‘Ik moest als 16-jarige mijn mannetje staan tegenover journalisten die op tv seksueel getinte opmerkingen over mij zaten te maken’

Ella-June Henrard (29) is terug. Althans, op het scherm, voor het tweede seizoen van Fair Trade, de donkere, entertainende serie over de war on drugs. De actrice woont al tweeënhalf jaar in Portugal, waar ze zichzelf terugvond. ‘Ik wilde even met alle personages kappen, ook met het gegeven Ella-June Henrard in België.’

We spreken elkaar via Zoom op een grijze woensdagochtend, maar het is duidelijk dat het zonnetje schijnt aan de andere kant van het scherm. Henrard voelt zich weer goed sinds ze een nieuw leven begon in Portugal. We hebben op voorhand afgesproken om het niet meer over de zaak-Bart De Pauw te hebben (hij werd schuldig bevonden aan belaging van onder meer Henrard, red.), maar een eind weg in het gesprek hangt zijn schaduw even voelbaar boven het gesprek. Even zie ik hoe Ella-June, die ik tijdens het interview leer kennen als een geweldig toffe, sprankelende, grappige vrouw, op haar woorden begint te letten en een muur optrekt. Eventjes maar, want voor de rest praat ze vrank en vrij over haar nieuwe leven in Portugal, over jezelf ergens in verliezen én over ‘de Ronnie’, die haar leven een nieuwe wending heeft gegeven.

Hoe ben je in Portugal beland?

“Ik ben hier zo’n tweeënhalf jaar geleden met een camper naartoe getrokken. Om verschillende redenen. Ik voelde dat ik het was verleerd, of misschien had ik het zelfs nooit aangeleerd, van te ademen. Van de dingen te nemen zoals ze komen. Te leven en niet geleefd te worden. Ik voelde me verstikt in de stad, was zwaar overwerkt, was twee producties tegelijk aan het filmen, de zaak-Bart De Pauw kwam eraan. En toen heb ik de Ronnie gekocht. (lacht) Ronnie, dat is mijn gigantische oldtimer mobilhome. En twee dagen voor vertrek is er ineens een hond op mijn pad gekomen, een Roemeense straathond met de naam Ella. Ik dacht: misschien is dit een teken dat ik haar mee moet nemen. Intussen heb ik hier een klein huisje gekocht dicht bij de zee en voel ik me gelukkig.”

Was corona voor jou, net als voor veel anderen, een aanleiding om even op de pauzeknop te duwen en wat dingen te gaan herdenken?

“Ja, absoluut. Voor mij was het een leerschool om opnieuw van een moment een moment te maken. Van op te staan en daar je tijd voor nemen. Om echt wakker te worden in plaats van, zoals dat bij mij doorgaans ging: opstaan, in de douche en vervolgens de auto springen, een croissantje eten, ­teksten leren, ondertussen nog met iemand telefoneren. Ik was het helemaal verleerd om iets op het gemak te doen.”

Het klinkt erg romantisch: met een camper en een straathond naar Portugal trekken. Is het dat ook?

“Nu wel. In het begin was het dat totaal niet. Ik voelde mij in een slechte romantische komedie meespelen. Ik zat daar alleen in die gigantische bus, want Ronnie is zo’n beetje van penthouse-formaat, in volle lockdown grenzen over te steken. Het was oktober en ijskoud. En dan sta je daar plots in je eentje in een verlaten bos in Frankrijk, met een verwarming die toch niet zo heel goed werkt. Ik denk dat ik er zes dagen over heb gereden om van België tot in Portugal te geraken, aan 80 km per uur, want veel sneller kan de Ronnie niet. Eerst voel je je heel erg onafhankelijk en vrij, maar dan heb je snel door dat het toch ook wel heftig is. Ik voelde dat ik een paar grenzen over moest, letterlijk én figuurlijk. Ik moest leren om alleen te zijn en te genieten van de momenten alleen, ik moest leren een lekkere maaltijd voor mezelf te maken, dat soort dingen. Dat heeft tijd gekost, maar dat heb ik gaandeweg wel kunnen leren.”

