‘HUSH’ neemt het jonge publiek mee naar de ‘droommachine’ van Henry Purcell ★★★☆☆

Het is nog steeds (te) weinig bekend, maar de afgelopen twintig jaar is het Antwerpse Zonzo Compagnie uitgegroeid tot een van onze strafste theaterexportproducten. Zonzo’s ‘keurmerk’ zijn de componistenportretten, waarbij een jong publiek wordt ondergedompeld in het universum van één componist. Geen biografische vertelling of muzikale repertoirelezing, maar een combinatie, ingebed in zowel de ‘tijd’ als de ‘geest van die tijd’. Na onder meer Bach, John Cage en Miles Davis is nu de zeventiende-eeuwse Henry Purcell aan de beurt.

“We zijn gemaakt van dromen”, zo klinkt het bij het begin, want de kapstok voor de voorstelling is een ‘droommachine’ (of een ‘theater’, zoals wij zouden zeggen). Een miniatuurtheatertje rechts wordt via de camera uitvergroot op de witte gaasdoeken die centraal hangen. Het vormt het kader waarbinnen sopraan Julie Calbette, accordeonist Benjamin Macke en luitist Jan Van Outryve opereren. Het hoofse karakter van het decor, maar ook van kostumering en maskering verwijst naar de masque: een zang- en dansspektakel dat in aristocratische kringen werd opgevoerd.

De ‘droommachine’ is natuurlijk een losse dramaturgische lijn, die regisseur Wouter Van Looy toelaat om verschillende fragmenten uit het werk van Purcell aan elkaar te rijgen. De ploeg is vrolijk en vrij met Purcell aan de haal gegaan, waardoor de arrangementen bij momenten neigen naar gospel of Franse chanson.

Naast de muzikale dramaturgie drijft HUSH op knap videowerk: op de gaasdoeken verschijnen fabelachtige onderwaterwerelden met eenhoorns, portretten en stillevens, schatplichtig aan de zeventiende-eeuwse iconografie. The Great Fire of London (1666), die Purcell meemaakte als zevenjarige, vormt een beklemmend hoogtepunt.

Een strakke narratieve lijn is er niet, waardoor HUSH eerder een geïllustreerd concert is dan een theatervoorstelling. Voor de zesjarigen is dat een uitdaging: zowel muziek als iconografie zijn wellicht grotendeels ‘onbekend’ en dus ‘moeilijk’. Moeilijk kan ook, en jeugdtheater hoeft geen verhaaltjes te vertellen, maar zelfs als volwassen kijker miste ik in HUSH wat dramaturgische ankerpunten. Purcell’s verbeeldingswereld dreigt geregeld boven onze hoofden te vervliegen - en dat is zonde van het gedreven spel en de muzikale klasse.

Meer info op zonzocompagnie.be