‘Ik vind het nog steeds gemakkelijker om een paar honderd man bezig te houden dan één-op-één met iemand te spreken’

Na acht jaar waarin hij vooral televisie maakte, heeft Gunter Lamoot een nieuwe zaalshow klaar. The One and Lonely moet volgens zijn maker ‘vooral iets grappigs’ worden, ‘zonder te veel rare dingen’. Een gesprek over Jerry Seinfeld, kwade Gentse vrouwen op Twitter en het zwarte hemd als uniform.

“Ik ben niet zo goed in interviews.” Gunter Lamoot zet koffie en vraagt zich luidop af of het terecht is dat er een journalist aan zijn keukentafel zit. Er is alleszins iets om over te praten. Zaterdag gaat The One and Lonely in première, Lamoots eerste theatertournee sinds Flinke jongen uit 2015. Nog meer dan zijn voorgangers is het een doldwaze synthese geworden van wat de naar Gent uitgeweken West-Vlaming allemaal kan: er zit stand-up in en er is ruimte voor dwaze kluchtjes, maar er passeren ook montages met flarden van Thuis en andere schatten uit het archief zoals hij die maakte voor het onvolprezen Superstaar op 2BE, intussen VTM 2.

Lamoot is altijd blijven optreden, maar stortte zich de laatste jaren vooral op televisie. Er was het onverwachte succes van Bevergem en vandaag is hij sidekick slash redactielid bij De ideale wereld, maar daartussen maakte hij voor VTM ook Kan u de vraag nog eens herhalen, speelde hij gastrollen in Beau séjour en Nonkels en dook hij op in Scheire en de schepping, De positivo’s, Beste kijkers en Even goede vrienden. Of zoals dat heel internationaal op zijn IMDb-pagina staat: een panelist.

Toen ik je in Even goede vrienden zag, was ik verbaasd: de laatste plek waar ik je had verwacht, was tussen Paul D’hoore en Celine Van Ouytsel in een blinkende quiz op VTM.

“Ik heb heel veel respect voor presentator Jens Dendoncker en los daarvan vind ik panelprogramma’s vrij tof. Je doet je best om de show op te leuken en wat glans te geven, maar je hebt geen eindverantwoordelijkheid. En als het niet lukt, wordt het toch weggeknipt. Ik kan ook goed inpikken op wat er rondom mij gebeurt. Zet mij in een tv-studio en ik ben op mijn qui-vive. Ik heb weleens geprobeerd om in mijn zetel naar zo’n panelshow te kijken en mee te doen met het panel, dat gaat me toch minder goed af.”

Wat je wel goed afgaat: De ideale wereld. Hoe ben je daar terechtgekomen?

“Het komt erop neer dat Jan Eelen mij heeft gebeld. We zaten in dezelfde klas op het RITCS en sindsdien komen we elkaar af en toe tegen. Nu werk ik halftijds voor het programma en dat is goed. Vier dagen per week zou ik veel te stresserend vinden. Echt waar, ongelooflijk veel respect voor mijn collega’s die elke dag van een wit blad beginnen. Als zij om 9.30 uur al een goed idee hebben, voel ik me vaak schuldig omdat ik nog niks heb. Wat er daarna komt, kan ik beter: de ideeën verder uitwerken in kleine groepjes.”

Een uur in het gesprek en de fotograaf belt aan. Gunter Lamoot zucht. “Ik weet nooit hoe ik mij moet gedragen op foto’s. En weer met datzelfde hemd aan... Wel een bewuste keuze, trouwens. In elk tv-programma en op elke foto zul je me zien met dezelfde zwarte broek en hetzelfde zwarte hemd met opgestroopte mouwen. Ik vind dat gelijk een goeie look. Dat is mijn werkkledij, dat is gemakkelijk. Ik heb wel maar één zwart hemd, maar ik heb het geluk dat ik niet stink. Ik kan mijn hele rug nat zweten, maar je ruikt het niet.”

The One and Lonely moest “echt iets grappigs worden”, zegt Lamoot zelf. “Zonder te veel rare dingen die ik in het verleden al eens op het podium deed. Er zitten geen typetjes à la Veronique in, geen verkleedpartijen. Ik neem niets terug van mijn vorige voorstellingen, maar deze keer had ik zin in iets gezelligs. De show komt nog het dichtste in de buurt van Softie (Lamoots derde show uit 2010, JVL). Toen vertelde ik met zo’n honderd foto’s het verhaal van mijn jeugd, nu gaat het over mijn lichamelijke aftakeling.