Je woont er nu zelfs. Waaraan ben je precies blijven hangen? Aan de levensstijl?

“Ja, ik ben veel meer in de natuur. Ik probeer zelfvoor­zienend te leven. Ik zweer al een tijdje de supermarkt af en koop alles lokaal. Ik ben met dieren bezig, ik surf, zit veel in de oceaan. Het is allemaal een stukje eenvoudiger, maar het gaat mij verdomd goed af. En het is hier nu 20 graden. Dat helpt ook.”

Je hebt ook het plan om in Portugal aan hippotherapie te gaan doen?

“Ik heb naast acteren twee jaar ­orthopedagogie gestudeerd en heb allang een voorliefde voor paarden. Die twee gaan goed samen. Zet paarden en mensen met een beperking samen en er ontstaat vaak iets moois. Mensen met autisme maken bijvoorbeeld makkelijk connectie met paarden. Paarden zijn zo gevoelig dat ze vrij snel weten hoe jij je voelt, of waar je mee zit. Ook mensen met een fysieke beperking kunnen deugd hebben van op een paard te zitten en mee te bewegen op hun ritme, omdat het de spieren ontspant. Ik zou daar graag een project rond opstarten, maar dat gaat natuurlijk niet van de ene dag op de andere. Je moet er de juiste paarden voor vinden en hen op de juiste manier opleiden. Maar het zou mooi zijn.”

Wat heb jij met beperkingen? Je hebt ooit gezegd dat je daar een gezonde fascinatie voor koestert.

“Klopt. Ik werk graag met mensen met beperkingen. Het is ooit begonnen uit een soort van fascinatie. Als actrice was ik geïntrigeerd door mensen en specifiek door mensen die ‘anders’ waren. Door hun andere manier van bewegen en gedragen. Maar intussen is het vooral een vorm van liefde, liefde voor het anders zijn en daar de schoonheid heel erg van willen en durven inzien. Ik hou van de puurheid bij veel mensen met een beperking.”

Wil dat dan ook zeggen dat de gemiddelde mens soms te weinig puur is?

“Misschien dat ik die ontwapenende kwetsbaarheid soms ook wat bij mezelf mis. Ik denk dat veel mensen het moeilijk vinden om zich kwetsbaar op te stellen. De mensen met wie ik mij omring, hebben dat alleszins gemeen: ik zie hen graag omdat ze zo puur zijn, zich zo snel durven blootgeven en hun ware ik laten zien. Een mens is een beetje als een ui: je kan die velletje per velletje, laagje na laagje afpellen tot je aan de pure kern komt. Ik zag de geweldige Jennifer ­Coolidge onlangs in The White Lotus net hetzelfde zeggen, maar dat terzijde. Meestal blijkt dat die pure kern vooral heel klein, fragiel en kwetsbaar is. Dat is een beetje het ­proces waar ik nu zelf in zit. Voor mij is het een bijzonder proces om in te zien dat het net heel schoon is dat je klein, fragiel en kwetsbaar bent, als je je ego achterwege laat. En daarom ben ik gefascineerd door mensen die wel meteen hun kern laten zien.”

Is actrice zijn dan niet een en al maskers opzetten?

“Voor een stuk wel. Een personage is natuurlijk een soort masker dat je op zet. Maar die maskers zaten hem voor mij ook heel erg in pakweg een interview geven zoals dit. Het voelde voor mij toch ook altijd als een masker opzetten, omdat je toch niet alles zomaar wilt prijsgeven of niet wilt dat de wereld alles van je weet. Je speelt tot op zekere hoogte een personage. Je wilt dat mensen je leuk vinden. Dat is een les die ik aan het leren ben: het is wat het is, je bent Ella en dat is voldoende.”

