‘Ik wist dat kijkers hem zouden haten’: deze komiek is nog onbekend in Vlaanderen, maar daar komt snel verandering in

We leerden hem kennen als de getormenteerde politie-inspecteur Yoann Peeters in de donkere succesreeks La trêve. In het nieuwste Waalse fictieproject Pandore kruipt Yoann Blanc in de huid van Mark Van Dyck, een politicus die in de zoektocht naar electoraal succes alle principes opzijschuift. En dat voor een acteur die zijn publiek liefst aan het lachen brengt.

Tik in Google het woord ‘karakterkop’ in en de kans is groot dat je bij een foto van Yoann Blanc belandt. Met zijn kale kop en diep ingezonken puppyogen omkaderd door donkere wallen lijkt hij wel gemaakt om, met het gewicht van de wereld op zijn schouders, door de Ardense bossen te dwalen. Dat was ook precies wat Mathieu Donck dacht. De man die La trêve schreef en regisseerde werkte met Blanc op de set van een kortfilm en was zo onder de indruk dat hij het hoofdpersonage van zijn reeks naar hem modelleerde.

Voor Blanc zelf was die rol een stijlbreuk. Hij vertelt dat hij zichzelf eigenlijk als komiek bestempelt. Niet het soort komiek dat met een eigen zaalshow toert, wel een komisch acteur die in het theater vooral te zien is in stukken met een serieuze hoek af. Wie wil weten wat Blanc daarmee bedoelt moet anders op YouTube maar eens op zoek gaan naar de trailer van George de Molière – Le grand divertissement royal de la clinic orgasm society, de voorstelling waar Blanc dit voorjaar in speelde.

Verkeerde keuzes

“Maar wanneer ik voor tv gevraagd word, is dat om één of andere reden altijd om donkere, getormenteerde personages te spelen.” Meteen de reden waarom hij op voorhand even twijfelde om in Pandore de rol van politicus Mark Van Dyck te spelen. “Hij is echt heel donker, vond ik. Ik wist dat de kijkers hem zouden haten. En niemand vind het leuk om gehaat te worden. Toch?” In Pandore zien we hoe de ambitieuze Van Dyck getuige is van een groepsverkrachting. Hij probeert het incident in zijn voordeel te gebruiken en werkt zichzelf zo steeds dieper in nesten. Net die evolutie maakte het spelen van de man toch interessant, vindt Blanc. “Ik heb het daar met de makers vaak over gehad. Niemand is helemaal slecht of helemaal goed. Ook Van Dyck niet. Hij is geen slecht mens, maar door een combinatie van angst en opportunisme maakt hij constant de verkeerde keuzes. Met alle gevolgen van dien.”

Pandore schept geen vrolijk beeld van het politiek bestel. Corruptie tiert welig, politieke spelletjes zijn schering en inslag en de actoren zijn vooral bezig met het vergaren van stemmen en de macht die daarmee gepaard gaat. “Maar het is geen aanklacht tegen het politieke systeem”, zegt Blanc. “De reeks vertelt enkel het verhaal van één man. Een politieker maar ook een gewone mens, die net als alle andere gewone mensen in zijn pogingen om goed te doen af en toe de mist in gaat.”

Buitenlands avontuur

Blanc baseerde zich voor zijn rol niet op één politicus. Hij sprokkelde elementen bij een hele reeks politici, vooral van het eerder extreme soort. “Ik heb bestudeerd hoe ze zich gedragen in debatten; hoe ze praten, hun argumenten aanbrengen. Ik ben ook een paar keer een koffie gaan drinken met mensen uit de directe entourage van politici. In een poging zo veel mogelijk details juist te krijgen. Ik wou bijvoorbeeld weten met wat voor soort auto’s ze rijden. En of ze nog wel eens zelf achter het stuur zitten. Dat lijken details maar ook die moeten juist zitten wil je zo’n personage goed kunnen neerzetten, vind ik.”

La trêve werd internationaal opgepikt door Netflix en ook Pandore is aan een internationaal succesparcours bezig. Nadat de reeks topcijfers haalde op de Waalse omroep RTBF werd ze al een hele reeks buitenlanden verkocht. En ook daar loopt Blanc in de kijker. “Er is wel wat buitenlandse interesse”, lacht hij. “Er zijn wat telefoontjes geweest en misschien is er hier en daar al wel iets concreet. Maar ik vrees dat het nog te vroeg is om daar iets over te zeggen.” Dat het buitenland lonkt, hoeft niet te verbazen. Blanc trok zich bij het uitbouwen van zijn carrière altijd al weinig aan van geografische beperkingen. Hij groeide op in de buurt van Geneve, aan de Franse kant van de Frans-Zwitserse grens. Tot een vriend hem vertelde over een theateropleiding die hij in Brussel wou gaan volgen. “Ik ben met hem meegekomen en ik ben hier gebleven. Ik woon hier ondertussen meer dan twintig jaar.”

Landsgrenzen mogen dan voor Blanc al geen probleem zijn, een taalgrens is dat wel. In Wallonië is de acteur ondertussen een bekende kop, in Vlaanderen is hij dat veel minder. Wanneer we polsen naar zijn populariteit in Vlaanderen roept Blanc de hulp van zijn vrouw in. “Hedwige, waren er mensen die me herkenden in Antwerpen”, roept hij. Om die vraag meteen daarna weer in te slikken. “Laat maar. Het feit dat ik het moet vragen, zegt eigenlijk genoeg. (lacht) Schrijf maar op dat in Vlaanderen niemand me herkent.” Al komt ook daar wellicht verandering in. Volgend jaar is hij immers te zien in de reeks 1985, de allereerste coproductie van RTBF en VRT op fictievlak. Dat er op televisievlak bruggen geslagen worden tussen Wallonië en Vlaanderen kan Blanc alleen maar toejuichen. “Er zijn genoeg verhalen die zowel onder als boven de taalgrens mensen aan kunnen spreken. Het is goed dat die nu eindelijk ook verteld worden.”

Pandore, nu te zien op Streamz.