‘Ik hoor soms nieuwe platen van conculega’s van mijn generatie waarbij ik denk: waar wás jij met je gedachten!’

In de vroege jaren 80 rinkelde de telefoon ten huize Duran Duran: Michael Jackson aan de lijn. De King of Pop was wild van ‘The Reflex’ en al die andere singles waarmee de jongens uit Birmingham de wereld bestormden en wilde dolgraag samenwerken. Hun reactie: ‘Nah.’ Zó groot was Duran Duran dus, vier decennia geleden. Op hun jongste, vijftiende plaat, Future Past, musiceren ze – zoals de titel al verraadt – met één been in het verleden en één in het heden. In juni staan ze met alle benen op het nieuwe Live Is Live-festival in Zeebrugge. Frontman Simon Le Bon (63) blikt terug en vooruit.

Niet alle popgroepjes uit Birmingham hebben meer dan honderd miljoen platen verkocht en twintig wereldhits gescoord. Dat had niemand kunnen voorspellen toen Simon Le Bon eind jaren 70 zong in een punkband genaamd Dog Days. Hun enige optreden vond plaats op de vloer van een turnzaal (ze mochten van de headliner, de powerfunkband Supercharge, niet op het podium spelen), werd gekortwiekt toen iemand de stekker uittrok omdat ze langer speelden dan afgesproken en werd door de MC afgekondigd met de woorden: ‘Thank you, Dogshit!’

Ik heb om meerdere redenen een persoonlijke affiniteit met Le Bon. Voor de cover van mijn debuutroman Een medaille van vlees en bloed wilde ik een foto gebruiken van zijn echtgenote, het verrukkelijke model Yasmin. En ooit kreeg ik een model in bed omdat ik onder haar eindeloze rij aanbidders de enige was die haar meenam naar een concert van Duran Duran én de tekst van de hit ‘Save a Prayer’ uit het hoofd kende.

ABBA zingt ‘Thank you for the music’, maar ik moet dus zeggen: ‘Thank you for the sex’.

Simon Le Bon: “Zijn jullie nog samen?”

Nee, maar het waren heerlijke maanden. Vooral in bed.

Le Bon: “Tot je dienst (lacht). Je bent niet de enige. Als ik een penny had gekregen voor elke fan die zijn of haar maagdelijkheid heeft verloren op de tonen van ‘Save a Prayer’, was ik nu miljardair.

“En het mes snijdt aan twee kanten, want zelf had ik zonder Duran Duran mijn vrouw niet leren kennen. Ik heb onze eerste ontmoeting bewust gemanipuleerd. Ik had Yasmin gezien in een reclamefilmpje of een clip van een modeshow en heb mijn management en het hare zo tactvol mogelijk gemeld: ‘Dát is ze. Háár wil ik.’ In 1985 zijn we getrouwd – en kijk, nu hebben we al kleinkinderen.”

Duran Duran is zoals een smoking: iets glamoureus dat tegelijk ouderwets, bijdetijds en tijdloos is.

Le Bon: “O, die vergelijking ga ik voortaan ook gebruiken!

“Ik heb altijd gevonden dat ons eightieslabel een tikje onterecht was. Van in het begin waren we een band die vooruitkeek. We waren trendy, met een futuristische glans. ‘Rio’ en ‘Hungry Like the Wolf’ waren nog traditionele, behoorlijk rockende songs, maar iets als ‘Notorious’ was – in 1986 – zijn tijd vooruit. We hebben nooit erkenning gekregen voor onze experimentele kant.

“Onlangs nog zei John (Taylor bassist, red.) dat onze looks ons benadeeld hebben. Als krek dezelfde platen gemaakt waren door een kwintet lelijkaards, zouden ze meer serieus genomen zijn.”

Maar zouden het ook wereldhits geworden zijn zonder die videoclips waarin jullie looks werden uitgespeeld?

Le Bon: “Hm, terechte vraag. Wellicht niet.

“Niet dat die video’s zo’n dolle ervaring waren. Toen we naar Sri Lanka reisden om de clip van pakweg ‘Hungry Like the Wolf’ of ‘Save a Prayer’ te filmen, dacht iedereen: die hebben het mooi voor mekaar. Maar het meertje waarin je ons fotogeniek kunt zien zwemmen, stonk wel naar de olifantenpis.”

Begrijp je zelf waarom jullie de muziek maken die jullie maken? Is het jullie afkomst, jullie karakter? In welke mate speelt berekening mee?

Le Bon: “Alle popmuziek is berekening: niemand wil een nummer schrijven dat vooral géén hit mag worden.

