‘I wish’ van Stevie Wonder: onversneden funk met een glansrol voor een strijkijzersnoer

‘I Wish’ van Stevie Wonder kwam pas tot volle bloei tijdens een bedrijfspicknick in de zomer van 1976. Tja, rock-’n-roll is anders.

Jawel, een van de meest iconische soulnummers uit de jaren zeventig kwam tot volle wasdom in een park in Los Angeles tussen collega-werknemers en hun spelende kinderen, tussen sandwiches en limonade, tussen balspelletjes en eendjes voeren. Dat het bedrijf in kwestie Motown heet, het iconische platenlabel van The Supremes en Marvin Gaye, is een verzachtende omstandigheid.

Stevie Wonder, het goudhaantje van Motown, amuseerde zich in die mate op die picknick dat hij zich meteen erna naar de Crystal Sound Studios in Hollywood haastte waar hij zijn magnum opus Songs in the Key of Life aan het opnemen was. “Die picknick deed me aan vroeger denken”, aldus Wonder in het magazine ­Musician. “Ik genoot, ook al had ik die dag verschrikkelijk veel tandpijn en kon ik geen hotdogs eten.”

Er was haast bij. Songs in the Key of Life had al in oktober 1975 moeten verschijnen, maar de ultraperfectionistische Wonder vertikte het om een versie te releasen waar hij niet voor de volle honderd procent tevreden over was. Hij mocht dan een contract hebben getekend bij Motown dat hem op artistiek vlak carte blanche garandeerde, op dat moment was hij ook de bestbetaalde artiest ter wereld en zijn platenfirma wilde de vruchten van die investering zien. En snel. Om de ­ongeduldigste fans te sussen, had het wanhopige Motown alvast T-shirts laten drukken met ‘We’re almost finished’ op.

Nasty Boy

‘I Wish’, de eerste single van het album, schoot meteen na de release naar de eerste plaats in de hitparades. Het funky liedje leest als een dagboekfragment uit ­Wonders jongste jaren. Hij blikt er met weemoed in terug op een jeugd vol naïviteit en kwajongensstreken, toen hij nog een “little nappy-headed boy” was: “Sneaking out the backdoor to hang out with those hoodlum friends of mine”. Of toen zijn grootste zorg zich simpelweg beperkte tot de ongerustheid over de kerstcadeaus. Het gezin ­Wonder behoorde nét niet tot de zwarte middenklasse van Detroit en kon zich weinig luxe veroorloven.

Er schemert melancholie en vergevingsgezindheid door ‘I Wish’. Ook naar zijn moeder Lula Mae Hardaway en haar lijfstraffen die hij ooit wrang-komisch “magic ironing cord whipping” noemde: ze rolde het dikke snoer van haar strijkijzer uit om er Stevie en zijn broertjes mee af te ranselen wanneer ze kattenkwaad hadden uitgehaald. “Tryin’ your best to bring the water to your eyes”, zingt hij, “Thinking it might stop her from whoopin’ your behind”. Niet dat het de jongens veel wijsheid bijbracht. “Smokin’ cigarettes and writing something nasty on the wall”, klinkt het verderop, waarna Stevies zusje Renee vermanend “you nasty boy!” roept.

Nochtans zou ‘I Wish’ in eerste instantie een soort psychedelische meditatie worden. “Ik wilde er krankzinnige woorden bij verzinnen”, aldus Wonder. “Kosmische fantasieën, spirituele dingen, iets over reïncarnatie. Maar de muziek bleek te plezierig voor die onderwerpen.”

Geen wonder dat er zo vlijmscherp wordt gemusiceerd. Door de fantastische blazers, en door bassist Nate Watts die om drie uur ’s nachts door Stevie uit bed werd gebeld met het bevel om zijn partij te komen ­inspelen. Maar het is vooral Stevie Wonder zelf die je totaal omverblaast. Met zijn gospelfrasering. Zijn vingervlugge grooves op de Fender Rhodes en de ARP-synth. En zijn nonchalante drumpartij, in combinatie met de drummer Raymond Pounds. Zelden benaderde funk zo moeiteloos de perfectie.