‘Ik krijg dit nooit, never, uit mijn systeem. Het is oké nu, maar ik ga nooit vergeten wat het met mij heeft gedaan’

Terwijl Rik Verheye (35) zich de hangtetjes van nonkel Willy aanmat voor Nonkels, schudde Maaike Cafmeyer (49) in Chantal het commissariaat van Loveringem én het patriarchaat door elkaar: twee wapenfeiten die bewijzen dat 2022 een tot de verbeelding sprekend televisiejaar was. Welk ander leuks en minder leuks twaalf maanden lang uw beeldbuis opfleurde?

JANUARI

Op 14 januari opent The Masked Singer opnieuw de circusdeuren. Zijn jullie al gevraagd om in het pak van Eenhoorntje of Langstaarthagedisje te kruipen?

Maaike Cafmeyer: “Elk jaar opnieuw, en ik zeg telkens vol overtuiging nee (lacht). Mijn kinderen zien dat programma graag, dus ik kijk wel. Maar zelf meedoen? Nee, bedankt.

“Ik weet nog dat ik er geen fluit van begreep toen ze me het concept uitlegden. ‘Wat zég jij nu, zingen in een hagedissenpak? Dat kan toch niet!?’ Ik vind zingen zo al moeilijk genoeg, laat staan om het te proberen in ademnood.”

Rik Verheye: “In het eerste seizoen van The Masked Singer zat een personage dat Duiker heette, en blijkbaar was ik een van de hoofdverdachten. Mijn gsm ontplofte en ik kreeg een massa berichten: ‘Duiker! Duiker! Duiker!’ Ik had geen flauw idee waarover het ging. Achteraf bekeek ik een aflevering en dacht ik: moh, bennekik die Duiker toch niet? Die mens was ocharme 1 meter 20 groot! (lacht)”

Bij Extra Time beleeft Aster Nzeyimana zijn vuurdoop als vervanger van Frank Raes. Daar moet Rik, verwoed voetbaldier, een mening over hebben.

Verheye: “Ik was een trouwe Extra Time-kijker. Maar het aftreden van Frank Raes vind ik een ongelukkige zaak. Frank Raes ís Extra Time. Ik mis hem. Onlangs kwam ik hem tegen in de Delhaize en toen heb ik hem gevraagd of hij voor mij nog één keer ‘binneuh’ wilde roepen terwijl ik mijn brood in de winkelkar mikte (lacht).

“Ik vind Aster Nzeyimana voor alle duidelijkheid enorm getalenteerd: hij is gemaakt voor tv. Maar Extra Time is een vergiftigd geschenk voor hem. En die nieuwe studio met augmented reality is wat mij betreft geen meerwaarde. Neem nu VI Vandaag met René van der Gijp, Johan Derksen en al die andere pipo’s: een hoop mensen rond een tafel die lullen over de belangrijkste bijzaak ter wereld. Dát is waar het – hun clownstreken terzijde – om gaat. Ook de mannen van de podcast MIDMID slagen daar met glans in.”

Cafmeyer: “Ik hoef er zelfs geen beeld bij: ik luister liever naar voetbal op de radio. Dat je op dat medium een match tot leven kunt wekken zoals Peter Vandenbempt doet, met zijn oneindige taalvirtuositeit, vind ik ongelofelijk.”

Verheye: “Als ik naar Club Brugge ga kijken, zit ik graag op de perstribune, het liefst zo dicht mogelijk bij Peter Vandenbempt. Ongelofelijk om te zien hoe voorbereid die mens is: hele A4’s krabbelt hij vol, zelfs bij een match tegen pakweg Eupen. En dan hoor je hem declameren: ‘Jutglà! Zijn vader is een schoenlapper!’ Ik herinner mij nog een stil moment in het stadion terwijl de VAR een wedstrijdfase herbekeek. Peter was toen zo luid dat de spelers op het veld hem hoorden – Ruud Vormer keek op om te zien wie daar zo heftig tekeerging (lacht).”

Bij Winteruur is het feest, want daar zijn ze aan de 500ste aflevering toe.

Cafmeyer: “Ik ben, als fervente lezer, diehard fan. Zelfs met een uitstekende film of serie doe je mij niet half zoveel plezier als met een goed boek.