“Ik heb er nooit een probleem mee gehad om in het centrum van de belangstelling te staan: die karaktertrek heeft me zeker geholpen (lacht). En toch ben ik van nature erg verlegen. Het heeft me altijd gefascineerd hoe die twee tegengestelde eigenschappen kunnen samengaan. Ik denk dat het werkt omdat ik als performer en frontman iets doe op mijn voorwaarden, in omstandigheden die ik onder controle heb. Ik heb er in ieder geval mijn miljoenen aan te danken.

“Wat ons onderscheidde van heel wat andere artiesten in de eighties is dat wij niet cynisch zijn. We zijn levenslustige optimisten die graag dansen – en bijgevolg dansbare muziek maken. Muziek die je niet zomaar kunt labelen, bovendien. (Grinnikt) Ik weet nog hoe het punkbandje dat de repetitieruimte naast de onze huurde pesterige graffiti op onze deur had gespoten: ‘Disco sucks!’ Maar je kunt niet zeggen dat wij disco maakten: we waren ons eigen genre. En we hebben, opnieuw in tegenstelling tot andere beroemde acts uit onze begindagen, altijd evenveel mannen als vrouwen tot ons publiek mogen rekenen.”

AF, GIORGIO!

Is er bij elke nieuwe plaat die jullie maken niet een moment waarop je beseft: ‘Oeps, dit klinkt als ‘The Reflex, Part Two’’?

Le Bon: “Elke band met een kenmerkend geluid bijt zichzelf weleens in de staart. Toen ‘Anniversary’ bijna af was, één van de singles van Future Past, besefte ik plots dat die song wel erg verwant is aan ‘Wild Boys’ uit 1984. Maar dat was dus niet het plan. En het resultaat is geen doorslagje, geen platte kopie. Het is een neefje ván.”

Jullie willen niet gezien worden als een nostalgieact die de hits van weleer recycleert. Maar dreigt met al die hippe en/of legendarische producers en arrangeurs – Future Past is geproduceerd door Mark Ronson, Erol Alkan en Giorgio Moroder – dan niet het gevaar dat je eindigt als hun marionet?

Le Bon: “Natuurlijk dreigt dat gevaar, maar met Mark zitten we goed. We werken al bijna vijftien jaar geregeld samen, en in het begin wilde hij ons zelfs terug in de tijd jagen. Het eerste wat hij tegen ons zei: ‘Jullie hebben toch nog al jullie versterkers en effectpedalen en instrumenten uit de periode van Rio (uit 1982, red.)? Die gaan we zeker gebruiken!’ Hij is een nostalgicus, dat hoor je aan de sound die hij Amy Winehouse aanmat.

“Giorgio hadden we aan een iets kortere leiband kunnen houden, maar we zijn zulke grote fans van hem dat zijn woord wet was. Indertijd speelden we ‘I Feel Love’, de door hem gecomponeerde en geproducete hit van Donna Summer uit ’77, terwijl wij het podium opstapten. Ik heb er onlangs nog eens naar geluisterd, en ja hoor: onverwoestbaar! Hij arriveerde in de studio met een koffertje – net een geheim agent. Daarin zat een prototype van een synthesizer. We voelden ons weer 16.”

Toen de muziekwereld stillag door de pandemie, ben je WHOOOSH! begonnen – genoemd, zei je, ‘naar het geluid dat je brein maakt als het plaatsmaakt voor een nieuw idee’. Ik hoorde dat die uitstekende podcast, die nu als radioshow te beluisteren is bij de Amerikaanse zender SiriusXM, er kwam omdat je dochter je had gevraagd: ‘Hoe kun je jezelf nog als muzikant beschouwen, pa, als je nooit naar nieuwe muziek luistert?’

Le Bon: “Ik was zo’n oudere jongere geworden die alleen nog de soundtrack van zijn jeugd door de boxen liet knallen. WHOOOSH! dwingt me om te volgen wat de jonge garde aan moois aflevert, en soms word ik daar wel degelijk wild van. Op dit moment dweep ik met het Britse duo Wet Leg: die meisjes zijn uniek.

“Vooral de productie is futuristisch geworden. Het voorbije decennium zijn we er lichtjaren op vooruitgegaan. Ik hoor soms nieuwe platen van conculega’s van mijn generatie waarbij ik denk: waar wás jij met je gedachten! We leven niet meer in de middeleeuwen!

“Ik moet nu denken aan een remix door Four Tet van ‘Is It True’, een song van Tame Impala. Toen ik die twee jaar geleden voor het eerst hoorde, dacht ik, een tikje ongerust: wij moeten meerdere tandjes bijzetten. De eerste seconden denk je: we zitten in 1969. Dan wordt het 1988, en nog sneller 2020. Die mix is zo… kristalhelder, zo puur en tegelijk decadent. Ik raakte ook verslaafd aan die belletjes in de intro. Ik verwijs zelden naar het werk van anderen als we zelf in de studio zitten, maar dit keer heb ik geopperd: ‘Ik wil dat het zó klinkt.’

