‘Ik wilde een artiestenleven leiden, dwepend met romantische idealen, maar ik ging daaraan kapot’

Het leven was gul en Maarten Devoldere was gulzig. Balthazar boert goed, zijn soloproject Warhaus is een succes. Niets leek de songschrijver te remmen. Tot een liefdesbreuk hem in duizend stukken brak.

‘There’s the gun shot, here’s the wound still hot. There’s the pain, that pain. Oh man, how it’s driving me crazy.’

Maarten Devoldere (34) kreunt het uit op ‘I’ll Miss You Baby’, ingezongen op een hotelkamer in Palermo. In de Siciliaanse straten was het broeierig heet, de sfeer in de kamer bevond zich echter onder het vriespunt. Voor het eerst in zijn leven voelde de stem en pen achter Warhaus zich verloren na een liefdesbreuk. Hij zat diep, dieper dan de diepste zee.

Maar Ha Ha Heartbreak een ordinaire break-upplaat noemen, is te kort door de bocht, vindt Devoldere. “Er is een Maarten voor en een Maarten na het hartzeer”, zegt hij. “Ik heb afscheid genomen van een lief, maar ook van mijn jongere ik, mijn onbezonnen jaren en de rock-’n-roll.” Het derde album van Warhaus is in zekere zin een rouwmars, maar de sfeer is uitbundig – Marvin Gaye, Leonard Cohen en Curtis Mayfield zijn de fanfareleiders van de stoet.

Na de klap volgde echter de genezing. Devoldere heeft opnieuw – of eerder: eindelijk – rust gevonden. Hij heeft zelfs een huis gekocht.

Ik had nooit een honkvast persoon in jou gezien.

Devoldere: “Dat ben ik ook niet, al ben ik beetje bij beetje aan het leren om het wel te worden. Ik heb mij altijd tegen huiselijkheid verzet. Ik wilde van jongs af een artiestenleven leiden, dwepend met romantische idealen, maar ik ging daaraan kapot. Ik heb acht jaar met mijn vrienden in een veredeld kraakpand gewoond. Het ging er behoorlijk rock-’n-roll aan toe. Ik ben van nature erg gulzig. Er moest altijd iets gebeuren in mijn leven. Na een tournee met Balthazar of Warhaus rustte ik niet uit, maar ging ik op hetzelfde elan door in het uitgaansleven. Gezond was dat niet.

“Het was stilaan tijd om volwassen te worden. Ik heb altijd een lief gehad – ik ging van vrouw naar vrouw – maar nadat mijn laatste vriendin mij had laten zitten, stond ik er plots alleen voor. En dat voor het eerst in mijn leven. ‘Wat nu?’, dacht ik. Ik heb toen een huis gekocht, een fucking huis. Dat bracht meteen een zekere rust met zich mee. Ik ben nu iemand die zijn planten water geeft. Ik ben ook gestopt met drinken. Het was tijd om bepaalde gewoonten aan te pakken.”

Zoals?

“Het leek wel alsof alles lukte in mijn leven, en dat bracht hoogmoed met zich mee. Ik geloof in het principe dat onvolwassen artiesten in een verlengde pubertijd zitten. Ik maakte mij daar ook schuldig aan. Ik ging uit en gebruikte drank en drugs, en tegelijk was ik behoorlijk vatbaar voor verslavingen. Hoewel dat een mooie tijd was – ik ben blij dat ik die jaren heb meegemaakt – was het stilaan welletjes geweest.”

Hoe ben je tot dat inzicht gekomen?

“Ik ben een jaar door het slijk gegaan door die break-up. Ik was kapot. Ik had geen grond meer onder mijn voeten. De baby in ‘Let Me Be Your Baby’ verwijst naar de manchild die ik ben. Ik was 14 toen ik mijn eerste lief had en sindsdien is er altijd een vrouw in mijn leven geweest. De aandacht van een vrouw was een evidentie, tot die er plots niet meer was. Maar wanneer je zó diep zit, is er meer gaande dan enkel hartzeer. (denkt na)

“Ik was altijd iets aan het najagen en raakte verslingerd aan het idee van een muze. Toen ik in een boek van Carl Jung las dat artiesten die met muzen dwepen hun eigen vrouwelijke energie niet omarmen, vond ik dat ontzettend confronterend, omdat ik mezelf in zijn woorden herkende. Sindsdien ben ik bezig met spiritualiteit. Drank en drugs gaven mij geen voldoening meer, dus probeerde ik elders antwoorden te vinden en meditatie bood mij een uitweg.

