Jack Johnson op Rock Werchter: een concert met twee gezichten

Het was de climax van een concert dat twee gezichten kende. Want het bleek absoluut geen godsgeschenk voor Jack Johnson (43) om met zijn kleine muziekjes die gigantische Mainstage te bemannen. Voor een publiek dat er net de pletwals Stone Sour meemaakte. De massa bleef volop wauwelen, ook toen het bekende 'Sitting, Wishing, Waiting' werd ingezet. 'Upside Down' bracht bitter weinig beterschap. Johnson stond op dat immense podium gezangen achter zijn micro. Een statische boel was het. En eerlijk, kapot zijn we niet echt van de jongste worp van de Hawaiiaanse zanger.

Johnson probeerde wat interactie teweeg te brengen. Door de bordjes in het publiek voor te lezen. "Ik kan echt niet met je trouwen, schat. Mijn vrouw staat daar", wees de singer-songwriter bij een aanzoek naar de zijkant van het podium. Ook pianist Zach Gill trok mee ten aanval. Door rechtstaand met één hand 'Do You Remember' te spelen. Door als een inktvis te gaan dansen. Door een melodica boven te halen, en 'Bubble Toes' van bovenop zijn barpiano te begeleiden. Door een versje van 'Wasting Time' mee te zingen.

Het kon Werchter allemaal weinig schelen. Er werden meisjes met Argentijnse en Poolse vlaggen op schouders gehesen (weten die mensen écht niet dat ze al lang uitgeschakeld zijn op het WK?), en in een ronde gedanst. Alsof Johnson alleen maar de achtergrondmuziek verzorgde.

Toen Jack Johnson zijn ukelele bovenhaalde voor een overtuigend 'Breakdown', werd het plots toch stil voor het hoofdpodium. Mensen sloten hun ogen. En luisterden. Wie zijn kijkers open hield, zag Jack White en Eddie Vedder in de coulissen staan. Johnson had dat ook door en ging plots snediger spelen. 'Shot Reverse Shot' (een song die evengoed uit het hoofd van Billy Joel had kunnen komen) klonk energiek en up-tempo. 'Mudfootball' overtuigde met een ronkende bas en korte snedige drumsolo, waarna een stukje 'Not Fade Away' (de Grateful Dead-versie) werd gebracht.

De massa begon nu ook echt op de muziek te dansen, de handen gingen zelfs op elkaar. 'Good People' zong Johnson voluit. 'Better Together' was een liefdesliedje om uitgebreid te gaan zoenen.

"Eddie is een held van ons", riep Jack Johnson toen zijn vriend een gitaar om de nek kreeg en slotsong 'Constellations' kwam meespelen. "Straks kom ik tussen jullie staan, om samen naar deze kerel te kijken", grijnsde hij. Mooi toch, zoveel broederliefde.

Elke vier jaar staat Jack Johnson op Rock Werchter. Deze derde passage was niet zijn meest overtuigende. De intiemere Barn werd gemist. Een vierde passage graag opnieuw in het donker, Schuer.