"Ik ben nu 38. Dan vraag je je af: klopt dit allemaal wel?"

In Nederland bekend worden met Franse chansons, faut le faire. Wende is bij onze noorderburen synoniem met het werk van Jacques Brel en Edith Piaf. Maar de laatste jaren waagde ze zich ook aan Engelstalige pop en duistere dancebeats. In haar voorstelling Mens smelt ze dat allemaal samen, zodat 'Au suivant' van Jacques Brel een elektronische make-over krijgt. Dat is iets, zo lijkt ons, dat enkel Wende zou lukken.

Waar komt die liefde voor het chanson eigenlijk vandaan? "Voor mij is elke chanson een drame condensé, een vertelling in vier minuten", zegt Wende, een klein uur voor ze gaat soundchecken in het Rotterdamse Luxor Theater. "'Ne me quitte pas' is dat bij uitstek. Het gaat over alle rare dingen die we doen om een geliefde terug te krijgen, hoe we hopen op vergiffenis."

Voor ons is het natuurlijk leuk dat je met Dimitri Verhulst hebt samengewerkt, ook een grote Brel-fan.

"Ik was net op zoek naar verhalenvertellers om teksten te maken voor een nieuwe voorstelling. Ik had De helaasheid der dingen gelezen, Godverdomse dagen op een godverdomse bol en Bloedboek en ik was helemaal weg van de rauwheid waarmee hij schrijft."

Hij kende jou nog niet?

"Nee, ik heb een mailtje naar zijn agent moeten sturen en Dimitri heeft me toen gevraagd om langs te komen."

Dan ben je naar Gent geweest en dronken geworden.

"Zo, je weet er al van. Inderdaad, we zijn naar de Vooruit gegaan en dan zijn we tot zes uur uit geweest met vrienden van hem. Heel toffe avond. En enkele dagen later kreeg ik de tekst voor Alles gaat kapot."

Vanwaar kwam eigenlijk de noodzaak bij jou om deze voorstelling te maken? Was er iets dat je je afvroeg?

"Er spookten drie woorden door mijn hoofd: verankering, ontworteling en thuiskomen. Ik ben me vragen gaan stellen over waar ik vandaan kom sinds ik met rapper Typhoon twee jaar geleden een project heb gedaan over de herdenking van de Tweede Wereldoorlog. Mijn tante heeft tijdens de oorlog in een 'jappenkamp' gezeten, een Japans interneringskamp, en ik ben voor dat project met haar daarover gaan praten."

"Tegelijk vertrok mijn moeder uit het huis waar ik sinds mijn negende heb gewoond en ik besefte dat ik me nooit had afgevraagd wat mijn geschiedenis was. Of hoe de geschiedenis van mijn familie in elkaar zat."

Speelt de tijd ook mee?

"Zeker. Ik ben nu 38. Dan ben je op zo'n punt waarop je al veel gedaan hebt en vraag je je af: waar ga ik naartoe? Klopt dit zingen? Waar ben ik thuis? Klopt dit allemaal wel?"

Dat klinkt als een serieuze crisis.

"En toen wist ik dat ik daarover een show wilde maken. Je moet weten dat ik als kind in verschillende landen en zelfs continenten heb gewoond. Ik ben geboren in Londen, maar verhuisde op mijn vierde naar Indonesië en op mijn zesde naar Guinee-Bissau, in West-Afrika."

"Dan kijk je uit voor je je hecht aan een plaats, omdat je je nadien ook moet onthechten. Voor je het beseft, moet je weer weg. Ik heb Dimitri gevraagd om een nummer te schrijven over verlatingsangst en daar kwam 'Vrij me' dan uit voort."

Denk je dat je al te veel bent gevlucht?

"Ik kon altijd makkelijk vertrekken, maar dat maakt heel eenzaam. Om maar een voorbeeld te geven: ik kan ontzettend goed vluchten in mijn werk omdat het me zoveel geeft. Alleen moet je op een gegeven moment ook vrienden en familie tot je leven toelaten. Op een of andere manier is een vorm van verbinding ook essentieel voor wie je bent."

Je bent door vragen over ontworteling en thuiskomen beginnen werken aan Mens. Heb je het gevoel dat je antwoorden hebt gekregen?

"Aan de ene kant besef ik nu dat ik niet hoef te kiezen wat betreft taal of muziek. Maar ik ben wel tot de bevinding gekomen dat Amsterdam de stad is waar ik het meest thuis ben. Ik denk dat het me achttien jaar gekost heeft voor ik dat kon zeggen. En ik vind het nog steeds eng om het toe te geven, ook al heb ik er net samen met mijn vriend een huis gekocht."

En dan gaat Wende soundchecken. Ze zal Mens enkele uren later inzetten met 'Deze gin' – "Die gaat erin/ voor al wat ik bemin"– en eindigen met 'Jij bent mijn stad', beide teksten zijn van de hand van Dimitri Verhulst. Daartussen komen nummers uit alle genres, gezongen van achter een zwarte piano. Zo'n exemplaar reist al sinds haar kindertijd met haar mee. Als enige constante.

Wende speelt op 25 april in 30cc in Leuven. Op 22 mei staat ze in de Antwerpse Bourla.