“Wim Helsen slaagt erin om op zijn canapé in 10 minuten tijd recht naar de kern te gaan. Je leest een tekst voor, praat even, en 10 minuten later lijkt diezelfde tekst een heel ander verhaal. Iedere tv-maker droomt ervan een format te bedenken dat tegelijk zo simpel en geniaal is.”

Verheye: “Wim blijft ook altijd een zekere afstand bewaren tot zijn gast, met een piekfijn afgemeten dosis ironie: dát maakt het zo goed.”

Eind 2021, een paar weken voor het jubileum, was jij nog te gast in Winteruur, Maaike. Je sprak er voor de eerste keer publiekelijk over de zaak-De Pauw. Omdat je je daar op je gemak voelde? Of omdat Het proces dat niemand wou, de onvolprezen documentaire van Tess Uytterhoeven waarin de zaak haarfijn wordt uitgespit, net voor nieuwjaar op Streamz zou verschijnen?

Cafmeyer: “Eigenlijk zou mijn aflevering pas tegen de lente op tv komen, maar ze is naar voren geschoven, omdat men ze zo mooi vond. Toen ik aanschoof bij Wim, was ik nog niet klaar om erover te praten, maar het gedichtje dat ik meehad – Snowdrops van Louise Glück – ging nu eenmaal over kwetsbaarheid tot in het diepste. Over hoe je moet geloven dat het allemaal weer goed komt. Dat je geluk moet durven te riskeren.

“Ik dacht wel dat ik klaar zou zijn om met de reacties om te gaan. Maar ik was niet klaar. Voor een kar stront die over je wordt uitgekieperd, ben je nóóit klaar. Zelfs Wim stond er met grote ogen naar te kijken: ‘Dit heb ik nog nooit meegemaakt.’”

Zijn de reacties, één jaar later, al milder?

Cafmeyer: “Jawel. Het is ten goede veranderd, en daar heeft de documentaire absoluut een rol in gespeeld.”

Een quote uit de Dwarskijker van Humo: ‘Het proces dat niemand wou moet leerstof worden in middelbare scholen: het leert hoe slachtofferschap geen gerieflijke hangmat is, wel een harde, koude stoel.’

Cafmeyer: “Dat is zo! Ik was compleet weerloos. ‘Je bent een bekende actrice’, zeiden mensen dan, ‘je had toch iets kunnen zeggen?’ Maar dat is de grote gemene deler van het slachtofferschap: de onmogelijkheid om erover te praten. De mate van onmacht die je voelt is recht evenredig met de macht van de persoon die voor je staat.

“Het was verschrikkelijk. Ik had het gevoel dat het nooit meer goed zou komen, dat ik een vogel voor de kat was.”

Verheye: “Je bent een tijdje niet meer naar de winkel gegaan, hè?”

Cafmeyer: “Ik kon het gewoon niet meer. Eigenlijk deed al dat bashen me nog méér pijn dan de pijn van de feiten an sich. Het enige wat ik nog dacht, was: hopelijk ga ik er niet aan. Hopelijk wordt dit niet mijn dood.”

Verheye: “Toch niet letterlijk? Je bedoelt de dood van je carrière?”

Cafmeyer: “Neenee, ik was écht bang om dood te gaan. Ik was zo verdrietig geworden, zo angstig.”

Verheye: “Je had toch geen suïcidale gedachten?”

Cafmeyer (twijfelt): “Nee, maar er was wel een moment dat ik hier niet meer wilde zijn. Het is moeilijk uit te leggen als je het niet zelf hebt meegemaakt. Daarvoor werd het woord onwezenlijk uitgevonden. Ik las onlangs een verhaal van een radioloog die z’n hele leven kanker heeft gefotografeerd en nu zelf ook de diagnose heeft gekregen. Nu pas beseft hij dat hij nooit heeft begrepen wat zijn patiënten hebben gevoeld.”

Rik, heb jij de documentaire gezien?

Verheye: “Ja, en ze is blijven nazinderen. Ik ken Tess, Maaike en enkele andere vrouwen die betrokken partij zijn. Terzijde: Bart (De Pauw, red.) is ook gevraagd om aan Het proces dat niemand wou mee te werken, hè?”

Cafmeyer: “Ja, heel vaak. Wij wilden dat echt graag. De reportage is ook niet zwart-wit. Het is ongelofelijk hoe Tess erin is geslaagd het verhaal te vertellen, want je moet weten: die meisjes lagen allemáál in frut vaneen.”

