MuziekrecensieDead Cross
‘II’: Catharsis klinkt soms als een echte motherfucker ★★★★☆
Mike Patton van Faith No More stelde zijn woeste stemmenwerk een tweede maal ten dienste van de band Dead Cross. Op II ramt het kwartet ziekte en mentale pijn uit zijn systeem.
Covid, kanker en alcoholisme tekenden de tweede plaat van de Amerikaanse hardcoresupergroep Dead Cross. Zijn legendarische zanger Mike Patton – bekend van Faith No More en Mr. Bungle – verloor zich door toedoen van de lockdowns in agorafobie en een daaruit voorvloeiende alcoholverslaving. “Ik geraakte totaal geïsoleerd en werd asociaal”, vertelde hij in Rolling Stone.
De gitarist Michael Crain, de motor van Dead Cross, vocht in die periode tegen een agressieve vorm van huidkanker. “Mijn tergend trage, verschrikkelijk pijnlijke en misselijkmakende herstel was de katalysator voor elke riff en elke noot op deze plaat”, aldus Crain in een persstatement.
Wanneer Crain de leadvocal met Patton deelt, krijst hij alsof hij met weerhaken in zijn vel door het voorgeborchte van de hel wordt gesleurd. Neem ‘Christian Missile Crisis’ – wat een titel! – waarin het duo staat te brullen naar een willekeurige kometenregen in de kosmos: het is als een motherfucker van een catharsis.
Zoals elk project waarbij Patton is betrokken gaat sardonische humor niet zelden met de pluimen lopen. Dead Cross mag dan zijn opgericht als eerbetoon aan de ziedende hardcore uit de eighties waarmee de groepsleden opgroeiden, dankzij Pattons wilde verbeelding blijft de plaat niet hangen bij loze retrofilie.
Patton koketteert met cartooneske hysterie in ‘Strong And Wrong’. In ‘Animal Espionage’ switcht hij van croonen naar psychopathisch geneuzel om uiteindelijk los te barsten in maniakaal gebrul.
Dave Lombardo (Slayer) beukt en roffelt even voortreffelijk als vroeger, bassist Justin Pearson (The Locust) laat zijn instrument zompig gonzen, met dank aan superproducer Ross Robinson (Korn, At the Drive-In).
Rehabilitatie klonk zelden zo koleirig.
II verschijnt morgen bij Ipecac