“Ik mediteer nu vier jaar. Elke dag een uur. Oorspronkelijk ben ik beginnen mediteren om rust te vinden, maar de eerste twee jaar had ik een middenweg gevonden tussen een gulzig leven en een leven met meditatie. Dat is het probleem met wat ik het Silicon Valley-boeddhisme noem: daar is spiritualiteit een manier om nóg efficiënter te leven, al was dat niet de oplossing. De laatste jaren is het bij mij echter overgeheld naar de andere kant. Dankzij het mediteren heb ik vrede genomen met rust en saaiheid. Mijn job is spannend. Ik haal genoeg voldoening uit mijn avonturen met Balthazar en Warhaus. Ik hoef daarnaast geen grenzen meer op te zoeken.”

‘Het gaat me op alle vlakken voor de wind en tóch is mijn leven nog altijd niet saai. Dat noem ik het ultieme geluk’, zei je ooit in een interview. Je grootste vrees, een saai leven, is werkelijkheid geworden.

“Ik neem nu vrede met de kleine dingen in het leven. Vorige week heb ik mijn ouders bezocht. Er waren werken aan de treinverbinding waardoor ik twee uur op een overstap in Liedekerke moest wachten, en daarna nog eens in Brugge. In totaal heb ik vijf uur over het traject gedaan. Vroeger zou ik volledig doorslaan en dat pure tijdverspilling vinden, nu heb ik mij daar geen enkel moment druk in gemaakt. Ik heb gewoon wat gemediteerd. Dat ik de saaiheid heb omarmd, voelt als een superkracht.”

Je hebt niet met alle gewoonten komaf gemaakt. Je debuutplaat We Fucked a Flame into Being is geschreven op een boot, de titelloze opvolger in Kirgizië. Ditmaal ben je naar Sicilië getrokken.

“Ik weet dat het romantisch klinkt, een plaat opnemen op Sicilië, maar die plaats heeft totaal geen invloed gehad op de muziek. Ik zat heelder dagen opgesloten in mijn hotelkamer, die verliet ik enkel om te eten. Het is pas een jaar later, toen ik terugkeerde voor persfoto’s en een videoclip, dat ik in Palermo rondliep en dacht: amai, da’s hier best mooi. (lacht) Het jaar ervoor zat ik in zak en as – dat was drie à vier maanden na de breuk – en was ik druk bezig met navelstaren.

“Het enige idee achter de boot, Kirgizië of Sicilië is dat je weg bent van huis. De maanden ervoor vergaar je ideeën, thema’s en hooks, en op afzondering valt alles op zijn plaats. Ik ben met een gitaar, laptop, micro naar Sicilië getrokken en met alle demo’s teruggekeerd. Daarmee ben ik naar Jasper (Maekelberg, producer van de plaat, ELV) gestapt: ‘En nu nemen we de nummers voor echt op.’ Hij stond erop de zang integraal te behouden. Daar heb ik lang tegen geprotesteerd, omdat ik ervan overtuigd ben dat ik beter kan zingen en schrijven dan dit. Achteraf gezien was zijn visie de juiste, want daardoor is dit wel een heel eerlijk album geworden.”

Hoe voelde het om je zo bloot te geven?

“Er zijn strofes die ik graag wilde herschrijven, maar dan bedacht ik mij dat het raar zou zijn om een jaar later het verdriet van toen proberen op te roepen. Ha Ha Heartbreak is de plaat waarop ik mij het minst verberg achter metaforen.

“‘When I am with you it’s alright’ is een zin die ik vroeger nooit had durven te schrijven, omdat die niet witty, niet gevat genoeg is. Maar dan bedacht ik mij: hoe ouder mijn idolen werden, hoe simpeler ze schreven. Bob Dylan profileerde zich in de sixties als de Mozart van de taal. Dat was een diva, terwijl hij in de jaren zeventig en tachtig heel simpele lovesongs als ‘Most of the Time’ en ‘Sweetheart Like You’ heeft geschreven. ‘The Stranger Song’ van Leonard Cohen is een song vol metaforen en poëtische moeilijkdoenerij, terwijl ‘I’m Your Man’ een voorbeeld is van eenvoud.

“Als je jong bent, heb je too much to prove en ben je onzekerder, waardoor je je verschuilt achter van alles en nog wat. Hoe matuurder je bent, hoe sneller je tot de essentie komt. Dat vond ik wel een mooie vaststelling.”

Wanneer ben je op de albumtitel Ha Ha Heartbreak gekomen?

“Ik had ooit een droom waarin een backingkoortje ‘ha ha heartbreak’ zong. Iedereen denkt dat de titel ironisch is, maar ik zocht vooral een catchy manier om mijn sentiment te verkopen – ik heb tenslotte een product gemaakt van mijn liefdesverdriet.”

Heeft de persoon waarover Ha Ha Heartbreak gaat de plaat gehoord?

“Nee, en daarover praat ik liever niet. Ik laat ook het liefst in het midden over wie het album gaat. Het is in elk geval niet Sylvie (Kreusch, artiest en ex-lief van Devoldere, ELV).”

Kon je over de pijn praten met anderen?

