‘Ik heb mezelf vier jaar lang lesbisch genoemd, terwijl ik me daar helemaal niet goed bij voelde’

Kids With Buns haalde in 2020 de halve finale van Humo’s Rock Rally, won dit jaar De Nieuwe Lichting van StuBru en raakte met single ‘Bad Grades’ op één in De afrekening. The kids are alright, denk je dan, maar de intieme indierock van Kids With Buns gaat – zoals het intieme indierock betaamt – over jong zijn en je níét zo denderend voelen.

Locatie van het interview is Mechelen, waar Marie Van Uytvanck – de kid die haar lange haren altijd in een bun draagt – op kot zit. Of beter: aan cohousing doet, want ze behaalde hier al haar bachelor Journalistiek aan de Thomas More-hogeschool en pendelt tegenwoordig naar Gent voor een postgraduaat Podcasting. Amber Piddington studeert Rechten in Leuven en belandde na een typische NMBS-soap – ‘Ineens stond de trein gewoon stil’ – via een lift van een inderhaast opgetrommelde vader dan toch op tijd op onze afspraak.

‘Waren het de zenuwen, of was er iets anders aan de hand?’ vroeg de recensent in zijn verslag van de halve finale van Humo’s Rock Rally 2020, waar jullie uitvielen.

Amber Piddington: “Zeker zenuwen, maar ook technische problemen. Doordat we in openlucht speelden, was mijn gitaar ontstemd geraakt. Alleen wist ik niet welke snaar. Dus dat was al die snaren afgaan, herstemmen…”

Marie Van Uytvanck: “Ik hoorde het naast me allemaal fout gaan. Ja, dat was wel paniek. In die zomer hadden we een tiental optredens gespeeld, telkens met dat nummer, het was nog nooit fout gelopen. Je hebt op zo’n halve finale ook maar een kwartier. Je zíét op de beelden dat we aan het afzien zijn.”

Piddington: “Achteraf dachten we: we hadden gewoon moeten stoppen, herstemmen en opnieuw beginnen. Maar we hebben ons ook bewezen, vind ik: we hébben ons herpakt, het tweede nummer zat wél goed.

“Maar eigenlijk kwam de Rock Rally véél te vroeg voor ons. De preselectie was pas ons vierde optreden. Het niveau van de andere halvefinalisten lag ook zo hoog: Wolker, Meskerem Mees, Dyce… Ik sta er nog altijd versteld van dat we nu De Nieuwe Lichting hebben gewonnen.”

Van Uytvanck: “We waren dat niet gewoon, eens wél winnen. Kort voor de Rock Rally had ik meegedaan aan de wedstrijd Sound Track, nog onder de naam Marie, maar daar was ik niet doorgegaan na de preselectie.”

Gitaarmuziek is dood, wordt weleens geopperd.

Piddington: “No way. Gitaarmuziek staat om het hoekje te wachten om weer tevoorschijn te springen, maar in een andere vorm. Er wordt keiveel geëxperimenteerd nu. Denk aan Ben Howard, die róépt in zijn gitaar. Ik luister ook graag naar metal. De laatste plaat van de metalcoreband Architects: maf wat voor diepe klanken daar uit gitaren worden getoverd.

“Ik heb de liefde voor metal met de paplepel binnengekregen: de openingsdans van mijn ouders was ‘Paranoid’ van Black Sabbath (lacht). Op mijn eerste elektrische gitaar, een Les Paul die ik van mijn vader had gekregen, speelde ik op mijn twaalfde Sabbath-riffs: ‘Paranoid’, ‘Iron Man’…”

Geen spatje metal te horen in Kids With Buns.

Piddington: “Ik heb een superbrede muzieksmaak, maar metal is mijn safe space. Als ik op mijn gemak gesteld wil worden, luister ik naar mensen die hard roepen (lacht).

“Kids With Buns is ons persoonlijke dagboek, en onze sound is daarvoor de beste vorm: een klein geluid, wij met onze twee gitaren. Kids With Buns is intussen óók een safe space voor me, om teksten te kunnen schrijven. Maar was ik Marie niet tegengekomen, dan zat ik nu wellicht in een metalcore- of punkband.”

