Ik eis het recht op om als weldenkende meerwaardezoeker dit soort verrukkelijk gore troep te consumeren

“I’ll swallow your soul! I’ll swallow your soul!” En dan nu allemaal: “Swallow this! BOEM! (shotgunknal)” Sorry, dat moest er even uit.

Fijnbesnaarde types die wel eens heimelijk een portie horror tot zich nemen, herkennen bovenstaand citaat uit Evil Dead 2: Dead by Dawn. Dat is een behoorlijk gore griezelfilm uit de jaren 80 van de Amerikaanse cultcineast Sam Raimi, het vervolg op genreprijsbeest The Evil Dead. In die films wordt een stelletje onnozele tieners in een boshut belaagd door spuuglelijke demonen. Ash, de protagonist van de trilogie (met brio gespeeld door campicoon Bruce Campbell), overleeft de slachting door met een kettingzaag en een shotgun het duivels gespuis tot puree te vermalen, onderwijl allerlei hilarische oneliners uitspuwend (“Yo, she-bitch! Let’s go”). Hoogtepuntje? Ash die het afgehakte, vloekende hoofd van zijn bezeten vriendin Linda tussen een bankschroef klemt en het ding vervolgens met de kettingzaag in tweeën splijt.

Ik zie uw meewarige blik. Ik voel uw onbehagen. Voor de goede verstaander: ik heb een erg stabiele, veilige opvoeding genoten. Spreek met twee woorden. Ben lief voor kleuters, oma’s en kleine huisdieren. Ben niet vies van arthousecinema. Kreeg als filmstudent Citizen Kane en Trois Couleurs Blue/Blanc/Rouge voorgeschoteld. Zat te waterogen tijdens het slot van Coco. Ja, die melige Pixar-film, já. Had een krop in de keel toen in Tabula Rasa de waarheid over Romy aan het licht kwam. Een kind laten sterven in je scenario? Wat voor een fucking zieke geest moet je zijn, zeg.

Het hysterische gilletje dat zich aan mijn lippen ontworstelde toen ik het tweede seizoen van Ash vs. Evil Dead op Netflix ontdekte, wijst volgens katholiekere piepeltjes wellicht écht op een verdorven ziel. Whatever. Ja, ik vind het ronduit dolletjes dat Sam Raimi zijn horrortrash naar het televisieserieformat heeft vertaald. Mét Campbell als een intussen uitgezakte, vadsige Ash die opnieuw de demonen opgewekt ziet via een spreuk uit de Necronomicon, het Soemerische (en geheel fictieve) Dodenboek. Met een portie splatter en gore zo dik aangezet dat, ware dit een langspeelfilm, een X-rating nog beleefd zou zijn.

Maar Ash vs. Evil Dead is nu eenmaal hartveroverend meta als tv-serie. Neemt zichzelf en haar kitscherige esthetiek genadeloos in de zeik. Bovenal is het een charmant zelfverheerlijkende reeks die haar stijlkenmerken gretig in de verf zet. De theatrale overacting. De bokkensprongen in het scenario. De krukkige special effects. De debiele maar immer smeuïge quotes. (“I want a flamethrower. I'm serious! I lost my parents, got possessed. Flamethrower seems fair.”) Wie zich zonder schroom graag aan zijn kinderlijkheid vastklampt en kickt op een overdosis schaamteloze gore: zoek niet verder. Dit is uw pretpark.

Ik eis het recht op om als weldenkende, nu en dan overspannen meerwaardezoeker in een democratische rechtsstaat met de regelmaat van de klok dit soort verrukkelijk gore troep te consumeren. Véél smakelijker dan de al even demonische rotzooi die duidingsprogramma's ons 's avonds durven voor te schotelen. Leve de horrortrash! Of zoals Ash himself binnensmonds mompelt terwijl hij zijn ratelende kettingzaag uit de stomende pulp trekt die voorheen de hersens van zijn teerbeminde waren: “Groovy!”