Ik heb Zidane een van zijn beste wedstrijden ooit zien spelen, dat wel. Maar Michael Jordan is toch van een andere orde

Jaloezie is niet meteen de beste karaktertrek die je kan hebben, maar – toegegeven – wat voelde ik die jaloersheid toch opborrelen toen ik de column van collega van Hans Vandeweghe las over Michael Jordan. Hans heeft vele seizoenen na elkaar Michael Jordan live zien spelen in de NBA. Hans was erbij in Salt Lake City toen diezelfde Jordan met zijn Chicago Bulls in 1998 zijn zesde en laatste NBA-titel won. Ik heb ooit Zinédine Zidane misschien een van zijn beste wedstrijden ooit zien spelen tegen Spanje op Euro 2000 in het Jan Breydelstadion of all places, dat wel. Maar Jordan, ja, dat is toch nog van een andere orde.

Gelukkig is er nu The Last Dance, een documentaire reeks op Netflix over dat befaamde seizoen 1997-1998 van de Chicago Bulls die je toch een heel klein beetje het gevoel geeft wat het moet geweest zijn. Gestart met flink wat strubbelingen zou de climax er een uit de duizend worden. En – een gelukkig toeval – de Bulls en Jordan gaven net dat jaar een cameraploeg toegang om achter de schermen mee te volgen. Meer dan 500 uur uniek beeldmateriaal was het resultaat. Eén voorwaarde was er aan die opnames verbonden: pas als Jordan zijn fiat gaf, mochten de beelden gebruikt worden. Al die jaren bleven ze in de kluis liggen, tot een paar documentairemakers van sportzender ESPN Jordan zelve konden overtuigen van dit project. “Let’s do it”, zei His Airness.

Het resultaat is er naar. De eerste twee afleveringen zijn een geweldig tijdsdocument en houden je op het puntje van je stoel. Fascinerende beelden, boeiende verhaallijnen, geweldige soundtrack en zowat alle belangrijke hoofdrolspelers van toen die meewerken en betrekkelijk vrijuit praten. Zelfs Barack Obama en Bill Clinton tekenen present. En uiteraard Jordan zelf, hoewel die duidelijk liever – tong uit de mond – op een basketbalveld staat dan dat hij geïnterviewd wordt. Al laat hij zich af en toe toch even gaan. “In mijn debuutjaar kwam ik op een teamfeestje: hier lagen de lijnen coke, daar zaten de vrouwen. Ik ben meteen vertrokken, hier wilde ik geen deel van zijn”, laat hij al snel geen spaander heel van de NBA en de Chicago Bulls midden jaren tachtig. Hopelijk toont hij de volgende afleveringen wat vaker het achterste van zijn tong.

Wie niet snapt wat er leuk is aan tien man die op en af een veldje draven en een bal door een korf gooien – of die gewoon niet snappen wat er zo fascinerend is aan sport – zal aan The Last Dance wellicht weinig hebben. Natuurlijk is dit ook een verhaal over een all American hero, over mensen en hun soms kleinmenselijke trekjes, maar toch blijft het in de eerste plaats een reeks over the game. Maar wat voor een reeks.

The Last Dance, elke maandag komen er twee nieuwe afleveringen op Netflix.