London Grammar, Phoebe Bridgers en Girl In Red: daarmee worden jullie volgens jullie management vaak vergeleken. Luisteren jullie er zelf ook naar?

Van Uytvanck: “Dat zijn groepen waarnaar zowel Amber als ik luisteren, dat zijn onze raakvlakken. Daarbuiten verschilt onze smaak heel erg. Ik luister níét naar metal, en Amber niet naar Spinvis, waar ik een grote fan van ben. Ik luister veel naar Nederlandstalige muziek, maar mijn grote held is Nick Drake. En London Grammar, ik ben jaloers op de stem van Hannah Reid.”

Die is net als de jouwe zeer laag. Je durfde daardoor lang niet te zingen. Hielp Hannah Reid je toch de stap naar de muziek te zetten?

Van Uytvanck: “Ja, maar zeker ook Fenne Kuppens van Whispering Sons: haar stem is óók laag en apart. Fenne heeft later mijn demo gekozen toen ze in de jury zat van Sound Track, dus ook op die manier heeft ze me een duwtje in de rug gegeven.”

Jullie ontmoetten elkaar op de Antwerp Pride in 2018. Wat herinner je je daar nog van?

Van Uytvanck: “We raakten aan de praat over Ambers goeie Engels.”

Piddington: “Mijn pa is van Nieuw-Zeeland, vandaar mijn familienaam.”

Van Uytvanck: “Al snel ging het over gitaren, en muziek. Niet lang na de Pride zijn we samen naar een concert geweest van Girl In Red, in de Rotonde van de Botanique. Dat was mei 2019, ik denk dat er nog geen 300 man in de zaal stond, maar je vóélde dat Girl In Red groot zou worden.”

Piddington: “In augustus 2019 speelde ze op Pukkelpop en zat de tent (De Lift, red.) bomvol. (Trots) Ik heb toen op het podium gitaar gespeeld tijdens ‘I Wanna Be Your Girlfriend’. Ik had een bordje gemaakt waarop stond dat ik dat kon, waarna Marie Ulven me het podium op trok en me haar gitaar in de handen duwde.”

Ik interviewde Marie Ulven onlangs. Ze vertelde me dat ze pakken reacties kreeg op ‘I Wanna Be Your Girlfriend’, van jongens en meisjes die zich geout hadden door die song. Marie, jij maakte vorig jaar als eindproef voor je bachelor Journalistiek de podcast Uit de PodKast, over je eigen coming-out. Heb jij al zulke reacties gekregen?

Van Uytvanck (knikt): “Ik heb die podcast ook ingestuurd voor een aantal wedstrijden. Bij één ervan kreeg ik te horen dat dat anno 2021 toch allemaal geen taboe meer was, uit de kast komen. Hallo? Mijn verhaal, én de vele reacties op Uit de PodKast, bewijzen net dat het wél vaak nog een probleem is. Zo hoorde ik van mensen in doorsnee Vlaamse gezinnen die om hun geaardheid op straat worden gezet door hun ouders. In deze tijd!”

In je podcast vertel je over je ‘gedwongen’ coming-out in het zesde middelbaar. Je noemt dat jaar een regelrechte rotperiode.

Van Uytvanck: “Ik wist al van mijn veertiende dat ik op meisjes viel, maar had dat altijd voor mezelf gehouden. In het zesde heb ik het dan toch tegen een paar vriendinnen verteld, en dat is de ronde beginnen te doen. Niet uit kwaad opzet – dat vermoed ik toch – maar het kwam wél terecht bij mensen die er lacherig over deden en het weer doorvertelden. Amber, jij hebt hetzelfde meegemaakt, hè?”