Op 20 januari belicht Tim Hofman in een opzienbarende uitzending van reportagemagazine BOOS hoe in de Nederlandse versie van The Voice jarenlang een cultuur van seksueel grensoverschrijdend gedrag heerste. In Nederland ontploft een bom.

Cafmeyer: “Dat vind ik verbijsterend: telkens wanneer zoiets gebeurt, wordt het gezien als een onbegrijpelijke, afwijkende misstap van enkele individuen. In Nederland zagen ze geen link met soortgelijke feiten: het was zogezegd een geïsoleerd geval. Terwijl het toch veel makkelijker zou zijn om te leren uit wat elders gebeurd is, en er samen aan te werken?”

Verheye: “Ik vind dat een moeilijk gesprek. Neem nu die recente ophef rond Matthijs van Nieuwkerk (de Nederlandse presentator die jarenlang de gevierde talkshow ‘De wereld draait door’ presenteerde en daar naar verluidt een terreurbewind voerde, red.). Waar rook is, is vuur, zeker? Maar is hij dan echt zo slecht? Wie ben ik om te oordelen? Ik ken het hele verhaal niet.”

Cafmeyer: “Dat vind ik ook. Hoe kun je nu uit vierde of vijfde hand oordelen over iemand? Daarvoor zou ik eerst heel duidelijk het verhaal van twee kanten willen horen. Het goede is dat er nu over gepraat wordt. Dat is een belangrijke eerste stap.”

FEBRUARI

Nog één keer #MeToo: de Vlaamse fictiereeks die dit jaar het drukst becommentarieerd werd, was ‘-Twee zomers van Tom Lenaerts en Paul Baeten Gronda.

Cafmeyer: “Ik heb er bewust niet naar gekeken: het was even genoeg geweest voor mij (lachje).”

Verheye: “Ik wel. Ik vond het erg dat mensen meteen riepen dat Twee zomers een schaamteloze verheerlijking van verkrachting was. Het proces rond de reeks was al bij voorbaat gemaakt, en dat haat ik. Ik wilde zélf onbevangen kunnen kijken en oordelen. En ik vond het goed gemaakt. Al heeft het wel even geduurd voor ik begreep wie wie was in de flashbacks.”

Eind februari is er opnieuw een jubileum: tien jaar De mol! Al is het een feest in mineur, want halverwege moet mol Philippe het spel verlaten.

Cafmeyer: “Ik wil niet weten hoeveel stress de makers hebben gehad.”

Verheye: “Ik ken die lui een beetje, en ze verouderen sowieso elk seizoen drie jaar – deze keer moet het dubbel zo erg geweest zijn. Maar ze zijn er erg goed mee omgegaan en ze verdienen alle lof voor hoe ze Philippe hebben opgevangen. Over de finale van dit seizoen hoorde ik verdeelde meningen. Ik zat in Paleis 12 tijdens de uitzending en dat was allemaal heel indrukwekkend, maar ik kan begrijpen dat het bij mensen thuis minder overkwam, dat het leek alsof je wat uit de typische spanning van De mol werd getrokken.”

MAART

In maart is er even pax media in Vlaanderen, als de drie grote zenders de handen in elkaar slaan voor Oekraïne 12-12. Rik, jij was een van de bekende Vlamingen die het telefoonpanel bevolkten. Is jou een beller bijgebleven?

Verheye (knikt): “Een oude vrouw uit Knokke die mij vroeg of ze de kostuums van haar man, die een paar weken daarvoor was gestorven, mocht doneren. En of ik die kon komen ophalen, ‘dan kunnen we een koffietje drinken’. Er is veel eenzaamheid in Vlaanderen, heb ik toen beseft.”

Cafmeyer: “Eenzaamheid is de nieuwe pandemie. Dat is ook mijn grote angst. En wat kun je doen om er niet in af te glijden? Proberen om niet te verzuren en betrokken te blijven, maar er blijft altijd een risico bestaan. Kijk naar Paula Semer of Lutgart Simoens: twee iconen die zoveel betekend hebben, maar toch alleen in hun appartementje zijn geëindigd.”

APRIL

In april is er de veelbesproken passage van Filip en Caroline, het miljonairskoppel dat in Blind gekocht het woord ‘lintbebouwing’ herdefinieert. Gezien?