Je speelde je eerste grote rol toen je 15 was, Bo in de gelijknamige film van Hans Herbots. Die ervaring en de bijhorende aandacht moet overweldigend geweest zijn op die leeftijd.

“Dat was het zeker. Nu, de opnames zelf zijn heel fijn verlopen en met de nodige zorg en veiligheid gebeurd. Maar het overweldigende voor mij was wat erna kwam: opeens zat ik in talkshows met mannen op leeftijd die het heel leuk vonden om de spot te drijven met zo’n jong meisje. Opeens werd er door de media iets van me gemaakt dat ik niet was. Maar ik was gewoon een meisje van 15 dat haar eerste rol in een langspeelfilm mocht spelen en die dat met de minieme ervaring die ze had zo goed mogelijk heeft proberen te doen. Ik vond en vind het nog steeds heel beangstigend hoe de media met je imago aan de haal kunnen gaan. Ik ben nog altijd heel erg schuw voor alles wat met de media te maken heeft, omdat ik altijd weer bang ben dat ze van mij iets proberen te maken wat ik niet ben.”

Op jonge leeftijd beroemd worden lijkt me geen cadeau. Enerzijds maak je fantastische dingen mee, anderzijds kan je op die leeftijd onmogelijk klaar zijn voor wat er allemaal op je afkomt.

“Nee, ik werd echt voor de leeuwen gegooid. Ik moest als zestienjarige maar mijn mannetje zien te staan tegenover oudere journalisten die live op televisie seksueel getinte opmerkingen over mijn uiterlijk zaten te maken. Je probeert dat dan wat weg te lachen, maar eigenlijk kwetst dat op dat moment. Je wordt in een heel ongemakkelijke ­situatie gebracht. Hetzelfde met fotografen die denken dat ze je in een veel te kort jurkje moeten proppen. Als jong meisje weet je niet beter en doe je dan maar wat ze vragen omdat je wilt pleasen. Als ik het allemaal opnieuw zou ­beleven, zou ik me beter laten begeleiden.”

Heeft die ervaring sporen nagelaten? Ben je bijvoorbeeld minder open geworden?

“Ja, ik denk dat je mij niet veel interviews zal zien geven. Ik zal niet snel over mezelf komen praten als het niet ter ­promotie van een film of reeks is. Daar ben ik heel eerlijk over. Ik weet dat het part of the job is, maar ik voel dat ik daar gewoon niet heel happig op ben.”

Mannelijke regisseurs en scenaristen zullen allicht ook sneller stereotiep over vrouwen schrijven. Jij kreeg wel vaker de rol van ‘de vamp’ of ‘de minnares’ aangeboden. Dat steekt na een tijdje ook tegen, neem ik aan?

“Laat me dit even duidelijk stellen: er is helemaal niks erg aan een vamp te mogen spelen, maar het gaat er mij vooral om: is het een rol waar wat vlees aan hangt? Heb ik een ­verhaal te vertellen? Dat is gelukkig aan het verbeteren ­omdat er meer diversiteit in de sector is aan het komen. Al heb ik wel nog soms het gevoel dat de media dit soort beeld van vrouwen mee in stand houden.”

Zou je zelf willen schrijven?

“Het zou heel fijn zijn om in België nog meer vrouwelijke schrijvers en regisseurs te hebben. Kijk naar Roomies. Dat vind ik echt prachtig. Het gaat over vrouwen en je voelt dat het door vrouwen geschreven is. Voor een man is het nu eenmaal veel moeilijker om goed over vrouwen te schrijven. Omgekeerd geldt dat trouwens ook.”

Het acteren zelf heb je altijd graag gedaan. Wat vind je er zo mooi aan?

“Dat je je helemaal kan verliezen. Heel soms zit je zo diep in een personage, dat de wereld wel stil lijkt te staan. Dat is heel fijn.”

Vaak lijkt creativiteit daarop neer te komen: jezelf ergens in kunnen verliezen. Dat is een behoorlijk vreemde behoefte van de mens als je er te lang over nadenkt.