Piddington: “Ja, maar al in het derde middelbaar. Ik had aan iemand toevertrouwd dat ik op jongens én meisjes viel. Ook dat is als een lopend vuurtje rondgegaan. Het rottige was dat ik volgens die schoolroddel lesbisch was, terwijl ik dus bí ben. Ik heb mezelf daardoor vier jaar lang lesbisch genoemd, terwijl ik me daar helemaal niet goed bij voelde. Pas in mijn eerste jaar unief, vorig jaar, heb ik daar iets aan gedaan. Het heeft lang geduurd eer mensen in mijn omgeving beseften dat biseksueel zijn geen fase is. Want dat denkt iedereen: ‘Ze weet het nog niet.’ Nee, ik val óók op mannen, zelfs al date ik een tijdlang alleen meisjes.”

Van Uytvanck: “Die reactie kreeg ik ook op Uit de PodKast: ‘Wil je alsjeblieft in een volgende podcast wat méér over biseksualiteit praten?’”

De meest ontroerende aflevering vond ik die over je coming-out thuis, pas vorig jaar in mei. Je liet een brief achter voor je naar je kot in Mechelen vertrok. Ook al had je het zeven jaar voor jezelf gehouden, je ouders reageerden heel positief: ‘Voor mij blijf je altijd mijn Marietje’, citeer je je moeder.

Van Uytvanck: “Niet dat mijn ouders conservatief zijn, maar ik had toch stress. Maar het viel allemaal heel goed mee. Dat ik zeven jaar heb gewacht om me thuis te outen – tja, uitstelgedrag (lachje).”

Piddington: “Ik ben ook met mijn gat in de boter gevallen met mijn ouders, ze zijn er altijd superchill over geweest. Al had mijn moeder naar mijn gevoel iets te vroeg door wat er aan de hand was, op mijn vijftiende al. Ze wilde er per se over praten, terwijl ik daar nog niet klaar voor was.”

Van Uytvanck: “Dat vond ik ook zo jammer aan mijn gedwongen coming-out op school: ik heb me keihard zitten verantwoorden tegen al die mensen die ‘het’ te weten waren gekomen. ‘Ja, maar dat zal niks veranderen aan onze vriendschap, hoor.’ En: ‘Nee, ik ben níét verliefd op u.’”

Piddington: “Ik ben zelfs vriendinnen kwijtgespeeld omdat ze bang waren dat ik verliefd zou worden op hen. Dan dacht ik: don’t flatter yourself (lacht).”

Je podcast helpt jongeren om uit de kast te komen. Hadden jullie zelf zulke voorbeelden?

Van Uytvanck: “Ik ben superhard geholpen door buitenlandse YouTubers die over hun coming-out en hun leven vertelden. Daarover heb ik ook met Amber gepraat tijdens onze eerste ontmoeting op de Pride: ‘Ha, je hebt ook naar hen gekeken? Cool!’”

Piddington: “Wat ik zo’n openbaring vond aan die YouTubers, was dat ze lgbt én gewoon gelukkig waren, gewoon liefhadden. Dat was zo’n geruststelling. Tot dan dacht ik echt: ‘Ach, nee, gelukkig zijn, dat zal nooit gaan, want ik val ook op vrouwen.’

“Ik zeg altijd: het algoritme wist iets over mij voor ik het zelf wist (lacht). Want ik heb lang naar die video’s gekeken terwijl ik mezelf wijsmaakte: nee, ik val helemaal niet op vrouwen, ik vind dat gewoon interessante mensen.”

Van Uytvanck: “Zonder die YouTubers was het zéér eenzaam geweest voor me.

“Intussen heeft TikTok een heel belangrijke rol ingenomen in de nieuwe openheid rond lgbt, want er is véél aan het veranderen. Sociale media hebben voor meer openheid gezorgd. Maar er zijn ook de haatgroepen, door sociale media.”

Piddington: “Alles is superhard aan het polariseren. Wat mij vooral beangstigt: het homohuwelijk werd heel lang gezien als vooruitgang. Maar landen als Polen en Hongarije discrimineren openlijk lgbt-mensen, zij willen de klok terugdraaien. Dat vind ik super concerning.”