Verheye: “Absoluut. Tijdens de opnames van Voordat de bom valt (een tv-quiz over het afgelopen jaar die rond kerstmis op Play4 komt, red.) is dat fragment nog eens gepasseerd. Blijft smullen, hè? Let op: ergens begreep ik die vrouw wel. Zij en haar man hadden een miljoen euro op tafel gelegd, ze wilde per se dat haar oudste zoon een eigen studio kreeg en die was er niet… Alleen drukte ze haar teleurstelling iets te fel uit. Dan oogst je niet veel sympathie.”

Wat is jouw guilty pleasure op tv, Maaike?

Cafmeyer: “Heb ik niet, denk ik. Als ik ’s avonds laat voor de tv plof, zet ik wel graag documentaires op die lekker wegkijken. Op Canvas bijvoorbeeld, over hoe een cd wordt gemaakt.”

Verheye: “Als in: het schijfje?”

Cafmeyer (lacht): “Neen, ik bedoel: een klassieke plaat van The Rolling Stones of The Beatles. Maar ik kijk ook vaak naar How It’s Made op National Geographic, waarin ze tonen hoe pakweg een lucifer wordt gemaakt.”

Verheye: “Amai, documentaires over lucifers: je hebt echt diep gezeten, hè Maaike? (lacht)”

In april start het laatste seizoen van wat volgens Humo de beste serie aller tijden is: Better Call Saul.

Cafmeyer: “O ja, dat torent boven alles uit. Meesterlijk hoe die reeks in elkaar zit. Telkens als ik kijk, denk ik: godzijdank zijn er nog zulke scenaristen.”

Verheye: “Ik ben ook een grote fan, maar de beste serie aller tijden blijft voor mij toch Breaking Bad. Omdat die zo vernieuwend was. Intussen ben je al vertrouwd met de stijl van Vince Gilligan (showrunner van ‘Breaking Bad’ en ‘Better Call Saul’, red.), maar de eerste keer dat ik die reeks zag, werd ik van mijn sokken geblazen.

“Ook geniaal: The White Lotus, waarvan het tweede seizoen nu op Streamz loopt. Dat speelt zich af in een luxueus vakantieresort en heeft de geweldige tagline: ‘Paradise is not vacation.’ Zó goed. Ik ben vroeger weleens met mijn familie naar een all-inclusivehotel geweest, en toen al dacht ik na over de grote en kleine drama’s die zich rond het zwembad afspelen, en over de algehele lamlendigheid van zo’n resort. Die onbehaaglijke sfeer weet The White Lotus perfect te vatten.”

Cafmeyer: “Ik ben ook gek van Euphoria, de HBO-reeks met Zendaya. Ik kende ze niet, maar mijn kinderen wezen me erop dat het ’t beste ding ooit was.”

Je kinderen zijn 11 en 12 en kijken naar een reeks over seks-, drugs- en alcoholverslaafde jongeren?

Cafmeyer: “Ja, maar ze lopen misschien ietsje voor op hun leeftijd. En denk je nu echt dat je puberende meisjes op de middelbare school kunt afschermen van die onderwerpen, van sociale media, van influencers en zo? Ze staan gewoon met beide voeten in het leven. En Euphoria is ook echt vernieuwend en uitdagend.”

Verheye: “Wat me trouwens opvalt, is hoeveel songs in die reeks te horen zijn. Eigenlijk is het één lange videoclip, terwijl je je hier al blauw betaalt aan rechten als je één nummer wilt gebruiken. Wij hebben voor Nonkels de rechten op de vogeltjesdans moeten clearen. Man, wat een gedoe.”

MEI

Een mooi bruggetje naar hét tv-fenomeen van mei: Nonkels. Wanneer wist jij dat de reeks een succes kon worden, Rik?

Verheye: “Eigenlijk al heel snel, toen we het scenario voor de eerste keer doornamen met de acteurs en merkten dat veel grappen aansloegen. Maar ik had nooit durven te hopen dat het zo hard ging ontploffen.”

Er vallen wel parallellen te trekken tussen Nonkels en Chantal: beide maken de Vlaamse volksaard een beetje belachelijk, maar wel met veel liefde.