“Ik ben heel open naar mijn vrienden toe, maar een luisterend oor heeft mij niet uit de put getrokken. Tijd is het enige dat wonden heelt. Je moet de pijn volledig uitzitten. Rouw is een deel van het leven en dat is mij zo lang bespaard gebleven dat ik plots de hele portie heb gekregen. ‘Gast, het is máár een liefdesbreuk’, zullen mensen denken en daar geef ik hun gelijk in, maar het is wel tekenend dat het mij zo hard heeft onderuitgehaald.

“Ik geloof trouwens niet in het cliché dat een plaat maken therapeutisch werkt. Het enige dat helpt, is dag in dag uit opstaan en je door de ellendige dagen sleuren tot het weer beter gaat.”

Hoe groot was de verleiding om jezelf in zelfmedelijden te wentelen?

“Ik heb geleerd dat ik mezelf net verzorg wanneer het niet goed met mij gaat. Dat was een geruststelling, zeker omdat ik vatbaar ben voor verslavingen. Ik blijk niet de persoon te zijn die drinkt om weg te lopen van zijn zorgen. Ik werd strijdvaardig van de klop, ik wilde het probleem aanpakken. De breuk is in zekere zin het beste wat mij ooit is overkomen. Dat is een torenhoog cliché, ik wéét het, maar zo ervaar ik het wel.”

Het probleem dúrven aan te pakken is niet voor iedereen een evidente stap.

“Je wordt verplicht in de spiegel te kijken, zo word je geconfronteerd met je blinde vlekken. Je demonen waar je al jaren mee rondloopt, maar die zich koest houden wanneer het goed gaat, komen plots piepen. Ik graaf sowieso in mezelf, omdat ik introspectief schrijf. Wanneer mensen naar mijn jobtitel vragen, antwoord ik: ‘Ik ben professioneel navelstaarder.’ (lacht) Maar ik heb verder ook actief naar oplossingen gezocht. Ik bezoek een therapeut en heb een ayahuasca-retraite gevolgd. Ik heb veel vrienden tussen de 30 en 40 die investeren om zichzelf beter te leren kennen.”

Hoe was die ayahuasca-retraite?

“Heel persoonlijk, dus ik ga er liever niet in detail op in. Maar ik geloof sindsdien heel hard in het nut van je blinde vlekken te kennen. Vat krijgen op je eigen copingmechanisme kan je echt vooruithelpen. Vroeger dacht ik dat wie aan zichzelf werkte net egocentrisch was, maar ik heb leren begrijpen dat het een cadeau is naar je omgeving toe als je je eigen flaws kent.

“Maar dat ik aan mezelf kán werken, komt doordat ik geprivilegieerd ben. Daar wees mijn zus mij onlangs op. Zij heeft een fulltime job en een gezin te runnen, als artiest heb ik de tijd om mezelf te ontwikkelen. Dat is niet voor iedereen weggelegd.”

‘Zelf heb ik nooit gesnapt wat er zo romantisch aan is om je fysiek aan één persoon te binden’, heb je ooit in een interview gezegd. In hoeverre heeft het rouwen om één persoon je mening over monogamie bijgesteld?

“Met Sylvie had ik een open relatie, en dat was de enige tot dusver. Ook dat heb ik afgelopen jaren geleerd: als het zoals bij mij je job is om fases in je leven te romantiseren, heb je de neiging je bullshit zo fraai mogelijk aan te kleden. Je gaat op zoek naar een narratief waarmee je je gedrag probeert te verantwoorden. Twee jaar geleden had ik nog een pleidooi kunnen voeren over het nut van drugs. Ik loog mezelf graag voor, denk ik. Een nummer als ‘Love’s a Stranger’, over mijn open relatie met Sylvie, was eigenlijk een manier om mijn vetzakkerij te rechtvaardigen. Op dat moment had ik dat echter niet door. Ik gedroeg mij zo niet uit slechte wil. Ik was nog jong, dus ik wil ook niet te streng zijn voor mezelf.”

Je bent vatbaar voor verslavingen, zeg je. Werd dat gevoed door de gedachte dat drank of drugs tot inspiratie kunnen leiden?

“Niet per se het nemen van drugs, wel het opzoeken van je grenzen. Je seksualiteit ondersteboven keren aan de hand van drugs gaat veel makkelijker dan zonder. Vroeger ging ik actief op zoek naar manieren om geïnspireerd te geraken. Maar dan breekt plots iemand je hart en komt alles vanzelf. Nu vind ik het een hilarische gedachte en behoorlijk puberaal dat ik dacht dat ik naar de inspiratie moest gaan, in de plaats van andersom. Ook als je rust vindt in jezelf, komen de dingen op je af. Je moet niet met je piet uit je broek de muze achternalopen om iets te hebben om over te schrijven.”

Ha Ha Heartbreak verschijnt op 11/11 via PIAS. Warhaus speelt op 27/11 in de Handelsbeurs, Gent; op 20/03/23 in de AB, Brussel en op 25/03/23 in De Roma, Antwerpen.