“Is dat ook niet waarom mensen alcohol drinken, drugs nemen of hard gaan sporten? Omdat je je helemaal kan verliezen?”

Wat hebben orthopedagogie en acteren gemeen?

“Weinig, denk ik. Eigenlijk zijn ze heel contrasterend. Dat vind ik er ook zo mooi aan. Dan deed ik bijvoorbeeld een stage, en was ik de hele dag bezig met mensen te voeden, verzorgen en entertainen. Op het einde van de dag kwamen ze mij weleens ophalen voor een fotoshoot of iets dergelijks, en dan was het heel grappig hoe de rollen plots omgedraaid werden. Ineens word jíj verzorgd, gevoed en geëntertaind. Ik denk dat dat mij heel erg in balans hield. Het hielp me om mijn twee voeten op de grond te houden en om niet te gaan zweven.”

Ga je beide bezigheden ook in de toekomst nog combineren?

“Ja. Toen ik tweeënhalf jaar geleden naar Portugal vertrok, was ik eigenlijk even helemaal klaar met acteren. Ik had er geen zin meer in, ook al door de bekende gebeurtenissen. Ik had geen zin meer om nog op een filmset te staan, of in de media te komen. Het plan was om naar Portugal te gaan, om daar mijn andere passies uit te bouwen en vervolgens zouden we wel zien. Maar dan voel je dat de tijd ook veel heelt.

“Het deed deugd om alles een jaar achter me te laten. Om met nieuwe energie terug te komen en de schoonheid van acteren weer in te kunnen zien. Ik was het allemaal even heel zwartgallig gaan inzien. Dus nu is het idee om nog selectiever te zijn en alleen de mooie projecten te doen. De periodes waarin ik niet aan het filmen ben, werk ik hier verder.”

Ben je ook naar Portugal gegaan om wat meer jezelf te kunnen zijn?

“Ik denk dat het nog dieper zat. Dat ik zelfs niet meer wist wie ik was. Dat was deel van de zoektocht: wie is Ella, zonder al die uienschillen? Als je al die lagen van Ella de actrice of Ella wat dan ook afpelt, wat schiet er dan nog over? Dat was de interne reis die ik moest maken. Dat is ook wel fijn aan Portugal: ik maak hier een frisse start, zonder al die ­bagage. Een aantal mensen hier weet misschien dat ik weleens acteer, maar heel veel mensen weten dat ook niet. Ik vind dat heel erg fijn.”

Mag ik met een flauwe woordspeling stellen dat je even geen rolletje meer wilde spelen?

“Ja. Ik wilde even met alle personages kappen, en ook met het gegeven Ella-June Henrard in België.”

Ik vraag me weleens af hoe goed acteurs zichzelf over het algemeen kennen. Je kan volgens mij best schizofreen worden van zo vaak personages te spelen.

“Zeker. Ik denk dat dat misschien ook wel de reden was waarom ik mezelf wat was kwijtgeraakt, omdat je van het ene personage naar het andere holt. Je wilt dat goed doen en ernaar leven, waardoor je inderdaad soms jezelf kwijtraakt. Maar tegelijk geloof ik dat dit voor iedereen geldt. Dat het niet alleen voor acteurs, maar voor elke mens telkens weer een zoektocht is: wie ben ik, waar sta ik, wat wil ik? Want ik geloof alleszins elke dag wel iets anders.”

Fair Trade dan. Dat is een gitzwarte flikkenreeks over de strijd tegen drugs, geschreven en geregisseerd door Marc Punt, ook al de maker van het door velen gesmaakte Matroesjka’s. Ik dacht bij het bekijken regelmatig: ik hoop dat het er in het echt niet zo aan toe gaat. Staat de serie dicht bij de realiteit, denk je?

“Alles is een beetje larger than life gemaakt, vermoed ik. Ik weet wel dat Marc vaak bij de politie langs is geweest. De verhalen zijn voor een stuk waarheidsgetrouw, maar wellicht wat uitvergroot. Ik mag alleszins hopen dat de realiteit anders is.”