Verheye: “Ik hou oprecht van de kleinmenselijkheid van de personages. Ik herken die ook bij mezelf. Die scène met tante Carine en de pannenkoeken is recht uit mijn leven gegrepen. Ik ga al jaren op dezelfde plek in Knokke pannenkoeken eten en daar serveren ze die op elkaar, zodat je de onderste abimeert als je de bovenste snijdt. Eén keer heb ik de moed verzameld om de chef erop aan te spreken en te suggereren om ze als twee halve maantjes tegen elkaar te leggen. Ik kreeg een nogal bot antwoord: ‘We doen dat al ons hele leven zo, we gaan nu niet veranderen.’ Ik heb me toen ingehouden, maar thuis heb ik de monoloog die ik in mijn hoofd had in de mond van Carine gelegd (lacht).”

Ik las dat je mailbox gaandeweg volliep met foto’s van correct geserveerde pannenkoeken, kunstgras, selfies met een Porsche… Wat is het vreemdste voorstel dat nonkel Willy heeft gekregen?

Verheye: “Onlangs hebben ze mij gevraagd om verkleed als Willy naar de opening te gaan van een bedrijf dat handelt in tuinartikelen en grasmachines. Dan denk ik: hebben jullie de reeks eigenlijk wel gezien? Nonkel Willy verkoopt kunstgras, hij háát gras, om van grasmachines nog maar te zwijgen! Ik heb dus geweigerd (lacht).”

Cafmeyer: “De vreemdste voorstellen die ik krijg, komen ook veelal van verdwaalde fans: ‘Zeg, volgend weekend is het verjaardagsfeest van de Marcel, zou jij ’t niet zien zitten om uit een taart te springen?’ Mensen gaan er nogal vlotjes van uit dat je dat zelf óók het tofste idee ever vindt (lacht).”

JUNI/JULI

In de zomer ligt de VRT onder vuur, of toch enkele grootverdieners van wie de lonen in de media uitlekken. Vinden jullie dat bekend mag zijn hoeveel geld je krijgt bij de openbare omroep?

Cafmeyer: “Alleen als ze het bij VTM ook zeggen. Ik snap dat het bij de VRT iets gevoeliger ligt, omdat mensen er met belastinggeld worden betaald, maar hun loon heeft ook te maken met de concurrentie van de commerciële zenders. Als je die kant van het verhaal niet kent, is het moeilijk om te beoordelen wat ‘veel’ of ‘marktconform’ is.”

Verheye: “Ik ben op dat vlak een echte West-Vlaming: iedereen mag verdienen wat hij kan verdienen. Het is vraag en aanbod.”

Eigenlijk was het Siska Schoeters die de kat de bel aanbond: zij klaagde eind juni in een interview aan dat de grootverdieners zo goed als allemaal mannen zijn.”

Cafmeyer: “Daar heeft ze een punt. Gelijke verloning is nog steeds een probleem. Ik heb het vaak genoeg meegemaakt. Ik ben nooit beschaamd geweest om tegen anderen te zeggen wat ik verdien, of om aan anderen te vragen hoeveel zij krijgen. En daardoor heb ik vaak zwart op wit kunnen aantonen dat mijn loon maar half zo hoog was als dat van de mannelijke collega’s. Dat is heftig, hoor. En je kunt wel zeggen dat je dan maar beter moet onderhandelen, maar als je als vrouw op je strepen staat, krijg je snel te horen dat je ‘een diva’ bent. Gelukkig is dat nu stilletjesaan aan het veranderen.”

Een paar maanden na de rel rond de toplonen krijgen zestig werknemers bij de VRT hun ontslag. Zijn er mensen bij die je kent?

Cafmeyer: “Ja, enkele medewerkers van Alleen Elvis en De inzichten. Veel van die mensen zaten dicht bij hun pensioen – dat zijn drama’s, hè? Ik vraag me af of het echt zo harteloos moest.”

AUGUSTUS

De slimste mens viert in 2022 zijn twintigste verjaardag en doet dat met een seizoen van De allerslimste mens én met een uitgebreide terugblik die in augustus op GoPlay komt. Klopt het Maaike, dat jij tijdens dat programma ooit valse weeën hebt gekregen?

Cafmeyer: “Ja, tijdens mijn tweede deelname. De eerste keer heeft Annelies Van Herck mij eruit gespeeld door zich in de finale als eerste persoon ooit strategisch te laten zakken. ’s Anderendaags stond een foto in de krant waarop ik keek alsof ik haar ging vermoorden (lacht). De tweede keer – in 2009 – was ik hoogzwanger en ik voelde al van bij het begin: dit komt niet goed. Alles ging aan mij voorbij, ik kon me nauwelijks concentreren op de vragen.”

