“I love my life, maar je maakt je lichaam echt kapot”: op tournee met dj Charlotte de Witte in Japan en Zuid-Korea

“Kan iemand snel een kotsemmer naast mijn dj-booth zetten?”

Het is iets over drie ’s nachts. Terwijl de rest van Tokio slaapt, komt club Contact net op gang. Bonkende technobeats en ­uitzinnig dansende lijven vullen de industriële ruimte, verstopt boven een parkeergarage in het hart van de stad. Clubpromotor Hiro verkondigt trots dat de danstempel vannacht “zeker driehonderd meer clubbers telt dan de toegelaten zevenhonderd”. Om binnen te raken, betaal je 40 euro. “Charlotte is big in Japan!”

Achter de draaitafel veert een jonge vrouw mee met de loeiharde bas. De blik strak gefocust op het mengpaneel. Geen handjes Regi-gewijs in de lucht, hoogstens een schouder die cooltjes op en neer gaat. Dj Charlotte de Witte laat het niet merken, maar ze is zo misselijk als een krab. Het gevolg van een overdosis kobe-biefstuk enkele uren eerder en de gebruikelijke performancestress. “Je mag dan al zo lang draaien, je raakt die stress nooit echt kwijt.”

Dat de Duitse top-dj Sven Väth, een levende legende in de elektronische-muziekscene, speciaal naar de club is gekomen om haar set te horen, helpt ook al niet tegen de zenuwen. “Ik heb nog maar één keer echt moeten kotsen tijdens een set”, vertelt De Witte achteraf. “Vol over mijn T-shirt. Ik heb gewoon verder gedraaid. Je moet professioneel blijven. The show must go on. Maar sindsdien vraag ik toch preventief een emmer.”

Een paar glazen Veuve Clicquot en sigaretten bezweren de gal. Uiteindelijk speelt De Witte nog enthousiast twee uur langer dan gepland (en betaald). “De sfeer vraagt erom.” De bomvolle zaal wordt manisch, zelfs als ze een hardcoreschijf in de mix gooit.

Het is iets over acht ’s morgens als Charlotte weer buiten staat in Shibuya, het Times Square van Tokio. Japanners in pak haasten zich naar hun werk. “Ik heb weer een hongertje. Is het te vroeg voor sushi?”

Eenzaam

Ze begon ooit op haar slaapkamer, met Virtual DJ en MySpace. Omdat een vriend dat ook deed. Een gewonnen wedstrijd resulteerde in een show, en nog één, en nog één. Eerst als Raving George, maar dat pseudoniem is Charlotte de Witte al lang ontgroeid.

Om haar sterrenstatus in te schatten, volstaat een blik op haar toerschema (en ecologische voetafdruk). Begin september stond ze in de VS en Canada, midden september in Marseille en Barcelona, om dan op het vliegtuig te stappen richting Azië. Wij waren getuige van haar doortocht in Seoel en Tokio van 13 tot 17 september. Sindsdien draaide ze nog in Nieuw-Zeeland, Australië, Duitsland, Italië, Frankrijk, op het Amsterdam Dance Event en in Londen. Volgende week volgt KNTXT in het Antwerpse Sportpaleis, dat ze als organisator vult met bekende techno-dj’s, daarna onder meer Mexico en L.A.

Na het drukke eindejaarsseizoen neemt ze welgeteld tien dagen vakantie, die ze doorbrengt met vrienden, onder wie Max Colombie (Oscar & The Wolf) en de mannen van Bazart, op een gehuurd jacht in de Caraïben. “Het gaat alleen maar ­harder”, zegt ze. “Zalig, maar ook superintens. Soms vergeet ik in welk werelddeel ik de week ervoor heb gedraaid. Het is een heftig, surrealistisch leven.”

We hadden in Zuidoost-Azië een hele entourage verwacht: een manager, stylist, assistent, op z’n minst een privéschminkster. Maar De Witte – in jogging – reist alleen. Dat wil zeggen, per uitzondering is Marie Wynants mee, vriendin des huizes en fotografe, bekend om haar shoots voor mode- en muzieksterren als Ann Demeulemeester en Oscar & The Wolf. Omdat Instagram-waardige foto’s steeds belangrijker worden als pr-middel.

