‘It: Chapter Two’: ‘Door ons zullen miljoenen kinderen hun hele leven bang zijn voor clowns’

Wij volgden de beroemde rode ballon uit It naar een donkere krocht onder de grond, waar we een gesprek hadden met regisseur Andy Muschietti, producente Barbara Muschietti (tevens zus van) en hoofdacteur Bill Skarsgård, de jonge Zweedse acteur die er, zonder de dikke laag schmink die hij als Pennywise draagt, verdacht normaal uitziet.

Toen jullie aan It: Chapter Two begonnen, wisten jullie al dat Chapter One een commercieel succes was geworden. Zorgde dat voor extra druk?

Andy Muschietti: “Integendeel, omdat we een grote hit hadden gescoord, stonden we lekker relaxed op de set. Dat was drie jaar geleden, toen we aan Chapter One begonnen, wel even anders. In die tijd zat ik boordevol twijfels: ‘Wat zal Stephen King hiervan vinden?’ ‘Maak ik de juiste creatieve keuzes?’ ‘Zit het publiek hier wel op te wachten?’ Ook de studio twijfelde of het een goed idee was om een nieuwe verfilming van It uit te brengen. Uiteindelijk zeiden ze: ‘Oké, jullie mogen Chapter One draaien. En daarna zien we wel of we groen licht geven voor Chapter Two.’ Toen duidelijk werd dat Chapter One een kaskraker was, liet dat licht niet lang op zich wachten. (lacht)”

Hoe verklaart u het gigantische succes?

Andy Muschietti: “Iedereen die het boek heeft gelezen, stond te popelen om Pennywise, de legendarische clown, op het grote scherm tot leven te zien komen. Maar ook de miniserie uit 1990 heeft een belangrijke rol gespeeld. Die heeft indertijd een hele generatie piepjonge tv-kijkers de stuipen op het lijf gejaagd. De kinderen die toen acht of negen waren, leven nu al dertig jaar met de daver op het lijf voor Pennywise. (lacht) Toen we drie jaar geleden bekendmaakten dat we een nieuwe film over Pennywise zouden maken, kon je de opwinding wereldwijd voelen knetteren. En toen Chapter One in de zalen verscheen, wilde werkelijk íédereen weten wie of wat die It eigenlijk is.”

Bill Skarsgård: “Nu wordt een compleet nieuwe generatie van kinderen voor de allereerste keer ondergedompeld in die magische wereld die Stephen King heeft geschapen. Iemand vertelde me dat zijn tienjarige zoontje wekenlang alleen nog maar tekeningen van Pennywise maakte nadat hij Chapter One had gezien. Dankzij onze film lopen er in de wereld miljoenen getraumatiseerde kinderen rond die voor de rest van hun leven bang zullen zijn voor clowns. (lacht)”

In de beklemmende openingsscène van Chapter Two zien we hoe een homokoppel het slachtoffer wordt van een gruwelijke vorm van gaybashing. Je kunt er alleen maar uit besluiten dat onverdraagzame mensen nog veel schrikwekkender zijn dan Pennywise.

Skarsgård: “Hoe durf je! Níémand is schrikwekkender dan Pennywise! (lacht) Maar je hebt uiteraard gelijk: die homohaters zijn de échte monsters.”

Andy Muschietti: “Het is een bikkelharde, bijna ondraaglijke scène, maar we wilden ze absoluut in de film.”

Skarsgård: “Is het ook niet de openingsscène van het boek?”

Andy Muschietti: “Het boek begint met de dood van Georgie Denbrough, het broertje van Bill, onmiddellijk gevolgd door die verschrikkelijke aanval op dat homokoppel. King baseerde die scène op een waargebeurd feit: in 1984 werd de 23-jarige Charlie Howard in Maine door drie tieners aangevallen en vermoord, alleen maar omdat hij homo was.”

