Hoe Whitney Houston een hit maakte van ‘I Wanna Dance With Somebody’: ‘Zonder enige opwarming sloeg ze nagels met koppen’

‘I wanna dance with somebody, I wanna feel the heat with somebody’, zong Whitney Houston in 1987. Ze scoorde er een onverwoestbare dansvloerhit mee. ‘I Wanna Dance With Somebody’ leent zijn naam ook aan een nieuwe biopic rond de betreurde popster.

“She was electrifying”, zegt een enthousiaste producer Narada Michael Walden over Whitney Houston in een clipje op You­Tube. “Toen ik haar liet horen wat ik met haar liedje had gedaan, keek ze me met grote, verwonderde ogen aan. Zo van: hoor jij wat ík hoor!? Ik hoop van wel!” Nochtans was Walden allesbehalve enthousiast toen hij in 1986 de demo van ‘I Wanna Dance With Somebody (Who Loves Me)’ kreeg doorgespeeld. De schrijvers, het echtpaar George Merrill en Shannon Rubicam, hadden eerder al ‘How Will I Know’ voor Houston geschreven en scoorden zelf ook bescheiden hitjes onder de naam Boy Meets Girl.

Wie de originele demo van ‘I Wanna ­Dance With Somebody’ opzoekt, begrijpt meteen waarom Walden zijn neus ophaalde voor de eightiessound. Het nummer zit in een stroef keurslijf van synthrock geperst en mist de groovy swagger van de versie die iedereen kent. “Het was een rauw, oneffen liedje dat zelfs wat countryachtig aandeed”, aldus Walden in een interview voor American Songwriter. Hij wilde de song wat meer street en wat minder wit maken: “I needed to put my ghetto hat on — my street hat, dance club hat — so we could create a hit for everybody.” Walden was de juiste man voor de job: hij had hits gescoord voor Starship en Sister Sledge en hij zat achter de knoppen voor de megahit ‘I Knew You Were Waiting for Me’ van George Michael en Aretha Franklin.

Over de lyrics van het liedje viel niet te klagen. Merrill en Rubicam hadden een tekst geschreven zoals die van de allerbeste discoliedjes: een bitterzoet relaas van hartzeer in de club. Water­ogen onder de discobol, zeg maar. De protagonist danst er de zorgen van zich af in een spiraal van onversneden escapisme. “Ik stelde me iemand voor die op zoek gaat naar die ene speciale persoon die je gelukkig kan maken”, aldus Rubicam in de Houston-biografie One Moment in Time.

Dolgedraaid confettikanon

Whitney Houston maakte zich de tekst instinctief eigen. Ze was opgegroeid met de gospel van Aretha Franklin en van haar eigen tante Dionne Warwick én ze had de geheimen van de soul geleerd van haar moeder Cissy Houston, een veelgevraagde sessiezangeres. “Ik wilde de kerk in haar naar boven halen en haar ziel laten zingen”, aldus Walden. “Zonder enige opwarming sloeg ze nagels met koppen. She’d just hit it and kill it.” Het blijft intrigerend dat een deel van de Afro-Amerikaanse gemeenschap Houstons muziek lange tijd te bleekscheterig vond, op maat gesneden van de witte popconsument. Wie vandaag naar ‘I Wanna Dance With Somebody’ luistert, kan nochtans niet om de gospelvibe heen.

Tot vreugde van Walden sloeg Houston wild aan het improviseren. Het euforische ‘Don’t you wanna dance / Say you wanna dance / Don’t you wanna dance!’ in het brugje is bijvoorbeeld haar idee. Luister naar hoe ze haar bezielde falset het luchtledige in laat fladderen in ‘I wanna feel the hea-ea-ea-eat!’ Naar hoe ze de ‘burns!’ in ‘love that burns’ omzet in loops gospelgegrom. Naar de gelukzalige flardjes falsetto waarmee ze de outro kleurt. Of de vrolijke ‘whooo!’ waarmee ze het nummer aftrapt. ’t Is niet zomaar een popsong maar een dolgedraaid confettikanon. Een oase voor wie een gebroken hart wil lijmen.

I Wanna Dance With Somebody, vanaf 21 december in de bioscoop