Charlotte: “Maar ook voor mijn eenzaamheid. (lacht) Tijdens mijn tournee in Zuid-Amerika heb ik me soms echt alleen gevoeld. In Ecuador bijvoorbeeld: de clubpromotor kwam overal twee uur te laat, ik kon met niemand praten en mijn hotel bleek ook nog eens brak. Met Marie heb ik tenminste iemand om alles mee te delen.”

Marie (plagerig): “Behalve de vliegreis dan. Charlotte reist wél eersteklas.”

Charlotte: “Als we na Azië doorvliegen naar Nieuw-Zeeland, fix ik u een upgrade. Ik heb toch hopen Star Alliance-punten die ik kan inruilen.”

Haar koffer hint al dat ze meer in de lucht vertoeft dan op de grond: een compacte handbagagetrolley met weinig meer dan een gescheurde jeans, een paar hotpants en Dr Martens, enkele oversized T-shirts, een hoodie en een rokje (“Voor als ik ergens chic naartoe moet”). Ze wisselt geschonken kleren na optredens af met designerstuks van Off-White, Vetements en Acne. Bijna alles kleurt zwart (“Stijlvol én praktisch. Daar zie je geen zweetplekken op, als je moet draaien in zo’n hete club”).

Ook haar werkmateriaal past in één zakje: een koptelefoon en SD-kaarten. Ze bereidt elke tournee vooraf thuis minutieus voor. “Als ik die SD-kaarten verlies, heb ik een probleem. Ik pas de set wel altijd aan naargelang het optreden en publiek: trage opbouw of meteen hard beginnen. Live krijg ik de beste ideeën.”

Van de hypermoderne Incheon-luchthaven in Seoel gaat het rechtstreeks naar het al even moderne Marriott Hotel. Voor een anti-jetlagdutje dat al snel uitloopt tot een urenlange siësta tot het avondeten. “Ik slaap bij wanneer ik kan. Desnoods forceer ik me. Het nadeel is dat je nooit veel van de plekken ziet waar je komt. Maar anders hou je het niet vol. Nu heb ik twee dagen in Seoel en drie in Tokio: een luxe. Vaak land ik en stijg ik binnen de 24 uur weer op.”

Gratis sterrenrestaurants

Aan boekingen binnen Europa hangt doorgaans een betaald vliegticket vast. Voor intercontinentale shows moet De Witte zelf de reiskosten ophoesten. Voor deze Azië-Oceanië-tournee komt dat al snel op zo’n 10.000 euro voor twee personen. “Tel daar nog de dagprijs van Marie bij en ik hou er niet heel veel meer aan over.” Deze tournee is dan wel geen vetpot, het netwerken vertaalt zich wel in hogere gages volgend jaar als ze terugkomt naar Australië. Om hoeveel geld het gaat, wil ze niet zeggen.

Tegenover het zelf betaalde vliegticket staat wél een gepamperd verblijf. De clubpromotors doen er alles aan om het Charlotte zo gerieflijk mogelijk te maken: viersterrenhotels, een luxueuze wagen om haar in de stad rond te rijden, fancy etentjes.

De Witte laat zich vooral dat laatste welgevallen. De dj noemt zichzelf “een echte foodie”, probeert tijdens tournees ook steeds de plaatselijke toprestaurants mee te pikken. Van Alex Atala’s D.O.M. in het Braziliaanse São Paulo tot het al even gerenommeerde Attica in Melbourne. “Eten is mijn leven. Daar geef ik veel liever geld aan uit dan aan materiële dingen.”

