Theater
In ‘Al het goede’ mag alles en moet niets ★★★☆☆
Wat is de rol van kunst in de wereld van vandaag? Dat is de vraag die Jan Lauwers zich stelt in Al het goede, al is hij ook niet helemaal zeker van het antwoord. Maar in de chaos zit ook de kracht van deze voorstelling.
Al het goede speelt zich af in een heftige, veranderende wereld. De kunstenaarsfamilie Lauwers, die centraal staat, woont in het geteisterde Molenbeek; een van de acteurs, de Israëlische danser Elik Niv, draagt een oorlogsverleden met zich mee; centraal op de scène staat een installatie met honderden glazen druppels, geblazen door een Palestijn op de Westelijke Jordaanoever.
De personages vragen zich af wat ze nog wel en niet kunnen zeggen. Kan een niet-Jood het verhaal van Niv vertellen? Kunnen mannen nog over ‘tieten’ spreken? Wat stelt “de kut zonder kop” van Gustave Courbets beroemde schilderij L’origine du monde nog voor als ze werd geschilderd door een “haan zonder kop”?
Actrice Romy Louise Lauwers stelt zich de vraag wanneer ze het portret van een vrouwelijk geslachtsdeel zelf recreëert. Ze gebruikt een spionagecamera om de binnenkant van haar geslachtsdeel te filmen: de beelden worden live op een groot scherm geprojecteerd. Is het een daad van feministisch activisme, of is het aanstellerij? Zegt het iets over deze wereld, of zegt het vooral niets? Kunst, en haar rol binnen de maatschappij, is veranderd. Dat maakt Al het goede – een metavoorstelling, waarin het hoofdpersonage (vertolkt door Benoît Gob) Jan Lauwers heet – duidelijk.
De tienkoppige cast loopt vaak verloren in één grote chaos van beeldende kunst, muziek en theater, zonder centrale verhaallijn. Daardoor blijft Al het goede een tikje vrijblijvend, en is het niet altijd duidelijk welk punt Lauwers wil maken. Dat beseft hij zelf ook. “Ze gaan er niets van begrijpen”, zegt Gob zélf. “Ik kan hun slappe artikeltjes al zien! Wie wil er nu over kunst schrijven? De Morgen? Ze zijn kleurenblind.”
Maar in de chaos en in de veelheid van deze voorstelling lijkt ons net het punt te zitten dat Al het goede wil maken: kunst laat zich niet controleren, ook niet door de steeds harder inbeukende wereld of de maatschappij. Je leest erin wat je wil, maar voor De Morgen schuilt daarin de schoonheid van Al het goede: in de idee dat kunst niets moet en alles mag.
Tot 10 januari in Kaaitheater, Brussel. Van 1 tot 4 april in Toneelhuis, Antwerpen. needcompany.be
