculair laatste halfuur.
Precies de dosis ongekunstelde exploitation die hier wordt getoond, met een scheut rampenfilm uit de jaren 70, was wat Spielbergs 'Jurassic Park' en 'The Lost World: Jurassic Park' respectievelijk in 1993 en 1997 misten.
De meester bedankte voor 'Jurassic Park III' in 2001, meteen het beste luik van de trilogie. 'Jurassic World' veegt zijn voorgangers compleet van de kaart, dankzij de onwil om meer te doen dan wat een film over een park met de herboren megalosers van planetaire evolutie moet doen.
Regisseur Trevorrow kreeg World pardoes in de schoot geworpen dankzij zijn vriend Brad Bird, die de afwerking van retrofuturistisch droomproject 'Tomorrowland' voorrang gaf. Eén film had Trevorrow gemaakt, 'Safety Not Guaranteed', maar 150 miljoen dollar en de hete adem van Spielberg in zijn nek schrikten hem niet af. Hij schonk Dreamworks de op twee na meest winstgevende film aller tijden (1,5 miljard dollar!).
Producent Marshall lult wel raak over het risico dat hij nam: "Colin is een geboren verteller. Daarover gaat deze film. Over verhalen vertellen. Niet over actie en dinosaurussen. Het gaat over 'wie zijn de personages?'". The Wall Street Journal dacht zoveel nonsens te counteren met het verwijt van een "stupid plot". Over stompzinnig geplot weten ze in Wall Street beslist meer dan wij, maar het gebrek aan verhaal is natuurlijk de grootste troef.
We houden het simpel, zei Trevorrow. Een tagline die niemand kon verzinnen: 'Het park is open.' Een portie digitale oldskool: een vlucht pterodactylussen die 20.000 parkbezoekers wel zien zitten; een viermanschap van getrainde velociraptors, onweerstaanbare filmsterren. Plus een portie CGI new gen: een watermonster dat drie keer in samen drie seconden toeslaat, en ten slotte iets om u tegen te zeggen.
Dat 'iets' draagt een belachelijke mannelijke naam: Indominus Rex, maar iedereen spreekt over 'zij' en 'haar'. Tot blijkt dat 'zij' tot meer in staat is dan haar bek vol scheve tanden laat vermoeden. Dan is het plots 'het'. Inderdaad, een compleet onnatuurlijk, genetisch hybride wezen dat al het listige en venijnige van de sauriërs combineert, maar door totaal isolement geen enkele sociale eigenschap bezit en de vrijheidsbeleving van een massamoordenaar koestert.
"That thing is not a dinosaur!", roept de menselijke held en trainer van de raptors (Chris Pratt) naar de bevallige parkbeheerder (Bryce Dallas Howard). "You didn't ask for reality", zegt de schepper van het ding veel onheil later. "You asked for more teeth."
Dolby Digital door de speakers, de 3D-beamer over de hele muur van uw buur en schreeuwen maar, naar elke verdwaalde duif of ekster die denkt zijn voorouders te ontwaren.