In Tokio maakt de peroxideblonde clubpromotor Hiro er een erezaak van om Charlotte en Marie mee te tronen naar de meest exquise sushizaken, waar de zalmsashimi op je tong smelt en je alleen op uitnodiging binnen mag, en sterrenrestaurants als Shiba Tofuya Ukai waar de zeldzame matsutake-champignons in de soep alleen al 1.000 euro per kilo kosten. Pogingen om de eigen portefeuille boven te halen, beantwoordt Hiro met een even onverbiddelijke als verongelijkte ‘je beledigt me’-blik. “De Japanners zijn ongelooflijk, ik geef hier minder geld uit dan thuis”, zegt Charlotte. “Ik word vaak in de watten gelegd, maar dit is toch next level.”

Charlotte steekt het met smaak naar binnen en buigt zich een hernia ter bedanking. “Thank you! Domo! Arigato!” Of de maaltijd nu sterrensushi en prijzige saké betreft, of een vettig kieken met bijbehorende halve liter op een streetfoodterras met plastic tuinmeubilair in een vuile steeg: ze is even content. Van snobisme kun je de Gentse moeilijk beschuldigen. “I’m so digging this beansauce. Wat een leven! Nee, ik stop, ik kan niet meer. Wacht, is er nog dessert? Is het fout als ik de knoop van mijn broek even openzet?”

Hiro noemt Charlotte een “godsgeschenk”: “In tegenstelling tot andere top-dj’s begint ze niet te morren dat ze een dure hotelsuite nog te min vindt.”

Cumface

Zelf omschrijft ze zich al lachend als een creature of the night. Haar lelieblanke huid verraadt dat ze meestal in bed kruipt wanneer de zon opkomt. Vijf nachten verblijven in Azië betekent in de wereld van Charlotte De Witte: vijf nachten doorgaan tot het ochtendgloren. Ook als ze zelf niet achter de draaitafel staat. Immers: er speelt altijd wel een bekende en/of bevriende dj in een club tijdens het Resistance-festival in Tokio, waar ze acte de présence moet geven.

Elk plechtig gezworen voornemen om een keer vroeg onder de wol te kruipen, eindigt meestal in een nog feller feestje dan de nacht ervoor. Van Seoel en Tokio onthouden we vooral de nachtelijke, felverlichte straten. “Let’s follow the path to oblivion again!”

“We worden stilaan voorspelbaar”, zegt Charlotte, in de lobby van het Cerulean Tower Hotel in Tokio. “I blame Marie. (lacht) Als ik alleen op stap ben, is het voor alle duidelijkheid niet zo fel. In Nieuw-Zeeland zullen we detoxen.” Voor de show is ze een en al focus. Ze heeft nog nooit een optreden afgezegd, vertelt ze trots. “Een kwestie van respect. Ik mag nog zo misselijk zijn van ­vermoeidheid: als je al die dansende mensen voor je ziet, geeft dat weer energie.”

Het is twee uur ’s middags. Aan het ‘ontbijt’ proberen de vriendinnen met een beneveld geheugen de puzzelstukjes van de nacht bij elkaar te leggen. Vage flarden van een tequila en gin-tonic teveel. Een selfie met een onbekende man met onbekende hond. Een videofilmpje waarin Charlotte demonstreert hoe je ‘stijlvol flauwvalt’ in de hotellobby. “Dat laatste herinner ik mij precies niet meer”, zegt Charlotte terwijl ze een sigaret opsteekt. “Als je hard werkt, mag je af en toe ook wel eens goed doorzakken. Nobody’s perfect all the time. Bovendien: als dé Sven Väth de moeite doet om naar mij te komen luisteren, moet ik hem op z’n minst dezelfde favour doen. En als die Sven Väth je na zijn set ook nog eens uitnodigt naar de afterparty, zou weigeren ronduit onbeleefd zijn. Toch? Toffe kerel, die Sven.”

