‘Huizenjagers’ is verschrikkelijk maar verslavend

Elmo Lê van zet de blik op oneindig. Vandaag: Huizenjagers buitenland op Play 4.

Alles heeft zijn prijs, alleen zegt die weinig over wat iets werkelijk waard is. Tegenwoordig schrapen mensen elke rotte frank bij elkaar om een bod te kunnen uitbrengen op een bouwvallige bungalow die als modernistische villa wordt verkocht. 500.000 euro en ’t is van u – de ramen hebben de winter van 1962 overleefd en de ondergelopen kelder kan als kinderzwembad worden ingericht, maar hey, de muren staan overeind dus het is een huis.

Wie waar voor zijn geld wil, in hoeverre dat nog kan, moet naar het buitenland. Ergens waar de zon negen van de twaalf maanden schijnt en het bier niet te drinken is. Op Kreta tik je, aldus het Play4-programma Huizenjagers buitenland, een (schijnbaar door een blinde) gemeubelde Griekse villa met zwembad op de kop voor een schamele 250.000 euro. Een vakantiehuis in de Algarve? 150.000 euro. Ter vergelijking: daar heb je 18.750 ballonnen voor in Plopsaland.

In België swingen de vastgoedprijzen de pan uit. Op een ander lijkt het mee te vallen, maar waar je ook koopt, er zijn makelaars mee gemoeid – goedbetaalde, opgeklede marktkramers die ‘karaktervolle panden’, ‘authentieke elementen’ en ‘prachtige locaties’ bij de vleet hebben, hoewel ze in werkelijkheid een gefotoshopte ruïne met een dressing proberen te verpatsen in een straat waar om de tien minuten een krakende tram voorbijbolt.

De mix van herkenbare ergernis en voyeurisme maakt Huizenjagers – en zijn spin-offs, zoals Huizenjagers buitenland – uiterst genietbaar. Het is verschrikkelijk maar verslavend. De televisievariant van bevredigende zelfpijniging. Je wilt wéten wat je waar voor welk bedrag krijgt, terwijl de clichés en het goedkope gelul non-stop van de band rollen. Vastgoed verkopen is een papegaaienberoep dat voor de helft van de tijd bestaat uit het herhalen van het positieve dat potentiële kopers aanhalen. “Deze keuken is inderdaad héél functioneel.” Ja, Tommy, ’t is goed, jongen.

Maar ook al is het vocabulaire (“ruim”, “lichtrijk”, “stijlvol”, “instapklaar”) van vastgoedverkopers beperkt, ze hebben gevoel voor humor. Nikki, makelaar op Kreta, blééf maar doordrammen over “de perfecte locatie”, terwijl ze een mottige villa in het hol van Pluto aan het verkopen was die uitkijkt op een luidruchtige schapenboerderij. En toch oprecht verbaasd zijn omdat er geen bod volgt.

Elke week is Huizenjagers verschillend. De ene keer zijn de makelaars onuitstaanbaar, de andere keer zijn de zoekcriteria onrealistisch. Zo is er altijd wel iets om je blauw aan te ergeren, maar laat dat net de kracht van het programma zijn. Huizenjagers laat niemand onberoerd, maar is tegelijk een doekje tegen het bloeden voor al wie zich dezer dagen op de huizenmarkt begeeft: u staat er niet alleen voor. Courage, confraters!

Huizenjagers buitenland, van maandag tot donderdag, Play4.