Van Uytvanck: “Ik snap het ook niet: waarom maakt het sommigen zo hard uit wat een ander doet? Waardoor voelen ze zich zo bedreigd? Op TikTok heb je nu ook de hashtag #superstraight, waarmee mensen zich labelen als ‘superhetero’s’ die niet vallen op wat zij ‘fake’ mannen of vrouwen noemen: transmensen dus. Die #superstraight komt eigenlijk vooral neer op lachen met de lgbt-gemeenschap en ‘al hun lettertjes’.”

Piddington: “Mensen moeten toch niet bang zijn van transpersonen, of van onze generatie? Ik denk niet dat íémand verwacht dat ieder gesprek voortaan begint met de vraag: ‘En wat zijn uw voornaamwoorden?’”

Van Uytvanck: “En als je je eens vergist, dat is oké. Zolang het niet kwaadwillig bedoeld is, zolang er moeite wordt gedaan om het een volgende keer wél juist te doen.”

Piddington: “By the way: bij ons is het twee keer ‘zij’.”

Voor alle duidelijkheid, en omdat we dat sinds The White Stripes aan ieder duo moeten vragen: jullie zijn géén romantisch koppel?

Van Uytvanck: “Nee, enkel muzikaal.”

Marie Ulven van Girl In Red is blij dat ze jongeren kan helpen, maar ze wil niet in het hokje queer artist geduwd worden. Vrezen jullie dat hokje?

Piddington: “Da’s een moeilijke. Girl In Red heeft de overstap gemaakt van een lgbt-fanbase naar een mainstreampubliek, want al mijn niet-lgbt-vrienden zijn intussen ook fan. Dus het kán.

“Voor ik in Kids With Buns zat, zou ik nooit zo open over mijn coming-out of geaardheid hebben gepraat. Dat komt toch door jou, Marie, en ik ben je daar dankbaar voor.”

Van Uytvanck: “Ik heb nu eenmaal het gevoel dat ik de generatie na mij iets verschuldigd ben. Ik had alleen die Engelstalige YouTubers, ik had hier geen voorbeelden. Ik ben blij dat ik met mijn podcast íéts kan doen, maar voel me machteloos omdat het niet méér is.”

HAND IN BROEK

Marie, gaat jullie song ‘Bad Grades’ over die rotperiode die je meemaakte in je laatste jaar humaniora?

Van Uytvanck: “Over je onbegrepen voelen in het algemeen. Slecht presteren, op school bijvoorbeeld, omdat er iets anders aan de hand is. Alleen ziet niemand dat en moet je zogezegd meer je best doen. Ik had dat al in het vierde middelbaar. Ik zat slecht in mijn vel en ineens had ik ook slechte punten. Maar het ging gewoon niet. Ik was niet lui, ik worstelde met mezelf.”

Er werd in die periode ook ADHD bij je vastgesteld.

Van Uytvanck: “We hebben allebei ADHD. Voor dit interview hebben we elk ons pilletje rilatine genomen.”

Piddington: “Ik neem nog maar kort rilatine. Ik ken de diagnose pas sinds vorig jaar. Eigenlijk werd ze al gesteld op mijn veertiende, maar dat is toen verzwegen voor me. Er viel veel op z’n plaats toen ik die diagnose dan toch kreeg. Zonder rilatine heb ik echt een héél korte aandachtsspanne. Al had ik mezelf intussen allerhande methodes aangeleerd om daarmee om te gaan – een heel strikte agendaroutine bijvoorbeeld. Maar door rilatine heb ik nu orde in mijn hoofd, de stress en de paniek zijn verdwenen.”

Van Uytvanck: “Ik neem het sinds mijn zeventiende. Mijn ouders stonden er heel sceptisch tegenover, maar rilatine heeft mij erg geholpen, ik kon weer mee in de les. Als je slecht ziet, ga je toch ook een bril halen?”

Piddington: “Je moet het natuurlijk wél goed bespreken met je arts, de juiste dosering is zeer belangrijk.”

Van Uytvanck: “Dit was een heel ander interview geweest zonder die pilletjes.”