In de serie draait alles rond seks, geld en macht. Is dat hoe jij de mens ook ziet?

“Ik heb wel een ander mensbeeld. Gelukkig maar. Als je die woorden opsomt: seks, geld en macht, dan denk ik dat ik daar het tegenovergestelde van ben.”

Er valt veel te lachen in Fair Trade, ook al is het behoorlijk zwarte humor. Hou je daarvan?

“Mijn humor is iets minder zwart, denk ik. Maar het is wel een cadeau om zulke dialogen te mogen spelen. Bij Marc Punt staat elk woord juist. In andere scripts heb je nog wel eens het gevoel dat je de teksten wat naar je eigen mond moet zetten. Maar in dit geval was het gewoon beter om het te brengen zoals het er stond. Marc is een regisseur die graag heeft dat je zegt wat er staat.”

Daar maakt hij een punt van?

(lacht) “Ja. Ik vond het trouwens heel fijn om binnen die limieten toch mijn eigen vrijheid te vinden. Peter Van Den Begin, tegenover wie ik dit seizoen vaak acteer, is daar een krak in. Dat verliezen van jezelf waar ik het daarstraks over had? Dat heb ik tijdens deze opnames een paar keer met Peter mogen ervaren. Hij is ook iemand die zijn teksten door en door wil kennen. In de make-up zaten wij vaak nog twintig keer onze teksten te repeteren. Als je dan op de set komt, geeft dat vuurwerk. Dat is ook een cadeautje van die scherpe teksten van Marc Punt.”

Het lijkt mij moeilijk om niet in lachen uit te barsten als Peter Van Den Begin weer eens loos gaat, zoals hij bij momenten doet in Fair Trade.

“Hij is zo verdomd goed. En hij speelt dat type personage ook bijzonder goed. Het voordeel is dat Peter zo groot is, dus als de camera op hem stond en ik mijn lach niet kon inhouden, keek ik maar naar zijn borstbeen, opdat ik zijn take niet zou verpesten. Een cadeau om mee samen te spelen.”

De agenten in de reeks zijn door en door cynisch over de strijd tegen drugs. Ben jij bang om ooit cynisch te worden?

“Nee, ik ben niet zozeer een cynisch persoon. In die zin staat het personage Robin De Rover vrij ver van mezelf. Maar dat maakt het juist zo leuk om haar te mogen spelen.”

Gaat optimisme je makkelijk af?

“Ik zie overal wel het positieve van in. Ik zie dat ook als een kracht. En uiteraard laat ik ook weleens een steek vallen, maar ik probeer de dingen over het algemeen positief te benaderen.”

Je hebt zelfs een tattoo met de tekst ‘Gracias a la vida’.

“Ja, die heb ik jaren geleden in Ecuador laten zetten.”

Om je eraan te herinneren dankbaar te zijn?

“Ja, dat is een van mijn levensmotto’s. Ik probeer altijd dankbaar te blijven. Ik ben heel dankbaar voor alle kansen die ik krijg als actrice. Ik ben dankbaar voor mijn leventje in Portugal. Ik ben ook mezelf dankbaar, dat ik de kracht heb gevonden om op mijn eentje naar Portugal te vertrekken. En nu ik hier ben, denk ik bijna elke dag: wauw, het leven is mooi. Toch?”

De ondertitel van het eerste seizoen luidde: ‘Iedereen is de weg kwijt’. Die van het tweede: ‘De weg terug’. Mag ik een parallel trekken met je privéleven? Het is een tijdje donker in je leven geweest, maar je bent terug boven water?

“Ja, mooi dat je dat zo verwoordt. Maar ik weet niet of het in mijn geval de weg terug is. Eerder de weg vooruit of zo. Maar het klopt wel wat je zegt.”

Gracias, Ella-June.

Fair Trade 2, vanaf 15 februari op Streamz.