Wel professioneel dat je dan niet zegt: ‘Mensen, ik denk dat ik ga bevallen, kunnen we even pauzeren?’

Cafmeyer: “Eigenlijk had ik dat moeten doen. Ik heb nog net de eindmeet gehaald en ben daarna razendsnel naar het ziekenhuis gebracht, waar ze gelukkig zagen dat ik valse weeën had. De dokter vroeg nog of ik onlangs iets stresserends had gedaan (lacht).”

Nog in augustus raakt bekend dat Ella Leyers en Rik een koppel zijn, net voor zij begint als presentator van De ideale wereld. Een hectische periode?

Verheye: “Een heel mooie periode. We waren dolverliefd én we zaten allebei bij Woestijnvis – zij op de redactie van De ideale wereld, ik een paar bureaus verder – dus we konden carpoolen (lacht). Ik werkte gewoon door tot het einde van haar opnames en dat gaf mij een soort zelfdiscipline. Ik wist: ik móét schrijven tot ze klaar is.

“Ik heb vol bewondering naar Ella staan kijken. Ik vind het heel straf hoe ze een programma dat al lang bestaat van haarzelf heeft gemaakt.”

Voortaan ben je een bekende Vlaming die van nabij wordt gevolgd door de roddelpers: went dat?

Verheye: “Niet echt. Ik vind dat best wel heftig. Wij zijn geen vragende partij om in de boekjes te staan blinken. Het is geen toeval dat we nog geen dubbelinterviews hebben gegeven. Ik weet nog hoe op een bepaalde ochtend mijn gsm bijna van mijn nachtkastje trilde: ‘BREAKING: Rik Verheye en Ella Leyers verloofd!’ Dat is bevreemdend en grappig tegelijkertijd. Ik heb mij toen slaapdronken weer omgedraaid. Mijn lief vroeg wat er was en ik zei ‘HLN zegt dat Ella Leyers en Rik Verheye verloofd zijn’. ‘Ze hebben gelijk’, zei ze. (lacht) En we zijn weer in slaap gevallen.”

SEPTEMBER

Het nieuwe tv-seizoen begint met een rel als Gert Verhulst in De tafel van vier wel heel makkelijk het n-woord van zijn tong laat rollen.

Verheye: “Ik vond dat lomp. Je kent de gevoeligheden, je weet dat je mensen gaat kwetsen. Om dan achteloos het vuur op te poken en controverse te creëren, dat hoeft toch niet?”

Cafmeyer: “Vroeger had dat woord niet dezelfde beladenheid. Wij lazen als kind De negerhut van oom Tom en stelden ons daar geen vragen bij. Maar vandaag is dat anders en je moet je daaraan aanpassen. Zo eenvoudig is het. Mijn kinderen voeden ons daarin op. Die zeiden onlangs: ‘Mama, in het n-woord zit het verdriet van een heel volk. Is dat niet genoeg om het niet meer te gebruiken?’ Ik was eigenlijk wel trots toen ze dat in mijn gezicht gooiden.”

Verheye: “Nu, los daarvan vind ik dat het soms wat naar de andere richting doorslaat. Ik hoorde onlangs het verhaal van een docente stemtechnieken op het conservatorium van wie ik nog les heb gekregen. Zij schreef meer dan twintig jaar geleden een standaardwerk dat nog altijd wordt gebruikt en waarin ergens iets staat over ‘de stem van een negerin’. Die docente zegt zelf dat ze zich nu schaamt en dat het aangepast zal worden als het boek een nieuwe druk krijgt. Maar een studente van kleur is naar de directie gegaan, heeft gezegd dat ze geen les meer van haar wilde krijgen en eiste publiekelijk excuses. Dat vind ik ongelofelijk. Kunnen we niet beter een klein beetje kalmeren? In dat opzicht was ik blij dat de storm bij Nonkels minder groot was dan verwacht.”

Want daar was het n-woord natuurlijk ook in te horen.