“‘Future Past’, de titeltrack, klinkt zo fris en zo energiek omdat al die jonge wolven me een schop onder de kont hadden gegeven. Want de demo van die song klonk vooral past - zelfs voor ons: het leek wel een rockballad uit de seventies.”

POST!

Wat is het slechtste advies dat je ooit kreeg?

Le Bon: “Oh boy, da’s een lange lijst. Door de jaren heen hebben wij, meer dan andere artiesten, last gehad van cocaïne snuivende, vaak Amerikaanse platenjongens die dachten dat zij beter wisten hoe Duran Duran moest klinken dan Duran Duran zelf. Eén briljante geest bij onze Amerikaanse platenfirma drukte ons destijds op het hart: ‘Jongens, ‘The Reflex’ is totaal ongeschikt voor de radio.’ Twee maanden later was het een wereldhit.

“De voorbije jaren hebben ze ons een dozijn keer aanbevolen om samen te werken met Justin Bieber of Taylor Swift. Eén labelmanager stuurde ons een lijst met twintig namen, gerangschikt volgens marktwaarde, waarmee wij ‘absoluut’ moesten samenwerken. ‘Artiest x featuring artiest y’: dat is tegenwoordig een ziekte, hè. Blijkbaar denkt iedereen dat-ie het alleen niet redt – en dus laat je iemand die z’n marktwaarde al heeft bewezen een paar zinnen meezingen of -kreunen.

“Aan één track op Future Past, ‘Give It All Up’, hebben we wel samengewerkt met de Zweedse singer-songwriter Tove Lo. Niet uit onzekerheid, maar omdat Nick (Rhodes, toetsenist, red.) en ik haar in 2017 hadden gezien op Lollapalooza Brasil in São Paulo en bijzonder onder de indruk waren. Nu, ons management had haar per vergissing álle tracks van Future Past opgestuurd, en zij mailde meteen terug: ‘Ik wil ‘Give It All Up’ doen!’ Shit, dacht ik, ik wil die zangpartij met niemand delen (lacht). Ik heb mezelf ook al vaak in Toves positie bevonden, hoor. Dan denk je: track 6 is een sof. Track 2 is gewéldig – maar daar vragen ze me niet voor want dat nummer heeft het grootste hitpotentieel, en geen enkele frontman wil dat podium met iemand anders delen. Maar uiteindelijk hebben we het arrangement aangepast en heb ik een extra couplet voor haar geschreven.”

In de clip van ‘Anniversary’, opgenomen in Belvoir Castle in Leicestershire en geregisseerd door Alison Jackson, krioelt het van de lookalikes: koningin Elizabeth, Elton John, Daniel Craig, Brad Pitt, George Clooney, Lady Gaga… Eén of twee sterren leken me de echte, maar welke?

Le Bon: “My lips are sealed.”

De Queen is natuurlijk nep.

Le Bon: “Nee, hoor, het is de échte koningin Elizabeth. Wat denk je wel?! Wij zijn Duran Duran!”

En Elton John, met die gigantische opblaaspenis?

Le Bon: “Naar verluidt is Elton erg blij met die scène. Een ietwat naïeve radiopresentator vroeg me gisteren: ‘Simon, klopt het dat één of twee figuren uit jullie video niet de échte ster zijn?’ Ik heb ontkend (lacht).”

Als je Duran Duran ooit moe wordt, kun je nog altijd komiek worden.

Le Bon(droog): “Ik heb geleerd om mijn grapjes te houden voor ná de seks.

“Voor alle duidelijkheid: we hebben alle sterren van wie we lookalikes lieten opdraven vooraf geraadpleegd. De enige over wie ik me nu zorgen maak is Vladimir Poetin. In de clip poseert hij met Daniel Craig alias James Bond: ze houden elk een mitrailleur vast die eruitziet als een paraplu. Tijdens de opnames was er van een oorlog in Oekraïne natuurlijk nog geen sprake. Nu overwegen we een nieuwe montage zonder die scène en een andere gênante sequentie met Poetin en enkele dames in de hoofdrol. We willen niets doen dat diplomatiek overleg kan schaden.”

Op ‘Falling’ speelt Mike Garson mee, de pianist van David Bowie. Heb je hem uitgehoord over zijn oude baas?

Le Bon: “Nee, want we hebben Mike nog niet ontmoet: we hebben hem de track gemaild en hij heeft ons zijn pianopartij teruggemaild. Maar we kenden David Bowie vrij goed. In 1987 hebben we in de States in het voorprogramma gespeeld van zijn ‘Glass Spider Tour’. Hij is altijd bijzonder aimabel tegenover ons geweest, maar in die tijd was hij ook gespannen. Hij voelde zich ongemakkelijk als de maker van de wereldhit ‘Let’s Dance’ en wilde per se bewijzen dat hij een veel avontuurlijker multimediaal spektakel in zich droeg.”

