In ‘Dat eet dan gelukkig zijn’ wordt ons een viergangenmenu van nachtmerries voorgeschoteld

“Gij doet mij wat denken aan Bockie De Repper.” Met die woorden bezegelde Erik Van Looy twee zomers geleden mijn lot. Ik had net mijn zogenaamde ‘cafétest’ voor De slimste mens gewonnen – bekende zanger Ibe en bekende man Senne Misplon zitten nu nóg ergens in een verduisterde kamer met een vochtig washandje op het voorhoofd te bekomen – en zag mijn boekenverkoop als die van de Bijbel, het Rode Boekje en De meeste mensen deugen gecombineerd overvleugelen. Tot mijn quizmaster die bloedstollende woorden sprak en ik besefte dat het me nooit zou worden toebedeeld te moeten doen alsof mijn oren Marc-Marie Huijbregts’ stemfrequentie opvingen.

Senne werd terecht geselecteerd, maar wie mocht later zijn opwachting maken als invaller voor een andere BV? Jazeker. Bockie De Repper. Wat had hij dat ik niet had? We delen hetzelfde accent, dezelfde baarddracht, zelfs dezelfde lichaamsbouwval!

Wat at hij dat ik niet at?

Het was hem gegund. Want voor één minderheid zal men nooit quota hanteren, en dat is wel voor lieden uit die woestenij van afgeworpen normen en waarden in de schoorsteenschaduw van den Amylum. Philippe Geubels heeft een contract voor nog veertien seizoenen van Taboe, maar op de redactievergadering voor de allerlaatste aflevering zullen de Aalstenaren als laatste taboe overeind blijven.

Kortom, ik heb wel sympathie voor de genaamde Repper. We delen zelfs enkele kennissen. En toen ik net als half Vlaanderen de beelden zag waarop hij een praatje slaat met een man, slechts gehinderd door een van arbeidsvreugd overlopende liftdeur, dacht ook ik dat dit nog leuk zou kunnen worden.

Edoch. In Dat eet dan gelukkig zijn krijg ik een viergangenmenu van nachtmerries voorgeschoteld: aanschuiven bij nobele onbekenden, een all-you-can-eat-buffet van keuvelarij, een occasioneel opgerakeld trauma om de smaakpapillen te reinigen, en allesoverkoepelend het voer naar binnen werken van mensen van wie je niet weet of ze kunnen koken. Niets tegen de gewone man – van iedereen valt te leren – maar als men mij een bord ajuinsoep met emmentaler opdist, wil ik twee minuten later niet de gezichtsacrobatiek aan de dag moeten leggen die mij heelhuids moet loodsen doorheen ontboezemingen over hysterectomieën en het soort vrijetijdsbesteding dat zich doorgaans op het strand in Bredene ontboezemt. Daar gaan me de uien toch anders van smaken.

Niet veel later zit ik te kijken naar een vrouw van 86 die een boterham smeert. Ze worstelt met vershoudfolie en verjaagt Bockie van tafel. Het is echt, dat is al iets. Maar niet echt goed. En dat lijken programmamakers verleerd: de kunst van het fileren. Film tien, vijftien, twintig reportages en houd er vijf over. Een ingezakte soufflé komt ook niet ter tafel.

Dat eet dan gelukkig zijn, dinsdag om 21.45 uur op VTM2.