Ze is naar eigen zeggen gigantisch slecht in netwerken. “Maar met sommige dj’s klikt het ­meteen.” Zoals de Britse Eats Everything, die Charlotte liefkozend ‘Cumface’ noemt. “Een lang verhaal. (lacht)” En ja, sommige helden vallen in het echte leven zwaar tegen. Eén megagrote dj bleek zelfs vooral een megagrote eikel. “Ik ­complimenteerde hem met zijn set. ‘Als je dat een goede set vond, ken je echt geen fuck van muziek’, was zijn antwoord.’ Maar die zijn gelukkig in de minderheid.” Ze zet haar oversized zonnebril op de neus en bestelt een cappuccino. “Trekken we nog even de stad in? Marukyu zou een toffe ­shoppingmall zijn.”

De schaarse vrije tijd tussen slapen en het nachtleven vult ze met een traditionele Japanse theesessie, Outlander kijken op Netflix, Instagram-­foto­shoots op straat, Instagram-likes analyseren (“deze foto had maar 21.000 likes, de gewone snapshots op straat of in het vliegtuig werken beter”), een bezoekje aan een tempel en met shoppen. De dj is zot van beautyproducten (“Ik wil absoluut een slakkenslijmmasker tegen de wallen”) en merken die in België niet te vinden zijn. “Thuis winkel ik bijna nooit.” Pas na het ­afrekenen van enkele shirts vraagt ze de ­verkoopster naar de yen-euro-wisselkoers. “Oei, in dat geval heb ik mij serieus laten gaan.”

In Nieuw-Zeeland en Australië staan een bungeesprong, een spa en een helikoptervlucht ter ontspanning gepland. “En een gedeelde tattoo met Marie. De letter W op onze pols: van Wynants en De Witte. Op wereldtour moet je eens gek doen.”

Boobs & beats

Ook in Seoel trekt de naam Charlotte de Witte honderden fans naar de S Factory-club in een afgelegen buurt. Techno mag dan nog een beginnende scene zijn in Zuid-Korea, Charlotte wordt er door de harde kern aangeklampt en vereerd. “You’re my goddess!” Dat een jonge vrouw zo’n donkere, harde techno de zaal inpompt vinden ze geweldig. “Ik heb over de jaren mijn stijl gevonden”, zegt De Witte. “Niet te traag, niet te veel ­chaotische tralala, eerder stripped en functioneel, bedoeld om op te dansen.” Ze houdt van techno omdat het “heel pure muziek is”, “die natuurlijk binnenkomt en waarbij je niet te veel moet nadenken. Je kunt je er echt in verliezen.”

Na de show, om half vier ‘s nachts, gaat De Witte nog gedwee met iedereen op de foto. “Ik doe het niet graag, maar je moet. Anders ben je al snel ‘de bitch’. Het is natuurlijk een compliment, dat mensen een selfie met je willen. Maar ik mis het soms om op te gaan in de massa. Me te amuseren zonder dat er iemand mij in de gaten houdt. Niet dat ik me misdraag of zo, maar het anonieme is wel weg.”

Ook haatcomments op Facebook horen erbij. Ze kruipen nog steeds onder het vel. “Ik ben minder naïef. In het begin heb ik wel wat vrienden verloren. Er was veel jaloezie. Dat is moeilijk om in te zien: dat sommige mensen je succes gewoon niet gunnen. Ik kreeg snel veel kansen. Zogezegd omdat ik met Jan en alleman in bed was gedoken. Komaan! Ik was toen 17. Ik ben nooit een rondpoeper geweest.”

Ze is allergisch voor krantenkoppen als ‘De mooiste benen van Pukkelpop’. Of affiches met ‘Boobs en beats’. “Ik wil niet geboekt worden omdat ik borsten heb, maar om mijn muziek. Dat trekt een fout publiek: het type dat tegen je aan probeert te schuren, of onder je rok foto’s ­probeert te trekken.

“In interviews krijg ik soms alleen maar vragen over het feit dat ik vrouw ben. Dat, of over drugs. Ik zal je voor zijn: ja, er zijn drugs in het nachtleven. Ja, er zijn dj’s die drugs nodig hebben om het leven vol te houden en zo in een neerwaartse ­spiraal belanden. Die elke keer opnieuw een rush nodig hebben om in de mood te raken. Maar iedereen beslist zelf hoe hij daarmee omgaat.”

