Ingebeelde vriendjes en schampere lachebekjes: dit zijn de albums van de week

FKA Twigs - CAPRISONGS ***

“Hey, I made you a mixtape”, fluistert FKA Twigs zwoel aan het begin van deze plaat. Noem CAPRISONGS dus geenszins een volwaardig album. Eerder een slim excuus om schaamteloos met de populairste hitparadegenres van nu te flirten. Deze partysongs staan mijlenver van de avantgarde-r&b waarmee de Britse zangeres/danseres ons in het verleden van de wijs bracht. Ordinair klinkt ze evenwel nooit, met dank aan producers zoals El Guincho, Koreless en Arca. Ze schittert wanneer ze haar innerlijke Kate Bush tussen prikkelende microbeats laat trippelen. Maar in ‘Papi Bones’ komt ze niet verder dan generische dancehall en in ‘Jealousy’ voegt ze niets toe aan de afrobeat-hype. Liever ‘Darjeeling, met Jorja Smith, of het forse ‘Honda’, met een superbe Pa Salieu. ‘Tears In The Club’, met The Weeknd, lonkt dan weer naar Twigs’ pijnlijke break-up met Shia LaBeouf die ze voor de rechtbank sleepte wegens mishandeling. Intens.

Elvis Costello - The Boy Named If ****

Zo’n dertig albums ver keert Elvis Costello terug naar kindertijd en jeugd, waarin hij de angry young boy van weleer tegen het vergrootglas houdt. Dat de stijl en sound van The Boy Named If nogal neigen naar zijn gloriejaren met The Attractions mag niet verbazen. De rammelende gitaren worden niet geschuwd, de punk en de passie evenmin. Maar Costello liet zich ook altijd voorstaan op kwikzilveren melodieën, en ook nu contrasteren die heerlijk met de messcherpe teksten. De titel van deze plaat verwijst naar het ingebeelde vriendje, waarop kinderen hun schelmenstreken en kemels afschuiven. Voor deze prachtplaat kan alleen Costello tot de orde geroepen worden, maar een spontane verlenging van zijn carrière lijkt ons noch hem een straf.

Yard Act - The Overload ***

Ja hoor, The Fall bestaat al. Maar Yard Act vertaalt het schampere je ne sais quoi van die legendarische postpunkband met zwier naar het millennialuniversum. De lekker cynische frontman James Smith mag dan minder nietsontziend uit de hoek komen als Fall-boegbeeld Mark E.Smith, toch doet hij je grinniken, zoals in het venijnige ‘Rich’, een song die met een brede grijns het westerse kapitalisme uitholt (“It appears I have become rich”). Genregenoten als Fontaines DC en Idles grijpen je kordater bij de strot, maar Yard Act krijgt de lachers dan weer op z’n hand.