VLIEGENDE QUICHE

Vorig najaar vatte een fan jullie carrière samen in de YouTube-documentaire 40 Years of Hysteria. Van welk hoogtepunt betreur je dat er géén beelden bewaard zijn?

Le Bon: “Van de blik op mijn gezicht toen de postbode bij mij thuis een grote kist afleverde. Ik opende ze en bekeek de inhoud: zand. Niets dan zand. Ik ben er nog altijd niet achter wat daar de bedoeling van was. En voor je het suggereert: een verwijzing naar de tekstflard ‘Her name is Rio and she dances on the sand’ uit de single ‘Rio’ uit 1982 kan het niet zijn, want dat was toen nog geen wereldhit. Van alle cadeaus waarmee fans ons overstelpt hebben, was dat wel het meest uitzinnige.”

Heb je al die rommel bewaard?

Le Bon: “Nick verzamelt obsessief alles wat ook maar een beetje naar Duran Duran ruikt: podiumkledij, backstagepasjes, merchandise, noem maar op. Ik vind het ongezond om prijzen en andere statussymbolen in huis te hebben. Ik wil niet naar het toilet gaan en daar, zittend op de pot, uitkijken over een muur van awards. Het hangertje dat je me ziet dragen in de video voor ‘Hungry Like the Wolf’ heb ik nog, en dat is het zowat.

“Weet je wat mijn dierbaarste bezit is? Een steen die ik eens ergens op een strand gevonden heb. Ik kan je niet vertellen waarom, dat is privé. Maar die steen betekent álles voor me.”

Hebben jullie nog onvervulde ambities?

Le Bon: “Na A View to a Kill in 1985 waren we bij elke nieuwe Bond-film kandidaat om de titelsong te maken, maar de producers blijven tot nader order doof voor onze smeekbeden. Ik benijd Billie Eilish, die de eer heeft gehad om die voor No Time to Die te leveren, Bondfilm nummer vijfentwintig.”

Van Billie Eilish en haar broer Finneas is bekend dat hun muzikale ambities volop gesteund worden door hun ouders. Was dat bij jou ook zo?

Le Bon: “Nee. Mijn vader was tégen. Tot we onze eerste hit scoorden en te zien waren in Top of the Pops op de BBC. Toen belde hij me op en zei gelaten: ‘Oké. Nu begrijp ik het.’”

Hoezeer verschilt de man die je vandaag bent van de hemelbestormende Simon Le Bon uit 1978?

Le Bon: “Ik ben minder ijdel, hoop ik. Iets wijzer, misschien. Iets minder competitief. En ik ga beter om met kritiek. Ooit vond Nick het nodig om mijn songteksten te ‘verbeteren’, iets waar ik bepaald niet happig op was. Daar zou ik nu minder moeite mee hebben – of toch constructiever op reageren.”

Is er ooit gevochten binnen Duran Duran? Om de gunsten van een vrouw, bijvoorbeeld?

Le Bon: “Dat was niet nodig: er waren er meer dan genoeg voor iedereen (lacht). Nee, het ergste voorval dat ik me herinner was toen één groepslid tijdens een discussie in razernij een stuk quiche naar het hoofd van een ander groepslid smeet. Zo braaf zijn wij.

“Eén belangrijke reden waarom we nog samen zijn, is dat we de inkomsten altijd netjes gelijk hebben verdeeld. Geen enkel Duran Duran-lid is rijker dan een ander. Dat is zeldzaam. U2 heeft het ook op die manier gedaan, maar ik ken geen derde geval.”

In juni spelen jullie op het strand van Zeebrugge. Welke namen – levend of dood – mogen op jouw droomfestival aantreden?

Le Bon: “In België? Jacques Brel! En Daft Punk.”

Dat zijn Fransen. Maar ga door.

Le Bon: “The Doors. Sly & the Family Stone. Patti Smith. The Clash. Sex Pistols. Chic – altijd feest. En een paar jongere acts, misschien. Sinead O’Brien – níét O’Connor! Glass Animals. En Fontaines D.C. – ik ben een grote fan.”

Kun je de lezer, tot slot, vier decennia na je debuut nog een wijsheid meegeven? Wat heeft de tijd je gebracht behalve rimpels en haarverf?

Le Bon: “Eigenlijk zit die wijsheid vervat in titel van onze nieuwe plaat. Future Past is ook een andere manier om te zeggen: leef in het moment. Elke seconde beleven we iets dat meteen geschiedenis wordt. Geniet er dus maar van, meisjes en jongens!”

Future Past is uit bij BMG.
Op zondag 19 juni headlinet Duran Duran Live Is Live-festival in Zeebrugge.
Tickets en info: liveislive.be

© Humo