Avicii

Onder de kille tl-lampen van de backstage meandert het gesprek richting Avicii, de Zweedse top-dj die eerder dit jaar op 28-jarige leeftijd dood werd gevonden in Oman. De familie van Tim Bergling, de echte naam van Avicii, verklaarde dat de dj niet meer de kracht had om door te gaan. Bergling worstelde met het sterrendom en gezondheidsproblemen door excessief drankgebruik. “Ik kende hem niet”, zegt De Witte. “Ik ben hem ook niet. Hij was de popster van de dj’s, ik zit meer in de technoluwte. Maar ik snap wel dat je angstaanvallen kan krijgen van dit leven. Mensen verwachten heel veel van je.

“I love my life. Maar ik heb wel onderschat hoe heftig het is. Het is geen gezonde job. Je gooit je bioritme overhoop. Je maakt je lichaam echt kapot. Je moet écht wel elk aspect van de job ­godverdomme graag doen. Anders is het het niet waard. Niet waard om je familie en vrienden te missen.”

Een relatie is moeilijk met dit leven, zegt ze. “Ik ben constant op pad. En dan kom je terug thuis, ben je een zombie die alleen wil bijslapen.”

Ze doet het intussen negen jaar, zo’n derde van haar leven. Aan stoppen denkt ze (nog) niet. Met de jaren leert ze naar eigen zeggen juist beter haar grenzen kennen, weet ze beter hoeveel druk ze aankan. “Ik ben ook nog jong. Veel zal veranderen als ik ooit een gezin start. Dan word ik een studiofreak, begin ik te producen voor anderen. Dat staat nog op mijn bucketlist.” Net als: reizen én echt de tijd nemen om iets te zien. Naar de Galapagos-eilanden bijvoorbeeld, en Patagonië.

Als ze nu even niet moet werken, hangt ze het liefst thuis – ze kocht met dank aan de “drukke zomer” net een penthouse in Gent – of bij vrienden. Een beetje babbelen, muziek draaien. Geen techno, maar Stevie Wonder. Of Toploader. “‘Dancing in the Moonlight’ blijft een topnummer.” Trekt ze wel op vakantie, naar Mexico bijvoorbeeld, dan neemt ze haar vader of moeder mee. “Om hen te bedanken dat ze mij altijd hebben gesteund.” Toen ze stopte met studies als rechten en projectmanagement om zich fulltime op het dj-bestaan te concentreren.

Tomorrowland, Ibiza, de felbegeerde mainstage op Pukkelpop: het gaat steeds harder. “De truc is nu om geen diva te worden. Anders zou ik mezelf gaan haten.

“Of ik zou kunnen rentenieren? Als ik het goed aanpak wel, ja. Maar het is een onzeker bestaan. Vandaag ben je aan het boomen, over vijf jaar misschien niet meer. Je weet niet hoe het genre evolueert.” Ze zou het alleszins missen. De rush van het draaien. Van de uitzinnig dansende lijven voor haar. “Verslavend. Als ik twee dagen thuis ben, word ik al nerveus. Dan val ik in een zwart gat en bel ik naar mijn manager. ‘Zeg, ik heb je al zo lang niet meer gehoord?’” (lacht)

Charlotte de Witte, de komende twee weken: 27/10 Tobacco Dock, Londen (VK), 27/10 E1 London, Londen (VK), 28/10 Studio, Istanbul (TUR), 31/10 Histoire Discoteque, Foggia (ITA), 2/11 D! Club, Lausanne (ZWI), 3/11 Sportpaleis, Antwerpen, 8/11 Bar Americas, Guadalajara (MEX), 9/11 Public Works, San Francisco (VS), 10/11 Exchange LA, Los Angeles (VS).

Voor KNTXT in het Sportpaleis (met verder ook Len Faki, Chris Liebing, Sam Paganini, DVS1 en One Track Brain) zijn nog tickets verkrijgbaar. livenation.be