Piddington: “Zo hadden we voor een interview op MNM onze pilletjes níét genomen. Op de vraag wat we nog wilden doen, antwoordde ik spontaan: ‘Sportpaleis!’, maar die grap kwam totaal niet over.”

Jullie eerste single ‘1712’ werd vernoemd naar de hulplijn waar je geweld en misbruik kunt melden.

Piddington: “Ik had een tekst geschreven over seksueel grensoverschrijdend gedrag in mijn omgeving. Heel direct, als aanklacht. Ik koos het nummer van de hulplijn als titel om te voorkomen dat iemand mijn observaties zou misverstaan als promotie van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Later contacteerde 1712 ons met de vraag of ze de song mochten gebruiken als campagnelied.”

‘You’re looking for a pretty face in the wrong place (…) There’s more to my drink / But it’s too late to get to the sink’. Drugs die stiekem in drankjes worden gedaan: dat gebeurt in je directe omgeving?

Piddington: “Het is ranzig hoeveel mensen wij kennen – meisjes én jongens – die dat al hebben meegemaakt. Iemand die ik als een goede vriend beschouwde, bleek vriendinnen van me te hebben lastiggevallen op feestjes. Hij drogeerde niemand maar maakte misbruik van meisjes die stomdronken waren. ‘Hij stak zijn hand in mijn broek, ik vond dat helemaal niet oké’: zo bléven er verhalen komen. Veel mannelijke vrienden vonden dat ik overdreef – ‘Ach, die gast is gewoon moves aan het maken’ – maar ik heb té veel verhalen gehoord. Ik heb die jongen uit mijn leven verwijderd.”

Van Uytvanck: “Dat zou in seksuele opvoeding moeten zitten: grenzen trekken en grenzen respecteren. Veel daders weten niet dat ze dader zijn, en veel slachtoffers weten niet dat ze slachtoffer zijn.”

Hoe doorworstelen jullie intussen de gedwongen eenzaamheid van deze tijd?

Van Uytvanck: “Normaal lééf ik van sociale contacten. Veel mensen zien, ik word daar heel blij van. Gelukkig doe ik hier aan cohousing: een kot alleen zou niets voor mij zijn.”

Piddington: “Ik zit in Leuven alleen op kot, ik ben meer een teruggetrokken type, maar ik vind het nu ook te lang duren. Zo ben ik ook nooit een danser geweest, maar nu wil ik écht gaan dansen (lacht).”

Zijn er veel lockdownfeestjes in jullie omgeving?

Piddington: “Ik heb uitnodigingen gekregen, maar ik ben er nooit op ingegaan. No way. Iemand sms’te me eens: ‘Hey, ik geef een feestje op kot, voor twintig man.’ Mijn antwoord: ‘Euh, maak er dan maar negentien van, makker.’”

Pukkelpop 2019, waar jij op het podium sprong bij Girl In Red, lijkt intussen eeuwen geleden. Zie je dat plezier nog weerkeren?

Piddington: “Het ís ook al bijna twee jaar geleden, hè. Door corona hebben we in de zomer van 2020 wel een paar optredens kunnen doen die anders naar grotere artiesten waren gegaan. Deze periode heeft ons ook de tijd en ruimte gegeven om veel nummers te schrijven. Maar nu ben ik het beu, ik wil onze muziek kunnen délen.”

Van Uytvanck: “Want zo’n livestream spelen blijft toch raar: je nummer is afgelopen en er komt géén reactie.”

Als je kon kiezen, waar zou je nu het allerliefst op een podium staan?

Piddington: “Sportpaleis!

“Nee, gewoon optreden, kunnen geven én iets terugkrijgen.”

Uit de PodKast van Marie Van Uytvanck is te beluisteren via o.a. Spotify.
De gratis hulplijn 1712 is iedere werkdag te bereiken van 9 tot 17 uur.

Herbeluister hier het radioprogramma Slacker Station van Iwein Segers op Willy, waar Kids With Buns afgelopen zondag de platen koos:

© Humo