Barbara Muschietti: “Die moordscène zat niet in de miniserie, waarschijnlijk omdat de makers ze té gruwelijk vonden, maar wij vonden het ontzettend belangrijk om het publiek met die gruwel te confronteren. Ik las het boek toen ik vijftien was en ik weet nog dat dat fragment een verpletterende indruk op me maakte.”

Andy Muschietti: “Door Chapter Two met die scène te laten beginnen, plaatsen we het verhaal ook duidelijk in het hier en nu. De homofobie in de samenleving is sinds die moord alleen maar toegenomen.”

Skarsgård: “In dit geval is de realiteit een stuk gruwelijker dan de fictie. Die openingsscène vat ook heel goed het hoofdthema van de film samen: de bewoners van Derry, het stadje waar de film zich afspeelt, kijken massaal weg van de verschrikkelijke misdaden die er worden gepleegd. Er worden homo’s afgeslacht en er verdwijnen kinderen, maar de stad is apathisch.”

Tijdens de verfilming van zijn roman Pet Sematary, in 1989, stond Stephen King elke dag op de set. Keek hij ook over jullie schouders mee?

Andy Muschietti: “Met Chapter One heeft hij zich op geen enkel moment gemoeid. Hij zag de film pas toen hij voltooid was, en hij was er erg blij mee. Pas toen we aan Chapter Two begonnen, heb ik hem zelf om input gevraagd. Nadat hij het script had doorgenomen, bezorgde hij ons een lijstje met scènes en details die hij graag in de film wilde zien: ‘Dit is géén eisenpakket,’ zo drukte hij ons op het hart, ‘het staat je volledig vrij om ermee te doen wat je wilt.’ Zo wilde hij graag Paul Bunyan in de film, het standbeeld dat tot leven komt en Richie aanvalt. Alles bij elkaar gedroeg King zich meer als een fan dan als de schrijver van het boek.”

Bill, zag jij het zitten om in de huid te kruipen van een van de meest legendarische booswichten in de geschiedenis van het horrorgenre?

Skarsgård: “Ik was toch overdonderd. De miniserie deed mij beven als een rietje toen ik een kind was. En hoewel de serie vandaag ietwat gedateerd overkomt, blijft de grandioze vertolking van Tim Curry als Pennywise overeind. Ik dacht: als ik even goed kan zijn als Tim, zal dat betekenen dat miljoenen kinderen door mijn vertolking worden getraumatiseerd. Ik weet nog altijd niet hoe ik me daarbij moet voelen. (lacht)”

Tim Curry vertelde ooit dat hij nog steeds worstelt met schuldgevoelens, omdat de jonge acteurs op de set écht doodsbang waren van hem.

Skarsgård: “De dertienjarige acteurs die de leden van The Losers’ Club vertolken, hadden geen angst voor mij: zij waren meer bezig met de camerahoek waarin ze in beeld zouden komen. (lacht) Maar met de jongere kinderen zijn we erg voorzichtig geweest. In Chapter Two zit er een gruwelijke scène waarin Pennywise onder een tribune met een klein meisje praat. We hebben eerst haar close-ups gefilmd, waarbij ik op rustige toon met haar babbelde en haar voortdurend geruststelde. Zodra die waren ingeblikt, hebben we haar weggestuurd en een volwassen stand-in in haar plaats gezet, waarna Pennywise zijn tanden laat zien: ‘RRRAAAAARRHHH!!!’ (lacht)”

Een van de details die Pennywise zo angstaanjagend maken, is die roodgeverfde, diep uitgezakte onderlip. En dat is géén digitaal effect.

Skarsgård: “Nee, ik kan dat echt (laat zijn onderlip Pennywise-gewijs spectaculair naar beneden uitrekken). Het zit in de genen: die lip is een Skarsgård-trekje. Ook mijn tien jaar oudere broer Gustaf kan dat. Nadat hij de film had gezien, zei hij: ‘Ah, je laat de wereld kennismaken met een van onze raarste familietrekken.’ Hij was apetrots op me. (lacht)”

It: Chapter Two loopt nu in de bioscoop.

© Humo