In ‘The Greatest Dancer van Vlaanderen’ is vakkennis als een steenpuist op een gefacelifte tronie

Sasha Van der Speeten zet de blik op oneindig. Vandaag: The Greatest Dancer van Vlaanderen.

Het is blijkbaar een dingetje geworden: tijdens een televisieopname het studiopubliek een microfoon opspelden zodat het naar hartenlust door de introductie­filmpjes en de optredende acts heen kan kwekken. Komt natuurlijk uit een blits buitenland overgewaaid, alwaar men al langer in de waan verkeert dat de ‘Stem van het Volk’ zaligmakend werkt of – veel gekker moet het niet worden – een ­­beter programma oplevert.

Ook het merkwaardig getitelde The Greatest Dancer van Vlaanderen was in zo’n bedje ziek. Als de juryleden niet lustig in hun microfoontje kwetterden bij de prestaties van amateurdansers die hun five ­minutes of fame achterna moonwalkten, was het wel een anonieme trien of hannes in de zaal die zich weloverwogen feedback zoals “oh, da’s zo schattig!”, “totaal nie wakkik had verwacht” en “diejen is wel 51 jaar hé, ge moet da wel durven” liet ontvallen.

In The Greatest Dancer werden de microfoontjes van de presentatoren Siska Schoeters en Aster Nzeyimana evenmin gemutet tijdens de performances zodat ook zij konden bijdragen aan de opgeklopte euforie wanneer een klodder tieners zich vrolijk het synchroon dansen eigen maakte.

Akkoord, zoals wel vaker bij televisionele talentenjachten werd ook deze keer onbeholpen amateurisme afgewisseld met lieden die een verrassend on-Vlaams gevoel voor ritme etaleerden. Maar wat baat het als dat handjevol danstalent niet wordt beoordeeld door een jury van connaisseurs, maar door de hannessen en trienen die even tevoren “ow maaah gaaawd!” zaten te hinniken in hun theaterstoeltje?

De ‘Stem van het Volk’ mocht namelijk niet alleen kwekken, het bepaalde en ­passant ook welke dansers naar een volgende ronde mochten, gek genoeg, waardoor de driekoppige jury er voor spek en bonen bij zat. “Het publiek heeft altijd gelijk, maar dat vind ik niet leuk”, liet jurylid en ­choreografe Annabelle Lopez Ochoa zich dienaangaande ­ontvallen.

Nu wil het dat nieuwsgie­righeid naar de analyse van ­iemand met kennis en ervaring in dit soort programma’s wordt gepercipieerd als een steenpuist op een gefacelifte tronie. 50.000.000 Elvis fans can’t be wrong, wist Colonel Parker al, een wijsheid die hij ten dele had geleend van Stalin en zotte Dolf en diens Nationaalsocialistische Arbeiderspartij.

Volledigheidshalve vermelden we volgaarne dat ook Niels Destadsbader in de jury zetelde, een man die niet noodzakelijk een paso doble van een rumba kan onderscheiden, maar naar eigen zeggen wél probleemloos het verschil spot tussen X-factor en schrijnende zelfoverschatting.

U zult ons evenmin horen neuten over de ultrafunctionele prestaties van Schoeters en Nzeyimana: zij schikten zich vakkundig naar de normen en regels van dit VTM-programma dat enigszins gedesoriënteerd op Eén is geland.

Het volk zal er niet in het minst om morren. Want het heeft altijd gelijk.

Elke zaterdag op Eén om 20.20 uur.