Verheye: “Ja, maar ik denk dat kijkers voelden dat we de spot dreven met mensen die dat woord bezigen. We hebben wel lang gediscussieerd. Oorspronkelijk kwam het ook een paar keer voor in het scenario, één keer zelfs uit de mond van nonkel Willy. Maar we voelden dat het wrong. Uiteindelijk is het dus bij één keer gebleven, bij die hondentrainer die duidelijk een racist is en die in die scène ook afgestraft wordt, omdat hij het n-woord zegt.

“Eerlijk gezegd had ik me wel voorbereid op een controverse. Ik zag ons al zitten in Terzake, terwijl we op een bevlogen manier ons punt maakten. Maar de heisa bleef uit: ik was toch een beetje beledigd (lacht).”

Op 4 september maakt Chantal Vantomme haar opwachting en zet ze meteen de man-vrouwverhoudingen in het wijkcommissariaat van Loveringem op hun kop. Je tegenspeler Dries ‘de Sheriff’ Heyneman zei in Humo: ‘Ik denk dat Maaike, na alles wat ze heeft meegemaakt, niet toevallig met deze serie weer naar buiten is gekomen.’

Cafmeyer: “Ik heb de reeks natuurlijk niet zelf geschreven, dat is volledig de verdienste van Mathias Sercu. Maar de sterren stonden goed, ja. Raar, hè? Ik ben blij dat de stukjes zo mooi zijn gevallen.”

Heeft het succes geholpen bij de verwerking? In een interview zei je: ‘Na al het geroep op sociale media, voel ik nu: de zwijgers zijn met meer.’

Cafmeyer: “Het heeft deugd gedaan, dat zeker. Maar ik krijg dit nooit, never, uit mijn systeem. Ik blijk posttraumatische stress te hebben en ik ben daar nog steeds voor in therapie. Het heeft mij veel gekost, maar ik heb ermee leren dealen. Het is oké nu. Maar ik ga nooit vergeten wat het met mij heeft gedaan.”

OKTOBER

Het nieuwe seizoen van The Crown verschijnt op Netflix. Volgen jullie de al dan niet fictieve lotgevallen van Charles en Diana?

Cafmeyer: “Absoluut. Ik ben erg geïnteresseerd in alles wat met koningshuizen te maken heeft. Niet dat ik een fanatieke royalist ben, maar ik ben deels opgegroeid bij mijn mémeetje – mijn ouders werkten allebei – en daar was helemaal niets te doen, behalve de Story lezen. Ik wist als kind dus alles over Caroline van Monaco, de Britse royals én onze vrienden van de familie Saksen-Coburg.

“Begin dit jaar heb ik ook Delphine: Mijn verhaal gezien. Die documentaire heeft me geraakt. Hoe Delphine jarenlang in de woestijn heeft staan roepen, hoe haar bestaan werd ontkend door haar eigen vader... Hoe Albert II haar heeft behandeld, ik zou dat niemand toewensen.”

Heb je ook naar de begrafenis van Queen Elizabeth gekeken? De rij om haar een laatste keer te groeten was op een bepaald moment 10 kilometer lang, met een wachttijd van ruwweg 20 uur.

Cafmeyer: “Voor één keer heb ik dat aan mij voorbij laten gaan. Ze was toch dood, hè.”

Verheye: “Ik heb even naar die stoet gekeken, en ik moest bij het aanschouwen van de mensenmassa gniffelen: het leek net de Ten Miles! Daar schuifelt iedereen ook met zo’n slakkengang over het asfalt, en kijken ze even triest.”

Cafmeyer: “Ik vroeg me af: begint zo’n lichaam op den duur niet wreed te stinken? Hoe gaat dat dan in z’n werk, steken ze haar in een frigo? En hoeveel tientallen mensen hebben zich over dat probleem gebogen? Het is zo’n mysterie dat ik me afvraag: lag ze wel écht in die kist?”

Verheye: “Misschien leeft ze nog. Dan zit ze nu in Benidorm sangriaatjes te drinken. Schol, Lizzie!”

NOVEMBER

Het waren deze herfst ook hoogdagen voor de Vlaamse film: behoren jullie tot die honderdduizenden Vlamingen die in de bioscoop naar Zillion of Close zijn gaan kijken?

Cafmeyer: “Ik nog niet, maar ik ben van plan om snel mijn schade in te halen.”

Verheye: “Ik heb het de laatste tijd heel druk gehad en heb – shame on me – nog maar onlangs Zillion gezien. Close staat op mijn lijstje, samen met Rebel van Adil en Bilall. En ik ben ook heel benieuwd naar Triangle Of Sadness.”