Was je na acht jaar stilte in de grote zalen bang dat je het verleerd was?

“Je moet er weer in geraken natuurlijk, maar net die onwennigheid is ook prikkelend. Ik vind het soms raar van mezelf dat ik dit überhaupt kan, zeker als je weet dat de meeste mensen doodsbang zijn om voor een publiek te spreken. Het is een geweldige grap van Jerry Seinfeld: er zijn meer mensen bang om te speechen dan om dood te gaan, dus op een begrafenis ben je beter af in de kist dan achter het spreekgestoelte.

“Mijn introversie is de laatste jaren veel verbeterd, maar ik vind het nog steeds gemakkelijker om een paar honderd man bezig te houden dan één-op-één met iemand te spreken. Als ik dan toch een klik heb met die andere persoon, duurt het dan weer niet lang voor ik op mijn gemak ben bij die persoon. Vraag me niet hoe dat komt, maar het is zo.

“Op het podium gebeurt er iets waardoor het me allemaal veel minder uitmaakt, maar als ik te lang onder de mensen ben geweest, moet ik opladen. En opladen betekent voor mij: alleen zijn. Ik ben al voor veel programma’s gevraagd die ik onder meer om die reden heb geweigerd. Alles met fysieke inspanningen, met grote reizen... Over de oceaan spreekt me wel aan, maar ze moeten mij nooit vragen. Je kunt niet weg op zo’n boot, hé.”

Zonder veel weg te geven van de voorstelling: als ik jouw verhaal vol bulten en blauwe pillen mag geloven, hang je nog met haken en ogen aan elkaar.

“Het valt allemaal nogal mee, maar ik moet overdrijven, hé. Anders sta ik gewoon mijn mankementen op te sommen en dat is niet grappig. Ik ga er nog altijd van uit dat iemand die een kaartje koopt, weet dat mijn shows niet de realiteit zijn. Het lijkt misschien echt, maar het is een bubbel en binnen die bubbel kan ik alles wat ik verzin aan jou vertellen alsof het mijn intiemste bekentenissen zijn. Mijn publiek weet intussen dat ze van mij geen beschouwingen hoeven te verwachten, ik ga voor de totale lol.”

Wat soms wringt bij stand-up en aanverwante vormen is dat je als kijker maar weinig houvast hebt om te geloven wat wel en niet waar is: de artiest op het podium lijkt nogal sterk op de persoon die in de foyer staat.

“Voorstellingen die uit het leven gegrepen zijn zie ik ook graag. Bas Birkers laatste show over zijn rugproblemen wil ik dus zeker nog gaan zien. Dit terzijde, de special van Xander De Rycke over de dood van zijn moeder: sterk. Maar ik weet niet of ik dat zou kunnen. En als ik het zou kunnen, weet ik niet of ik er zin in heb. Misschien komt die drang nog met het ouder worden, maar tot nu toe heb ik nog nooit het gevoel gehad dat ik mijn shows nodig heb om iets uit mijn systeem te krijgen. Ik heb altijd de neiging om er wat bullshit bij te smijten.”

Je dochter zal het graag horen, want ze komt ook voor in je show, samen met haar vriendje. Opnieuw zonder spoilers: je kunt maar hopen voor hen dat je overdrijft.

“Het is gebaseerd op een kiem van waarheid, maar dan extreem uitvergroot. Ze heeft het nog niet gezien, maar ik heb haar al wel ingelicht natuurlijk.”

Hoe vind je het om je kinderen volwassen te zien worden?

“Het is schoon om te zien hoe ze mensen op zichzelf aan het worden zijn. Ik heb weleens half lachend gezegd dat ik enorm blij zou zijn eens ze het huis uit waren, maar daar ben ik nu op teruggekomen: het legenestsyndroom zit eraan te komen. (stil)

“Eigenlijk heb ik niet echt een antwoord op die vraag en dan verzin ik er ook liever geen. Ik wil dan liever langer over zo'n onderwerp nadenken en met iets zinnigs komen dan dat ik mijn mond in beweging houd met platitudes. Ik lees zelf ook niet graag interviews die nergens over gaan.”

Waar denk je dan wel graag of veel over na?

