HORST in limbo: alternatief dancefestival zoekt naar tweede adem

Wie zegt dat je in een K-Way of een veel te grote regenparka niet kan uitfreaken als een opgefokte discokikker? We stelden onszelf de vraag bij valavond, op het eerste balkon van het Newcastle-podium, de kille constructie die rond etenstijd zowaar in een discoclub veranderde, met dank aan de kleverige seventiesdisco van Dj Jayda G. De vrolijk huppelende Canadese trok duidelijk een schare geroutineerde partygangers aan die zich niks aantrokken van het frisse miezerweertje.

Bye bye binnenkoer

Tot dat punt hadden we er geen goed oog in gehad. We waren immers het Horstterrein opgekuierd toen de deuren van het festival net open gingen, onder grijze wolken, in de motregen, langs een vervaarlijk overvolle vijver aan het gammel ogend kasteeltje.

Hoezo, concerten zijn niet langer mogelijk op de charmante binnenkoer van het kasteel van Horst? Het kasteel zou te bouwvallig zijn en moet dringend gerenoveerd worden. Jammer, want HORST dankte steevast een stukje van zijn appeal aan die locatie. Van de vorige edities herinneren wij ons nog superbe concertjes op die koer - STUFF. in 2014! - evenals een lekker knus op elkaar gepakt publiek.

Zouden de twee nieuwe podia, gecreëerd door conceptuele kunstenaars waarvan er eentje ooit de Turner Prize heeft gewonnen ons even moeiteloos aanzuigen in de nachtelijke uurtjes, wanneer er genoeg bier in de man is en testosteronverhogende housebeats de nacht indonderen? Erg uitnodigend leken de ruwgemetste stenenmuurconstructie en de brandtrapachtige kubus aanvankelijk niet. Maar kijk, een aantal uurtjes later in het donker, tussen rode spotlichten, temidden van de dansende massa, waande je je toch in een heuse club.

Herfstweer

Strooide het weer roet in het eten op deze vierde editie van HORST? Tja, festivals op pittoreske locaties, zoals Horst, winnen aan charmes bij warm zomerweer. Deze keer echter geen gezellige picnic aan het water of pintjes hijsen in de avondzon. Of gemoedelijk struinen langs het kunstenparcours - da's iets lastiger bij regenweer, over die modderweggetjes. Naarmate de avond vorderde en de overdekte podia langzaam wat voller liepen, stak toch nog een gezonde partyvibe de kop op die het herfstweer prompt deed vergeten.

Le Motel, met petje en in trainingsvestje, smokkelde slim exotische elementen tussen zijn digitale hiphopbeats : houtpercussie, oriëntaalse muziekdoosbelletjes en ritmes die wij met Afrikaanse bands als Konono Nr.1 associëren. De Brusselaar kon rekenen op heel wat nieuwsgierige ogen. Nee, het Pile Pavilion was niet zozeer goed gevuld omdat de regen en de avondlijke kilte u op de zenuwen begon te werken, maar omdat Le Motel verdomd spannende muzikale vondsten in zijn catalogus had zitten.

De man, die u kent van zijn gesmaakte samenwerkingen met Roméo Elvis en Yellowstraps, profileerde zich als een soort Belgisch antwoord op Jamie xx. Dat werkte behoorlijk op de heupen en, kijk, er werd beleefd gebounced en zelfs wat geheupwiegd.

Wwwater in roze jurkje

Op de vorige HORST-edities snakten wij naar wat meer live-acts tussen de dj's. Toen ervoeren wij de soulvolle tussenkomsten van, pakweg, een honingzoet zingende Jordan Rakei als een welgekomen frisse bries tijdens een hittegolf. Blij dus met WWWater, oftewel Charlotte Adigéry, de Gentse punky soulmadam, die in het Pile Pavilion gracieus tussen Neneh Cherry, Katy B. en Santigold slalomde, in een beeldig roze minijurkje nog wel.

"Jullie zijn zo stil", merkte de charismatische Adigéry terecht op. Tja, veel volk stond er op dat vroege uur nog niet en de verkleumde medemens moest sowieso wat wennen aan WWWaters behoorlijk grillige melange van pop, punk en elektronica. Adigéry deed een zucht later monden openvallen met haar fenomenale zang en gedeconstrueerde postpunk à la Rip Rig + Panic. Boris Zeebroek en Steve Slingeneyer, ook Soulwax-associés, gaven haar songs de sporen met knetterende synths en krachtige livedrums.

Griekse krakers

Bij duisternis strompelden wij over het bospad langs de vijver naar het Lectures-podium - eigenlijk een geheim derde podium dat in de vooravond werd gebruikt voor symposia over kunst - waar een dj draaide voor de spreekwoordelijke vijf man en een paardenkop. Leuk, maar dan toch liever de verschroeiende set die Lefto voorschotelde in een overvol Pile Pavilion, vol hiphopnieuwkomers, dolle latin, Griekse trouwfeestkrakers en goeie ouwe jackin' housebeats. Of we gingen voor de sexy clubsoul en Afrikaanse vibes van K15, de funky kitsch van Tako of de beenharde oldskool elektroset van Helena Hauff.

De 2017-editie van Horst deed vrijdagnacht aan als een intrigerende overgangseditie: het festival is aan het ontpoppen en maakt het beste van die transformatiefase. Voor volgend jaar hopen wij op een opgekalefaterde binnenkoer en op nóg meer live-acts. En zonneschijn graag. Ah, ja.

HORST vindt plaats op 8/9 en 9/9 aan het Kasteel van Horst, Holsbeek. horstartsandmusic.com