Had je ten tijde van Callboys al gezien dat Matteo Simoni een overtuigende Dennis Black Magic in zich had?

Verheye: “Natuurlijk. Matteo is een rasacteur. En net als ik kickt hij op transformeren. Hoe praat iemand? Hoe beweegt hij? Welke trekjes of tics kun je nabootsen? Ik vind dat hij dat ongelooflijk heeft gedaan.”

In Alles in de strijd gaat Rik samen met onder meer Niels Destadsbader en Bart Peeters helemaal naakt tijdens een striptease in het Kursaal in Oostende. Jammer genoeg is er op televisie zo goed als niets te zien.

Verheye: “In de zaal ook niet, hoor. Lang leve de kunst van het tegenlicht! (lacht) Maar dat programma ging in wezen over het goede doel – meteen de enige reden waarom ik wilde meedoen – en niet over onze flosj, hè.”

Cafmeyer: “Natuurlijk ging het daar wél over, Rik! Denk je echt dat al die vrouwen daar in de zaal zaten voor de liefdadigheid?”

Verheye (lacht): “Goed punt. Ik had er alleszins geen probleem mee om naakt te gaan. Voor Callboys moest ik met mijn wijd opengesperde kont naar de camera zitten, terwijl er een crew van vijftig man op stond te kijken. Dan is in uwen bloten dansen voor een paar duizend man toch minder heftig. Al moet ik toegeven: ik heb een publiek nog nooit zo uitzinnig geweten.”

Naar verluidt waren zelfs Niels en Bart onder de indruk, en die zijn toch Sportpaleizen gewoon.

Verheye: “Het kabaal was oorverdovend. Ik ben opgekomen, heb mijn dansje gedaan en heb me de hele tijd gefocust op de ogen van mijn lief, die in de zaal zat. Alleen jammer dat ik pas achteraf besefte dat mijn ma naast haar zat (lacht).”

DECEMBER

In de laatste maand van het jaar opent Eric Goens opnieuw Het huis. Rik, jij was een paar seizoenen geleden te gast. Maaike, jij bent nog nooit langsgegaan, terwijl ik me niet kan voorstellen dat je nog niet gevraagd bent.

Cafmeyer: “Al enkele keren. Maar ik ga dat niet doen. Ik heb al in De Columbus gezeten en straks zijn de mensen mijn kop beu (lacht).”

Op Streamz loopt Geldwolven, met Tom Van Dyck – voor het eerst sinds zijn burn-out in een hoofdrol. Van Dyck vertelde in Humo dat hij sinds zijn 50ste het gevoel heeft dat hij niet meer per se hoeft te acteren en dat hij een carrièreswitch overweegt. Maaike, jij wordt volgend jaar 50.

Cafmeyer: “Ik herken dat gevoel. Vroeger wilde ik mezelf veel meer bewijzen. Nu is dat anders: acteur zijn definieert me niet meer. Dat is zo’n lekker gevoel! Ik heb dat de eerste keer ervaren toen ik kinderen kreeg: vanaf dan was ik niet meer het middelpunt van de wereld. Ik ga er nog altijd 100 procent voor, maar ik besef meer en meer dat ik ook iets anders zou kunnen doen. Voor andere mensen zorgen bijvoorbeeld, of iets met vrouwenrechten, nu dat thema op mijn pad is gekomen.

“Maar goed, ik kan niet met pensioen, hè? Ik ben een kleine zelfstandige. Mensen denken soms dat ik goed geboerd heb, maar dat valt tegen. Ik zal door moeten gaan tot mijn valse tanden afbetaald zijn (lacht).”

Dan blikken we nog snel even vooruit: over een paar weken worden er voor het eerst in jaren nog eens televisieprijzen uitgereikt, de Kastaars. Wie of wat mag van jullie de Kastaar van 2022 krijgen?

Cafmeyer: “Roomies. En Nonkels natuurlijk (lacht).”

Verheye: “Dan zeg ik Chantal (lacht). En mijn vriendin, die vond ik het best.”

‘Nonkels’, nu te zien op GoPlay en Streamz

‘Chantal’, nu te zien op VRT MAX

‘Voordat de bom valt’ (met Rik Verheye en Maaike Cafmeyer), Play4, donderdag 22 en 29 december, 22.10

© Humo