“Ik snap niet hoe mensen op sociale media zo vilein tekeer kunnen gaan zonder algemene kennis of ethisch besef. Op Twitter is er een Gentse vrouw die op alles commentaar heeft en zichzelf de hele tijd tegenspreekt. Ze maakt zich druk over de buitenlanders die ons zogezegd alles komen afpakken of zit anderen te bodyshamen en meteen daarna deelt ze een foto van een schattig diertje of de valentijnsactie van Vlaams Belang. Ze waren blijkbaar snoep gaan uitdelen in de vorm van hartjes.

“Met wat zijn zulke mensen bezig? Die uiterst rechtse propagandamachine doet mij denken aan de animatie van een all-inhotel in Lloret de Mar. Kleutervertier voor volwassenen, zo manipulatief. Daar denk ik dus vaak over na, gewoon omdat ik het niet begrijp.”

Ik voel die show met de grote maatschappelijke uitspraken er toch aankomen.

“Het voordeel van ouder worden is dat dwaze dingen me allemaal minder kunnen schelen. Ik bewonder mensen die hun ongenoegen en kwaadheid kunnen uiten, maar ik zou er op het podium meteen over uitgepraat zijn.”

Je leest graag biografieën van komieken. Herken je jezelf in hun levens?

“Ik ga me hier niet vergelijken met de allergrootsten, maar ik ken wel het gevoel dat je niets anders kunt doen met je leven dan de ander entertainen. Het is universeel: je ziet dat bij de topkomieken van nu, maar ook bij de acteurs uit de hoogdagen van de stomme film. Het is tof om te lezen hoe anderen daarmee zijn omgegaan en welke kansen ze hebben gegrepen. Voor iemand als ik is dat virtual reality. Op een paar kleine jobjes in een schoenenwinkel en een colafabriek na heb ik nooit iets gedaan dat niet met comedy of televisie te maken had.”

Vreesde je dat het publiek je niet meer zou willen?

“Even, maar dat valt uiteindelijk mee. Ik weet dat ik nog een stuk onder de top zit, maar heb altijd mijn plekje in het aanbod gehad en daar ook respect voor opgebouwd. Ik hoop dat The One and Lonely nu een beetje aanslaat en dat de mond-tot-mondreclame zijn werk doet. In mezelf aanprijzen ben ik niet zo goed.”

Nochtans vind ik je aanwezigheid op Twitter en Instagram nog best aangenaam. Je steekt duidelijk werk in de foto’s en filmpjes op je sociale media.

“Als ik dan toch iets aan te kondigen heb, doe ik het op mijn eigen manier. Ik maak liever zoiets dan in elke post weer te schrijven: ‘Kom naar mij, er zijn nog tickets!’”

Denk je soms nog aan tv-programma’s die je hebt voorgesteld, maar die nooit zijn gemaakt?

“Voor Canvas heb ik een quizversie van Superstaar bedacht. Een goede vriend en ik hebben met een sketchprogramma langs de zenders geleurd. Je komt daar vrij ver mee, je bent zo arrogant om te denken dat het wel goed komt en het is niet tof als het dan toch de zender niet haalt. Ik heb nu de klik gemaakt: ik wil nog iets voorstellen als de kans zich voordoet of als ik een connectie heb die het wat vergemakkelijkt, maar ik ga niet zomaar nieuwe ideeën blijven voorstellen. Het is veel te triestig als het dan toch sneuvelt.”

Op welke dingen in je carrière ben je trots?

“Superstaar, om te beginnen. En het einde van de nieuwe show is een lied op piano waar ik ook heel tevreden over ben.”

Ik wist niet dat jij piano kon spelen.

(grijnst) “Als je komt kijken zal je zien dat het nogal abstract en absurd is, maar dat vind ik net tof. Voor Acht heb ik De 2,5 minuten Lamoot Show gemaakt en daar zit een telenovelle in die Arlette heet: dat ben ik die achter een glazen deur sta en Arlette roep. De afleveringen zijn heel kort, maar werden altijd maar langer omdat de ‘wat voorafging’ telkens uit alle vorige afleveringen bestond. ‘t Is simpel, ‘t is dwaas en het lukt: dat is toch nog altijd mijn beste werk.”

The One and Lonely gaat op 4 maart in première in De Grote Post, Oostende en gaat daarna op tournee door Vlaanderen. Info en speeldata op gunterlamoot.be.