‘Ik had echt hard op mijn bek kunnen gaan’: regisseur Sebastián Lelio maakte een remake van zijn eigen film

Velen voelden zich geroepen om het werk van Alfred Hitchcock te remaken, maar niemand die het zo goed deed als de 'Master of Suspense’ zelf. In 1956 regisseerde Hitchcock The Man Who Knew Too Much, een Hollywood-thriller met James Stewart en Doris Day, gebaseerd op de gelijknamige film die hij in 1934 al in Engeland draaide. Een verbetering van het origineel, vond ook Hitchcock zelf, en hij hield er nog een Oscar aan over voor het nieuwe, tijdloze liedje ‘Que Sera, Sera (Whatever Will Be, Will Be)’.

Het is een van de weinige keren dat zo’n oefening een bevredigend resultaat opleverde. Onze landgenoot Erik Van Looy verging het bijvoorbeeld slechter: The Loft, zijn Engelstalige remake van de meest succesvolle Vlaamse film ooit, werd opgenomen in 2011 maar haalde pas vier jaar later de Amerikaanse zalen. Om daar vervolgens een erbarmelijk resultaat neer te zetten.

Internationale doorbraak

Geen haar op Sebastián Lelio’s hoofd dat er dus aan dacht om Gloria, zijn Chileense succesfilm uit 2013, opnieuw te gaan maken in de VS. Gloria, over een gescheiden vrouw van middelbare leeftijd die op de dansvloer op zoek gaat naar een nieuwe liefde, betekende zijn internationale doorbraak. De film pakte drie prijzen op het Filmfestival van Berlijn en werd bedolven onder laaiende recensies.

Logisch dus dat er al snel interesse was voor een Engelstalige remake. “Daar was ik op zich niet tegen”, vertelt Lelio ons in Londen. “Maar ik wou de regie zeker niet zelf doen. En toen kwam Julianne plots aankloppen…”

Julianne, dat is Julianne Moore. De Amerikaanse actrice die een Oscar voor Still Alice op haar schouw heeft staan en schitterde in The Hours, Boogie Nights en The Big Lebowski. Zij zag Gloria en stond paf. “Ik had nog maar zelden zoiets ervaren”, vertelt ze. “Gloria is een heerlijk personage, iemand die je direct als vriendin wilt. Maar het was vooral de ongelooflijke manier waarop Lelio haar portretteerde, die me verraste. Gloria’s vrienden, haar kinderen en haar partner zien allemaal maar een beperkt deeltje van haar persoonlijkheid. Als kijker krijg je wel het totale plaatje te zien. Dat creëert een extreme intimiteit, die ervoor zorgt dat iedereen zich uiteindelijk met Gloria kan identificeren.”

Let’s dance!

Moore nam meteen het heft in handen. “Ik heb Lelio gebeld, ik wilde gewoon met hem werken”, zegt Moore. “Maar ik dacht dat hij geen zin zou hebben om een remake van Gloria te maken.” Dat was ook zo. Alleen, toen het onderwerp dan toch ter sprake kwam, ging Lelio overstag. “‘Als jij de hoofdrol speelt, doe ik het sowieso!’, hoorde ik mezelf plots zeggen”, glimlacht Lelio. “Het was alsof ik mijn eigen mond niet onder controle had.”

En zo kwam het dat Moore en Lelio eind 2017 samen op de set stonden om Gloria nog eens over te doen, maar dan onder de gouden zon van Los Angeles in plaats van in Santiago de Chile. Het verhaal is krek hetzelfde als in het origineel, en toch trekt Lelio een vies gezicht telkens wanneer we Gloria Bell een remake noemen. “Ik heb geleerd dat je een film niet kunt remaken. Je kunt alleen een film maken. Gloria Bell staat op zichzelf. Vergelijk het met een theaterstuk dat telkens opnieuw wordt opgevoerd in een nieuwe bewerking, of een bestaande melodie die door een nieuwe band wordt gespeeld.”

Is dat toch niet een heel klein beetje saai, je eigen film hermaken, voor een doorgaans erg verfrissende filmmaker als hij? “Absoluut niet”, reageert hij fel. “Het voelde net heel gevaarlijk en opwindend, want ik had echt hard op mijn bek kunnen gaan. Falen in Chili is één ding, maar als je het in Amerika verprutst met Julianne Moore en John Turturro voor je camera, dat is nog iets helemaal anders. Eerlijk: ik was doodsbang dat het de tweede keer niet meer zou werken. Maar ik durf toch te zeggen dat het gelukt is. We hebben Gloria weer tot leven gebracht, de nieuwe film kan perfect naast het origineel staan.”

Doof en blind

Gloria Bell maakt vlotjes de transfer naar LA met referenties naar yoga en plastische chirurgie, maar nog veel essentiëler is de soundtrack. Het origineel zat volgestouwd met Spaanstalige smartlappen, waarop Gloria zich de ziel uit het lijf danste of die ze uit volle borst mee kweelde in haar auto. In de Amerikaanse versie worden die vervangen door Engelstalige seventies- en eighties-hits: deze keer laat Gloria onder meer haar gevoelens de vrije loop op Bonnie Tylers ‘Total Eclipse of the Heart’ en zet ze haar beste beentje voor op Earth, Wind & Fire’s ‘Boogie Wonderland’.

Lelio liet zich daarvoor uitgebreid adviseren door Moore, die naast actrice ook producente was en dus het nodige budget op tafel moest leggen om de muziekrechten te kopen. “Het was niet eenvoudig om liedjes te vinden die iedereen kende en die toch betaalbaar waren”, zegt Moore. “Soms zei Lelio plots: ‘Ik heb het perfecte nummer gevonden! Een internationale hit, waarvoor we genoeg budget hebben!’ Maar dan moest ik hem af en toe toch duidelijk maken dat liedjes die bekend waren in Chili niet noodzakelijk tot in de VS waren geraakt. (lacht)”